آخر هفته چه فیلمی ببینیم: از The Founder تا Prospect

تجربه‌ی سینما و تلویزیون در دنیای امروز ظاهرا نمی‌تواند جدا از گفت‌وگوهای مخاطب‌ها با یکدیگر جلو برود. پیشرفت فناوری و در ارتباط بودن آسان تعداد بسیار بسیار زیادی از انسان‌ها با یکدیگر سبب می‌شود که آن‌ها به‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم، انواع‌واقسام دیدگاه‌های خود را به شیوه‌های مختلف با هم به اشتراک بگذارند. به همین خاطر نه‌تنها سیستم‌های امتیازدهی گوناگونی برای آثار سینمایی و تلویزیونی مطرح هستند، بلکه خود بینندگان مدام نظرات موافق را تایید می‌کنند و نظرات مخالف را به چالش می‌کشند.

فرار از تضادها در چنین شرایطی غیرممکن است. به بیان بهتر امکان ندارد که تک‌تک آثار مورد علاقه‌ی شما براساس تک‌تک معیارهای موجود، فقط و فقط مورد ستایش قرار گرفته باشند. مثلا من از تماشای فیلم Seeking a Friend for the End of the World با نقش‌آفرینی استیو کارل و کیرا نایتلی به شکل ویژه‌ای لذت بردم؛ درحالی‌که میانگین نمرات در متاکریتیک، میانگین نمرات در IMDB و درصد رضایت منتقدها در راتن تومیتوز به‌صورت دسته جمعی می‌گفتند که احتمالا آن‌چنان ارزش دیدن ندارد.

چهار اثری که در ادامه نام برده می‌شوند، مثل خیلی از فیلم‌های دیگر دنیا واکنش‌های متفاوتی را دریافت کردند. برای نمونه تقریبا راجع به همه‌ی این آثار می‌توان گفت که درصد رضایت منتقدها از آن‌ها بهتر از نمره‌ای به نظر می‌رسد که در آی‌ام‌دی‌بی دارند. آیا لایق تماشا هستند؟ هر مخاطب می‌تواند پاسخ خود را به این پرسش بدهد.

Transpecos (2016)

سه مامور و یک اتومبیل که وقتی محموله‌ی آن مشخص می‌شود، رفتار چند فرد عادی به هم می‌ریزد. پول زیاد، وسوسه‌ای که به همراه آن می‌آید، پیچش‌های داستانی برای افزایش میزان دلهره‌آور بودن داستان و تمرکز جذابی که فیلم Transpecos روی روابط سه کاراکتر دارد، از این اثر یک تریلر قابل‌توجه ساخته است.

داستان که در اصل طی ۲۴ ساعت پس از پیدا شدن محموله روایت می‌شود، علاقه‌ی زیادی به تغییر مسیر خود و فاش کردن جزئیات بیشتر برای مخاطب دارد؛ جزئیاتی که مدام می‌خواهند تصویر بزرگ‌تر و نگران‌کننده‌تری از ماجرا را ارائه دهند تا بیننده بیشتر با قصه درگیر باشد.

The Founder (2016)

فیلم The Founder که از نقش‌آفرینی‌های عالی مایکل کیتون و نیک آفرمن بهره‌ی قابل توجهی می‌برد، در عمق خود همان حس‌وحال حاضر در بسیاری از سکانس‌های فیلم The Social Network را یدک می‌کشد. داستان با محوریت فردی آغاز می‌شود که با بیشتر از ۵۰ سال سن دستاورد خاصی در زندگی ندارد و به‌عنوان یک فروشنده باید به هر شکل ممکن توجه مشتری‌ها را جلب کند. اما پس از اینکه او برادران مک‌دونالد را می‌بیند و تحت تاثیر ساختار رستوران آن‌ها قرار می‌گیرد، همه‌چیز عوض می‌شود.

