بزرگ‌ترین پیشرانه خودروسازان مشهور جهان؛ قسمت دوم، از فراری تا بوگاتی
بزرگ‌ترین پیشرانه خودروسازان مشهور جهان؛ قسمت دوم، از فراری تا بوگاتی
در قسمت قبلی این مطلب با بزرگ‌ترین پیشرانهٔ خودروسازان از سیتروئن تا نیسان آشنا شدیم و حالا در این قسمت به مابقی خودروسازان خواهیم پرداخت.
فراری: ۶.۵ لیتر
پیشرانهٔ دوازده سیلندر F140 فراری اولین بار در سال ۲۰۰۲ در انزو با ۶ لیتر حجم معرفی شد و از آن زمان تاکنون چند بار اصلاح و بزرگ‌تر شده است. این موتور در حال حاضر ۶.۵ لیتر حجم دارد و در خودروهایی مثل پوروسانگوئه و دودیچی چیلیندری استفاده می‌شود. قدرت این موتور هم از ۷۲۵ اسب بخار در پوروسانگوئه تا ۸۴۰ اسب بخار در دیتونا SP3 متغیر است.
لامبورگینی: ۶.۵ لیتر
اولین پیشرانهٔ لامبورگینی موتوری V12 بود که در اولین خودروی این شرکت یعنی ۳۵۰ GT استفاده شد. پیشرانهٔ موردبحث در آن زمان تنها ۳.۵ لیتر حجم داشت ولی طی چند دهه ارتقاء پیدا کرد و نهایتاً در رونتون به ۶.۵ لیتر رسید. این موتور بعداً با یک پیشرانهٔ V12 کاملاً جدید ولی با حجمی مشابه جایگزین شد که در اونتادور معرفی شد و هم‌اکنون جدیدترین نسخهٔ آن در روئلتو ۸۲۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کند.
جیپ: ۶.۶ لیتر
هرچند خودروهای امروزی جیپ از پیشرانه‌های همی حجیم کرایسلر استفاده می‌کردند ولی بزرگ‌ترین موتوری که تاکنون روی یک جیپ نصب شده متعلق به زمانی است که این برند در اختیار AMC بود. بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تولیدی این شرکت یک نمونهٔ ۶.۶ لیتری بود که علاوه بر خودروهای خود AMC مثل جاولین و ماتادور، در سینهٔ جیپ واگنییر و چروکی هم قرار گرفت.
ب‌ام‌و: ۶.۶ لیتر
جدیدترین پیشرانهٔ V12 ب‌ام‌و N74 نام دارد که در سال ۲۰۰۹ معرفی شد. این موتور توئین توربو در قوی‌ترین و آخرین نسخه که در خودروهایی مثل ب‌ام‌و سری ۷ و رولزرویس گوست و ریث استفاده می‌شد، ۶.۶ لیتر حجم داشت و بین ۶۰۰ تا ۶۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. نسخه‌ای بزرگ‌تر از همین موتور با ۶.۷۵ لیتر حجم هم برای خودروهای رولزرویس مثل فانتوم و کالینان توسعه داده شد ولی این نسخه در خودروهای ب‌ام‌و ارائه نشد.
فیات: ۶.۸ لیتر
فیات ساخت موتورهای V12 هواپیمایی را در طول جنگ جهانی اول آغاز کرد و سپس یک نمونه از آن را برای استفاده در خودرو طراحی کرد. این موتور با حجم‌های ۶.۸ و ۷.۵ لیتر ساخته شد که فقط نسخهٔ کم‌حجم‌تر در سال ۱۹۲۱ در مدل تایپ ۵۲۰ مورداستفاده قرار گرفت. هرچند این خودرو در نمایشگاه‌های مختلف به نمایش درآمد و برای فروش عرضه شد ولی پس از ساخت تعداد نامعلومی فیات این پروژه را کنار گذاشت.
آستون‌مارتین: ۷.۳ لیتر
موتور V12 آستون‌مارتین اولین بار در سال ۱۹۹۹ در DB7 معرفی شد. این موتور که با اتصال دو پیشرانهٔ ۳ لیتری V6 فورد ساخته شده بود، ابتدا ۵.۹ لیتر حجم داشت ولی در نسخه‌های بعدی این رقم افزایش یافت. حجیم‌ترین نسخهٔ این موتور با ۷.۳ لیتر حجم توسط کاسورث برای مدل تولید محدود One-77 ساخته شد. این موتور ۷۶۰ اسب بخار قدرت داشت ولی بعداً برای استفاده در مدل ویکتور، ارتقاء پیدا کرد که قدرت را بدون افزایش حجم به ۸۴۷ اسب بخار رساند.
