بدترین خودروهای عضلانی تاریخ کدامند؟
بدترین خودروهای عضلانی تاریخ کدامند؟
در طول تاریخ ماسل کارهای بسیار جذابی ساخته شده‌اند اما در بین این خودروها نمونه‌های اسفناکی هم وجود دارد که قصد داریم با کمک شما آن‌ها را مشخص کنیم.
آنچه در این مطلب می‌خوانید:
خودروهای عضلانی یا ماسل کارها که معمولاً با پیشرانه‌های V8 قدرتمند شناخته می‌شوند، از جذاب‌ترین خودروها هستند و این روزها با مدل‌هایی مثل دوج چلنجر دیمن ۱۷۰ و فورد موستانگ شلبی GT500 به اوج رسیده‌اند؛ اما اگر این‌ها را از بهترین ماسل کارهای تاریخ بدانیم، این سؤال مطرح می‌شود که بدترین ماسل کارهای تمام دوران کدامند؟ ما قصد داریم پاسخ این سؤال را به شما واگذار کنیم ولی در ادامه چند مدل را معرفی می‌کنیم که می‌توانند عنوان بدترین ماسل کار تاریخ را از آن خود کنند.
پونتیاک فایربرد ترنس ام توربو مدل ۱۹۸۰
هرچند پونتیاک فایربرد ترانس ام در اواخر دههٔ ۷۰ با عقاب بزرگ روی کاپوت، سقف T-Top و ظاهر تهاجمی همچنان جذابیت خود را حفظ کرده بود اما در قدرت پیشرانه بشدت افت کرد. بااین‌حال در سال ۱۹۸۰ پونتیاک سعی کرد با عرضهٔ مدل جدید ترنس ام توربو، دوباره این ماسل کار پرافتخار را به دوران اوج بازگرداند. بدین منظور پونتیاک قدرت پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری V8 خود را با تجهیز به یک توربوشارژر به ۲۱۰ اسب بخار رساند؛ اما با اینکه پیشینهٔ عرضهٔ پیشرانه‌های توربوشارژ توسط جنرال موتورز به دههٔ ۶۰ بازمی‌گشت، در دههٔ ۸۰ این تکنولوژی هنوز هم پیشرفت چندانی نکرده بود و این موتورها در آن دوران از قابلیت اطمینان ضعیف رنج می‌بردند.
پلیموث وُلاری رود رانر مدل ۱۹۸۰
پلیموث در سال ۱۹۷۵ به تولید مدل رود رانر به‌عنوان یک محصول مستقل پایان داد و یک سال بعد از این نام برای نسخهٔ پرفورمنس مدل وُلاری کوپه استفاده کرد. پیشرانهٔ استاندارد این خودرو یک نمونهٔ ۵.۲ لیتری V8 بود که با کاربراتور دو دهنه تنها ۱۲۰ اسب بخار قدرت و با کاربراتور چهار دهنه ۱۵۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. برای ولاری رود رانر یک پیشرانهٔ ۵.۹ لیتری با ۱۷۵ اسب بخار قدرت هم ارائه می‌شد اما این موتور در سال ۱۹۸۰ حذف شد تا روزگار این نام افسانه‌ای از همیشه سیاه‌تر شود.
پونتیاک ونتورا GTO مدل ۱۹۷۴
بدون شک GTO یکی از افسانه‌ای‌ترین نام‌ها در تاریخ پونتیاک محسوب می‌شود اما پونتیاک هم در اواسط دههٔ ۷۰ برای GTO استراتژی پلیموث را اعمال کرد یعنی پس از خاتمهٔ تولید GTO در سال ۱۹۷۳، پونتیاک در سال ۱۹۷۴ از این نام به‌عنوان یک پکیج ویژه برای مدل کامپکت ونتورا استفاده کرد. این پکیج شامل سیستم تعلیق سنگین با آنتی‌رول بارهای جلو و عقب، جلوپنجرهٔ ویژه، ورودی هوای بیرون زده از کاپوت و نشان‌های GTO می‌شد. ونتورا GTO فقط با یک پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V8 عرضه می‌شد که تنها ۲۰۰ اسب بخار قدرت داشت. این خودرو اما به‌سرعت موردانتقاد طرفداران GTO قرار گرفت و آن را یک شوخی زشت و احمقانه توصیف کردند. خوشبختانه این فاجعه فقط در یک سال تولید شد تا نام GTO بیشتر از این خدشه‌دار نشود.
