مرور تاریخچه خودروهای لوکس فرانسوی؛ قسمت اول، از رنو 16 تا پژو 605

هرچند فرانسوی‌ها هیچ‌گاه در بخش خودروهای لوکس موفق نبوده‌اند اما خودروسازان این کشور در تاریخ خود مدل‌های لوکس قابل‌توجهی ساخته‌اند.

هرچند قبل از جنگ جهانی دوم خودروسازان فرانسوی مثل دولاژ و دولاهه لوکس‌ترین خودروهای جهان را می‌ساختند اما پس از جنگ به دلیل رکود اقتصاد فرانسه و سهمیه‌بندی بنزین، خودروهای لوکس فرانسوی تقریباً منقرض شدند و این بخش تا دههٔ ۶۰ به‌طور کامل احیا نشد. ازاین‌رو، در ادامه طی دو قسمت به مرور تاریخچهٔ خودروهای لوکس ساخت این کشور از سال ۱۹۶۰ تا امروز خواهیم پرداخت.

رنو رامبلر سال ۱۹۶۲

در دههٔ ۵۰، مدل فریگیت پرچم‌دار رنو بود و طراحی آن به‌طور قابل‌توجهی مدرن‌تر از رقیب اصلی خود یعنی سیتروئن ترکشن آوانت به نظر می‌رسید. بااین‌حال، زمانی که سیتروئن DS جنجالی در نمایشگاه پاریس ۱۹۵۵ رونمایی شد، اوضاع ناگهان تغییر کرد و رنو مجبور به پاسخ شد. این شرکت اما بجای توسعهٔ یک سدان لوکس جدید، سراغ آمریکن موتورز رفت تا جواز تولید و عرضهٔ سدان رامبلر کلاسیک را در اروپا دریافت کند. شرکت فرانسوی کیت قطعات رامبلر را دریافت و آن را در بلژیک مونتاژ می‌کرد. نسخهٔ اروپایی رامبلر به یک پیشرانهٔ ۳.۲ لیتری شش سیلندر خطی با ۱۳۰ اسب بخار قدرت مجهز بود. بااین‌حال، رامبلر حتی در فرانسه هم فروش پایینی داشت و اروپایی‌ها هرگز از طراحی آمریکایی آن استقبال نکردند.

رنو ۱۶ سال ۱۹۶۵

رنو خیلی زود فهمید هیچ‌کس حتی متوجه عرضه رامبلر در اروپا نشده است چه رسد به اینکه تصمیم به خرید آن بگیرد. به همین دلیل، مدیران رنو از طراح شرکت «گاستون جوشه» طراحی یک خودروی لوکس جدید را خواستند که ظاهر آن مطابق با سلیقهٔ اروپایی‌ها باشد. وی فرم سه جعبه‌ای سنتی را کنار گذاشت و سراغ طراحی هاچ‌بک رفت. البته رنو در اوایل دههٔ ساخت نسخه‌های کوپه و سدان ۱۶ را هم آزمایش کرد اما هیچ‌کدام به نتیجه نرسیدند. رنو ۱۶ از ویژگی‌های لوکسی مثل گیربکس اتوماتیک، سیستم انژکتوری و پنجره‌های برقی بهره می‌برد تا پس از حذف بی‌سروصدای رامبلر در سال ۱۹۶۷، در صدر سبد محصولات رنو قرار گیرد. هرچند رنو ۲۰ و ۳۰ در سال ۱۹۷۵ به‌عنوان جایگزین ۱۶ معرفی شدند اما این خودرو تا سال ۱۹۸۰ در بازار ماند و بیش از ۱.۸ میلیون دستگاه از آن در کشورهای مختلفی مثل آمریکا فروخته شد.

سیتروئن CX سال ۱۹۷۴

سیتروئن CX درست قبل از سالگرد تولد ۲۰ سالگی DS معرفی شد. سیتروئن ابتدا قصد استفاده از یک پیشرانهٔ وانکل سه روتوری ۱۶۰ اسب بخاری را به‌عنوان موتور پرچم‌دار CX داشت اما به دلیل مشکلات مصرف سوخت و قابلیت اطمینان، این برنامه لغو شد و خودرو با موتورهای چهار سیلندر به بازار عرضه شد زیرا در محفظهٔ پیشرانهٔ کوچک CX امکان جای دادن موتور V6 وجود نداشت. بااین‌حال، سیتروئن CX دورهٔ تولید طولانی و درخشانی را تجربه کرد.

رنو ۳۰ سال ۱۹۷۵

در اوایل دههٔ ۷۰، رنو، پژو و ولوو برای توسعهٔ یک پیشرانهٔ V8 مشترک اتحادی را تشکیل دادند اما پس از بحران نفتی سال ۱۹۷۳، سه شرکت تصمیم گرفتند دو سیلندر از موتور کم کنند و بدین ترتیب یک پیشرانهٔ V6 با نام PRV (مخفف نام سه شرکت) شکل گرفت. یکی از اولین خودروهایی که به این پیشرانه مجهز شد، رنو ۳۰ بود. این خودرو با چهار چراغ جلوی دایره‌ای بجای دو نمونهٔ مستطیلی، در ظاهر از رنو ۲۰ که با پیشرانه‌های چهار سیلندر عرضه می‌شد متمایز شده بود. بااین‌حال، رنو ۳۰ فروش مناسبی را تجربه نکرد که برخی بدنهٔ یکسان با رنو ۲۰ را دلیل این موضوع می‌دانستند. این خودرو در سال ۱۹۸۲ به یک پیشرانهٔ توربودیزل مجهز شد و یک سال بعد کنار رفت.