بیوک: ۷.۵ لیتر
بیوک در سال ۱۹۷۰ حجم موتور بلوک بزرگ V8 خود را به ۷.۵ لیتر افزایش داد و این پیشرانه به موتور استاندارد در مدل‌های ریویرا، الکترا، استیت واگن و GSX تبدیل شد و برای لسابر هم قابل سفارش بود. بحران نفتی سال ۱۹۷۳ اما این موتور را ابتدا فلج کرد و سپس از روی خط تولید کنار زد. درنتیجه، تا پایان دههٔ ۷۰، قوی‌ترین بیوک‌ها از موتورهای دیگر برندهای جنرال موتورز استفاده می‌کردند.
فورد: ۷.۵ لیتر
موتور V8 بلوک بزرگ فورد از اواخر دههٔ ۶۰ تا پایان قرن بیستم در اندازه‌های مختلف تولید شد. بزرگ‌ترین نسخهٔ این موتور که ۷.۵ لیتر حجم داشت، ابتدا در خودروهای لینکلن استفاده شد ولی بعداً زیر کاپوت خودروهای مرکوری و فورد هم قرار گرفت و به پیکاپ‌های سری F، ون‌های سری E و تاندربرد نیرو بخشید. فورد نسخه‌های ۸.۴ لیتری و ۹.۴ لیتری این موتور را هم تولید کرد ولی این نسخه‌ها فقط به‌صورت موتور جعبه‌ای عرضه شدند.
لینکلن: ۷.۶ لیتر
هرچند همان‌طور که گفتیم برخی لینکلن‌ها از موتور ۷.۵ لیتری فورد استفاده کردند ولی بزرگ‌ترین موتوری که زیر کاپوت خودروهای این شرکت قرار گرفت، پیشرانه‌ای ۷.۶ لیتری از سری MEL فورد بود. این موتور در نسل چهارم لینکلن کانتیننتال استفاده شد. هرچند این خودرو از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۹ تولید شد ولی موتور ۷.۶ لیتری فقط از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۸ زیر کاپوت آن قرار گرفت و سپس با موتور ۷.۵ لیتری جایگزین شد.
مرسدس بنز: ۷.۷ لیتر
مرسدس ۷۷۰ که با نام گروسر هم شناخته می‌شود، در دو نسل از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۳ تولید شد. هردو نسل این ماشین از یک پیشرانهٔ ۷.۷ لیتری هشت سیلندر خطی استفاده می‌کردند که در ابتدا به‌صورت سفارشی و از سال ۱۹۳۸ به بعد به‌صورت استاندارد به سوپرشارژر مجهز بود. این موتور در نسخهٔ تنفس طبیعی ۱۵۰ اسب بخار و در نسخهٔ سوپرشارژ ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که این رقم بعداً به ۲۳۰ اسب بخار افزایش یافت.
رولزرویس: ۷.۷ لیتر
در سال ۱۹۲۵ رولزرویس در فانتوم پیشرانهٔ ۷.۷ لیتری شش سیلندر خطی جدیدی را معرفی کرد که با سوپاپ‌های روی سرسیلندر جایگزین موتورهای ۷ و ۷.۴ لیتری سوپاپ کناری قبلی شد. این موتور با حجم ۷.۷ لیتر، بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تاریخ رولزرویس باقی ماند. این پیشرانه به مدت یک دهه تولید شد و سپس جای خود را در موتور کوچک‌تر ولی قوی‌تر ۷.۳ لیتری V12 در فانتوم III داد.
بنتلی: ۸.۰ لیتر
بنتلی در سال ۱۹۳۰ به اوج حجم موتور خود رسید. این موتور شش سیلندر خطی که ۸ لیتر حجم داشت، طبق شیوهٔ نام‌گذاری خودروهای بنتلی در آن سال‌ها، در خودرویی استفاده شد که ۸ Litr نام داشت. این موتور بسته به نسخه بین ۲۰۰ تا ۲۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. بنتلی مدت کوتاهی پس از عرضهٔ ۸ Litr، توسط رولزرویس خریداری شد و چند دهه بعد زیر چتر گروه فولکس‌واگن قرار گرفت ولی هیچ‌کدام از این شرکت‌ها برای بنتلی موتوری بزرگ‌تر از ۸ لیتر نساختند.