ری کراک در ابتدای داستان یکی از آن شخصیت‌هایی است که می‌توان برای آن‌ها دل سوزاند؛ کاراکترهایی که سعی می‌کنند از فرصت به وجود آمده در زندگی بهره ببرند تا بالاخره به موفقیتی بزرگ برسند. طرفداری کردن از این شخصیت‌ها آسان است و The Founder از همین نکته برای تاثیرگذاری روی تماشاگر بهره می‌برد.

ولی به مرور، عینک خوش‌بینی کنار می‌رود و تلاش یک نفر برای به چنگ آوردن بیشترین پول ممکن به چشم می‌آید؛ تا بیننده از خود بپرسد که چرا کورکورانه می‌خواست موفقیت فرد جاه‌طلب را ببیند؟

Prospect (2018)

پدرو پاسکال، بازیگر سریال مندلورین، سریال گیم آو ترونز و سریال لست آو آس دیگر به سطحی از شناخته‌شدگی رسیده است که انتظار می‌رود بیشتر او را در آثار بزرگ و پرخرج ببینیم. اما این نباید باعث شود که به یک فیلم مستقل و عجیب با نقش‌آفرینی او که چند سال قبل در جشنواره South by Southwest خوش درخشید، یک شانس ندهید. تماشای این اثر شاید به یاد بعضی از بینندگان بیاورد که علمی-تخیلی برخلاف آن‌چه استودیوهای بزرگ در ذهن بعضی از ما فرو کرده‌اند، بنده‌ی بودجه‌های زیاد و جلوه‌های ویژه‌ی طراحی‌شده توسط ۱۰ها فرد مسلط روی CGIها نیست.

Prospect سرشار از انتخاب‌های درستی است که تولید چنین فیلمی را ممکن کرده‌اند. نوع طراحی لباس‌های فضانوردی، استفاده از لوکیشن‌های طبیعی برای القای احساس حضور در محیطی بیگانه و صدالبته طراحی صحنه‌ای که بدون جزئیات اضافه فقط اصل لوکیشن مورد نیاز را مقابل چشم‌های مخاطب قرار می‌دهد، همه و همه از نقاط قوت این درام احساسی محسوب می‌شوند.

داستان با محوریت یک مرد و دختر او پیش می‌رود که همراه‌با چند نفر مشغول تلاش برای جمع‌آوری منابع بسیار باارزش هستند. اما تلاش برای کسب ثروت از جایی به بعد در سایه‌ی تلاش برای بقا قرار می‌گیرد. هرچند همان‌گونه که در فیلم خواهید دید، طمع معمولا تا جای ممکن به نبرد برای کنار زدن هر احساس دیگری ادامه می‌دهد.

Catherine Called Birdy (2022)

یکی از آن فیلم‌های حال‌خوب‌کن که با درنظرگرفتن اعضای مختلف خانواده و صدالبته تمرکز روی یک نوجوان سرکش به مواجهه‌ی انسان با دوران بلوغ می‌پردازد. Catherine Called Birdy درباره‌ی یک دختر در قرن ۱۳ میلادی است، اما لینا دانم در این اقتباس از داستان کودکانه‌ی Catherine, Called Birdy بیشتر به نوجوان‌های امروزی می‌پردازد؛ نکته‌ای که در دل دیالوگ‌نویسی کاملا مدرن فیلم هم به چشم می‌آید.

بلا رمزی که به خاطر نقش‌آفرینی در این فیلم مورد تحسین مارک کرمود، منتقد سرشناس انگلیسی قرار گرفت، در نقش کاترین مخالفت‌های زیادی با پدر خود دارد؛ پدری که با ولخرجی‌ها رسما خانواده را گرفتار شرایط مالی نامناسب کرده است و حالا می‌خواهد با ازدواج کاترین/بردی از این مخمصه بیرون بیاید. این وسط برای اینکه به جذابیت سکانس‌هایی خوب و حتی لحظات خنده‌آور فیلم بیشتر امیدوار شوید، باید بدانید که اندرو اسکات نقش لرد رولو یا همان پدر بانو کاترین را بازی می‌کند؛ هنرمندی که نقش‌آفرینی‌های معرکه‌ی او در سریال Sherlock و سریال Fleabag را نمی‌توان به‌سادگی فراموش کرد.