پژو ۶۰۴ سال ۱۹۷۵

با عرضهٔ ۶۰۴، پژو به بخشی بازگشت که پس از کنار گذاشتن ۶۰۱ در سال ۱۹۳۵ از آن خارج شده بود. این سدان لوکس از همان پیشرانهٔ V6 رنو ۳۰ استفاده می‌کرد اما گفته می‌شود دو شرکت باهم تفاوت کرده بودند که وارد بازار یکدیگر نشوند. به همین دلیل، درحالی‌که رنو ۳۰ فرم هاچ‌بک داشت، پینین‌فارینا پژو ۶۰۴ را به شکل یک سدان سنتی سه جعبه‌ای طراحی کرد که خریداران مرسدس بنز را هدف قرار داده بود. برای این ماشین سیستم تهویه، گیربکس اتوماتیک و تودوزی چرمی هم قابل سفارش بود. بااین‌حال، ۶۰۴ فروش بسیار پایینی داشت و با وجود خاتمهٔ تولید در نوامبر ۱۹۸۵، نمونه‌های صفرکیلومتر آن تا جولای ۱۹۸۷ هنوز در نمایندگی‌ها فروش نرفته بود.

رنو ۲۵ سال ۱۹۸۳

مدیران رنو، مدل جدید ۲۵ را به‌عنوان خودروی لوکسی در کلاس جهانی در نظر گرفته بودند تا شرکت را به بخش لوکس بازگرداند زیرا پژو ۶۰۴ و سیتروئن CX سالخورده شده بودند و حالا بهترین فرصت برای تصاحب بازار آلمانی‌ها محسوب می‌شد. رنو که این بار شانس درخشیدن در بخش لوکس را داشت، بودجه‌ای سخاوتمندانه در اختیار طراحان و مهندسان خود قرار داد تا خودرویی مدرن، ایمن و شایستهٔ رقابت با ژرمن‌ها بسازند؛ اما هرچند روی کاغذ همه‌چیز خوب بود، مشکلات قابلیت اطمینان گریبان رنو ۲۵ را گرفت تا جایی که حتی رئیس رنو «ریموند لوی» علناً اعلام کرد که رنو ۲۵ شخصی او هرماه خراب می‌شود. بااین‌حال، ارتقاءهای فنی و ظاهری که در سال ۱۹۸۸ انجام شد توانست تا حدودی رنو ۲۵ را نجات دهد.

پژو ۶۰۵ سال ۱۹۸۹

۶۰۵ حرکتی پرهزینه اما ضروری برای پژو بود که به‌طورجدی قصد رقابت با مرسدس بنز، آئودی و ب‌ام‌و را داشت. ۶۰۵ که با پیشرانه‌های چهار و شش سیلندر به بازار عرضه شد، به خاطر هندلینگ، راحتی و کابین مجلل توسط نشریات مورد تحسین قرار گرفت. در ابتدا، استقبال خریداران هم مناسب بود اما وقتی مشکلات سدان لوکس پژو خود را نشان دادند، اوضاع به هم ریخت. ۶۰۵ از کهکشانی از مشکلات برقی رنج می‌برد که نمونه‌های اولیه را مرتب به نمایندگی‌ها و تعمیرگاه‌ها می‌کشاند. به همین دلیل، پژو چندین فراخوان صادر کرد و تا مدل ۱۹۹۳ موفق به رفع مشکلات شد اما این موضوع کاملاً وجههٔ ۶۰۵ را خراب کرد. درنتیجه، درحالی‌که پژو فروش ۵۰۰ هزار دستگاهی را برای این خودرو طی ۱۰ سال پیش‌بینی کرده بود، در سال ۱۹۹۹ سدان لوکس خود را پس از ساخت حدود ۲۵۰ هزار دستگاه کنار گذاشت.

سیتروئن XM سال ۱۹۸۹

خودروهای پرچم‌دار سیتروئن خیلی دیربه‌دیر معرفی می‌شدند و این شرکت در سال ۱۹۸۹، پانزده سال پس از معرفی CX، مدل جدید XM را به بازار فرستاد. طراحی منحصربه‌فرد XM که کار برتونه بود، آن را به یکی از آینده‌نگرترین خودروهای اروپا تبدیل کرد. XM حتی با شکست دادن مرسدس بنز SL و فورد فی‌یستا، عنوان خودروی سال ۱۹۹۰ اروپا را کسب کرد. بااین‌حال، این خودرو اشتراکات زیادی با پژو ۶۰۵ داشت و از همان مشکلات برقی رنج می‌برد. به همین دلیل، خریداران نمونه‌های اولیه با مشکلاتی مثل سیستم تعلیق که در حالت اسپرت گیر می‌کرد، خرابی موتور برف‌پاک‌کن‌ها و سوختن چراغ‌های عقب مواجه شدند. البته سیتروئن از سال ۱۹۹۳ به بعد XM را بسیار قابل‌اعتمادتر کرد و خودروهای اولیه هم به‌طور رایگان تعمیر شدند اما این ماشین همواره در حال مبارزه با وجههٔ منفی خود بود.

ادامه دارد…