شورلت: ۸.۱ لیتر
هرچند حجم موتورهای بلوک بزرگ شورلت برای استفاده‌های مسابقه‌ای تا ۱۶.۵ لیتر رسید ولی بزرگ‌ترین نسخهٔ جاده‌ای این موتور ۸.۱ لیتر حجم داشت که در دههٔ ۲۰۰۰ در پیکاپ‌ها، شاسی‌بلندها و ون‌های شورلت استفاده شد. این موتور در نسخه‌های جی‌ام‌سی از این خودروها هم مورداستفاده قرار گرفت.
کادیلاک: ۸.۲ لیتر
درحالی‌که حداکثر حجم موتورهای بیوک و دیگر برندهای جنرال موتورز مثل پونتیاک و الدزمبیل ۷.۵ لیتر بود، کادیلاک یک گام فراتر رفت و حجم موتور V8 خود که قبلاً ۷.۷ لیتر بود را در سال ۱۹۷۰ به ۸.۲ لیتر افزایش داد. شاید امروز عجیب به نظر برسد که نیروی این نیروگاه عظیم به چرخ‌های جلو منتقل شود ولی آن سال‌ها خودروسازی آمریکا سرشار از نوآوری‌های غیرمعمول بود. کادیلاک به دلیل قوانین آلایندگی، در سال ۱۹۷۶ این موتور را کنار گذاشت و از آن زمان تاکنون جنرال موتورز پیشرانه‌ای بزرگ‌تر از این نساخته است.
دوج: ۸.۴ لیتر
موتور V10 افسانه‌ای دوج وایپر کار خود را با ۸ لیتر حجم شروع کرد که این رقم در سال ۲۰۰۳ به ۸.۳ و پنج سال بعد به ۸.۴ لیتر افزایش یافت. زمانی که تولید وایپر در سال ۲۰۱۷ خاتمه پیدا کرد، این موتور V10 بزرگ‌ترین پیشرانهٔ تولیدی جهان محسوب می‌شد. این موتور در قوی‌ترین نسخه ۶۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.
رنو: ۹.۱ لیتر
رنو در سال ۱۹۱۱ اقدام به توسعهٔ خودروی لوکسی کرد که بتواند در رالی مونت‌کارلو برنده شود. این ماشین که 40CV نام داشت، ابتدا از یک پیشرانهٔ شش سیلندر خطی با حجم ۷.۵ لیتر استفاده می‌کرد ولی در سال ۱۹۲۰ این رقم به ۹.۱ لیتر افزایش یافت. 40CV در سال ۱۹۲۵ در رالی مونت‌کارلو پیروز شد و یک سال بعد نسخه‌ای تک‌نفره از آن توانست رکورد سرعت ۲۴ ساعتهٔ ۱۷۳ کیلومتر بر ساعت را ثبت کند.
پژو: ۱۱.۱ لیتر
هرچند پژو سال‌ها است که پیشرانه‌ای بزرگ‌تر از ۱.۶ لیتر تولید نکرده ولی این شرکت در سال ۱۹۰۸ نیروگاهی عظیم را برای مدل تایپ ۱۰۵ تولید کرد. این اولین موتور شش سیلندر خطی پژو بود که ۱۱.۱ لیتر حجم داشت و می‌توانست تایپ ۱۰۵ را به سرعت فوق‌العادهٔ ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برساند. البته چنین خودروی قدرتمند و گران‌قیمتی خریدار زیادی نداست و پژو طی دو سال تنها ۲۳ دستگاه از آن تولید کرد.
بوگاتی: ۱۲.۸ لیتر
بوگاتی تایپ ۴۱ که با نام رویال هم شناخته می‌شود، به نیروگاه هشت سیلندر خطی فوق‌العاده بزرگی با حجم ۱۲.۸ لیتر مجهز بود. رویال اما از لحاظ تجاری به یک فاجعه تبدیل شد زیرا در دوران رکود اقتصادی دههٔ ۳۰ حتی خاندان‌های سلطنتی هم توان خرید آن را نداشتند. بااین‌حال، راه‌آهن دولتی فرانسه نمونه‌های زیادی از موتور این خودرو را خرید و تا اواخر دههٔ ۵۰ هنوز برای نیرو بخشیدن به لوکوموتیوهای خود از آن‌ها استفاده می‌کرد.
پایان