فورد موستانگ II کینگ کبرا مدل ۱۹۷۸
قطعاً تاریک‌ترین دوران موستانگ را می‌توان نسل دوم آن دانست که در سال ۱۹۷۴ معرفی شد. این خودرو با ابعاد کوچک و پیشرانه‌های ضعیف هیچ نشانی از نسل اول نداشت. بااین‌حال طی سال‌های بعد فورد با ارائهٔ نسخه‌های کبرا و کینگ کبرا سعی کرد موستانگ II را جذاب‌تر کند. کینگ کبرا که در سال ۱۹۷۸ معرفی شد، سپر جلوی بلندتری داشت و روی کاپوت آن برچسب مار کبرا به تقلید از پونتیاک ترنس ام کار شده بود. این نسخه فقط با پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 عرضه می‌شد تا به تقویت تصویر پرفورمنس محور آن کمک شود؛ اما این موتور تنها ۱۴۰ اسب بخار قدرت داشت و کینگ کبرا عملاً چیزی جز چند زرق‌وبرق ظاهری به موستانگ اضافه نکرده بود.
دوج چلنجر مدل ۱۹۷۸
اگر بخواهید یک دوج چلنجر را در ذهن خود تصور کنید احتمالاً هلکت یا دیمن خواهد بود که پیست درگ را به آتش می‌کشد؛ اما مطمئناً در تصور ذهنی هیچ‌کس، دوج چلنجر چیزی شبیه به این تصویر نیست. تولید نسل اول چلنجر در سال ۱۹۷۴ بدون معرفی نسل جدید خاتمه یافت اما در سال ۱۹۷۸ دوج تصمیم گرفت به بدترین شکل ممکن چلنجر را احیاء کند. در آن سال‌ها گروه کرایسلر همکاری‌های زیادی با میتسوبیشی داشت و ازاین‌رو کرایسلر تصمیم گرفت میتسوبیشی گالانت کوپه را به‌عنوان نسل دوم چلنجر با نشان دوج در ایالات‌متحده عرضه کند. برای این خودرو تنها دو پیشرانهٔ مختلف ارائه می‌شد که هردو چهار سیلندر خطی بودند. موتور اول از نوع ۱.۶ لیتری بود و نمونهٔ قوی‌تر یک واحد ۲.۶ لیتری چهار سیلندر بود که تنها ۱۰۰ اسب بخار قدرت و ۱۸۵ نیوتن متر گشتاور داشت.
مرکوری کوگار مدل ۱۹۹۹
در اواخر دههٔ ۶۰ مرکوری کوگار به‌عنوان پسرعموی تهاجمی‌تر موستانگ متولد شد و بسیار موفق عمل کرد اما درست پیش از پایان قرن بیستم، یعنی در سال ۱۹۹۸، مرکوری این ماشین را به یک کوپهٔ کامپکت دیفرانسیل جلو تبدیل کرد. همچنین پیشرانه‌های هشت سیلندر هم از لیست موتورهای کوگار کنار رفتند و بجای آن یک موتور چهار سیلندر ۱۲۵ اسب بخاری و یک نمونهٔ V6 با ۱۷۰ اسب بخار ارائه شد. هرچند این اقدام مرکوری موجب شد کوگار در سال ۱۹۹۹ به بیشترین میزان فروش از سال ۱۹۸۹ به بعد دست پیدا کند اما یک سال بعد یعنی در سال ۲۰۰۰ فروش آن به نصف کاهش یافت و این روند نزولی تا سال ۲۰۰۲ یعنی سالی که مرکوری به تولید کوگار برای همیشه خاتمه داد، ادامه داشت.
همان‌طور که در ابتدا گفته شد، ما در اینجا فقط چند نمونه از ماسل کارهای فاجعه‌بار تاریخ را معرفی کردیم و تکمیل کردن این لیست را به عهدهٔ شما می‌گذاریم؛ بنابراین، در بخش نظرات بگویید غیر از این چند نمونه‌ای که در بالا معرفی کردیم، از دید شما چه مدل‌های دیگری می‌توانند لایق عنوان بدترین ماسل کار تاریخ باشند.
