بهترین خودروهای عضلانی که آمریکایی نیستند، از مرسدس C63 تا ونتیج و جگوار

خودروهای عضلانی یا ماسل کارها در دههٔ ۶۰ در ایالات‌متحده متولد شدند. فرمول ساخت این خودروها، قرار دادن یک پیشرانهٔ V8 بزرگ و قدرتمند زیر کاپوت خودرویی جمع‌وجور و انتقال نیرو به چرخ‌های عقب بود. آمریکایی‌ها آن‌قدر در این کار خوب عمل کردند که ماسل کارها به یکی از نمادهای خودروسازی آمریکا تبدیل شدند. به همین دلیل، وقتی حرف از خودروهای عضلانی می‌شود، نام آمریکا در ذهن همه نقش می‌بندد اما این خودروها آن‌قدر موفق عمل کردند که باعث شد خودروسازان دیگر کشورها هم از فرمول نصب یک پیشرانهٔ V8 بزرگ روی خودرویی کوچک استفاده کنند. درنتیجه، ماسل کارهایی متولد شدند که ساخت آمریکا نیستند. در ادامه، به بهترین عضلانی‌های غیرآمریکایی تاریخ خواهیم پرداخت.

آستون‌مارتین V8 ونتیج

در اواخر دههٔ ۷۰، آستون‌مارتین خودرویی ساخت که به‌عنوان یکی از بهترین خودروهای کلاسیک بریتانیایی شناخته می‌شود. V8 ونتیج به‌وضوح از خودروهای عضلانی آمریکایی الهام گرفته بود و طراحی آن نسل اول موستانگ را به یاد می‌آورد. این ماشین به همان پیشرانهٔ سدان لاگوندا مجهز شده بود اما با چند ارتقاء خروجی آن به ۳۹۰ اسب بخار قدرت رسید که شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر ۵.۳ ثانیه و حداکثر سرعت ۲۷۵ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد.

هولدن مونارو GTS 327

پس‌ازاینکه فورد در سال ۱۹۶۷ در مسابقهٔ بترست ۱۰۰۰ استرالیا به پیروزی رسید، هولدن مصمم به ساخت خودرویی برای بردن این مسابقه شد. بدین ترتیب، مهندسان هولدن اولین خودروی عضلانی استرالیا را با نام مونارو GTS 327 توسعه دادند. این خودرو با چرخ‌های بزرگ‌تر از موناروی معمولی، کابین اسپرت‌تر و پکیج گرافیکی بدنه تولید شد. ازآنجایی‌که هولدن متعلق به جنرال موتورز بود، مونارو GTS 327 به پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V8 شورلت مجهز شد که ۲۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این خودرو موفقیت بزرگی برای هولدن به دنبال داشت زیرا در سال ۱۹۶۸ برندهٔ مسابقهٔ بترست ۱۰۰۰ شد.

هولدن HSV GTSR

کومودور مشهورترین خودروی تاریخ هولدن محسوب می‌شود. از آخرین سری این ماشین که در سال ۲۰۱۳ به بازار آمد، بخش خودروهای ویژه یا HSV هولدن نسخه‌های قدرتمند و جذابی مثل GTSR را تولید کرد. این سدان عضلانی، به پیشرانهٔ ۶.۲ لیتری V8 سوپرشارژ شورلت کامارو ZL1 مجهز شده بود که ۵۸۰ اسب بخار قدرت داشت. در سال ۲۰۱۷ هم برای خداحافظی با کومودور، نسخهٔ ویژه‌ای از این ماشین با نام GTSR W1 و ۶۴۰ اسب بخار قدرت ارائه شد.

جنسن اینترسپتور

کوپهٔ اینترسپتور که در سال ۱۹۶۶ به بازار آمد، باعث شد نام جنسن برای همیشه در یادها بماند. هرچند برخی این خودرو را یک گرند تورر می‌دانند اما اینترسپتور روح یک ماسل کار را داشت زیرا از پیشرانه‌های ۶.۳ تا ۷.۲ لیتری V8 کرایسلر با حداکثر ۳۳۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. این ماشین از برندی بریتانیایی با طراحی ایتالیایی و پیشرانهٔ آمریکایی، ترکیبی از بهترین‌ها بود. از اینترسپتور تا سال ۱۹۷۶ تنها ۶,۴۰۰ دستگاه ساخته شد.

MG B GT

MG B که در سال ۱۹۶۲ به‌عنوان جانشین MG A معرفی شد، یکی از محبوب‌ترین رودسترهای بریتانیایی در دههٔ ۶۰ بود. مهندسان ام‌جی با دیدن موفقیت این خودرو تصمیم گرفتند MG B را با تجهیز به پیشرانهٔ V8، به یک ماسل کار تبدیل کنند. درنتیجه، MG B GT در سال ۱۹۷۳ با پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V8 روور متولد شد. این به یکی از پرفروش‌ترین خودروهای ام‌جی تبدیل شد زیرا پرفورمنس V8 را در پکیجی کوچک و کاربردی ارائه می‌کرد.

جگوار XKR-S

جگوار XK از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۱۵ در دو نسل با پیشرانه‌های ۴ تا ۵ لیتری V8 فورد تولید شد. هرچند نسخه‌های معمولی این خودرو بیشتر یک کوپهٔ لوکس بودند اما با معرفی XKR-S در سال ۲۰۱۱، کوپهٔ جگوار به یک ماسل کار تبدیل شد. این نسخه به پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 سوپرشارژ مجهز شده بود که ۵۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. هرچند در XKR-S راحتی یک کوپهٔ لوکس قربانی شده بود اما در عوض با شتاب ۴.۲ ثانیه، پرفورمنس چشمگیری را ارائه می‌کرد.

مرسدس بنز AMG C63

درحالی‌که نسل کنونی مرسدس C63 به یک پیشرانهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر هیبریدی مجهز شده است، نسل‌های قبلی این ماشین ماسل کار آلمانی لقب گرفته بودند. هرچند نسل قبلی C63 با پیشرانهٔ V8 توئین توربو خودروی چشمگیری به‌حساب می‌آمد اما نسل W204 که در سال ۲۰۰۷ معرفی شد چیز دیگری بود زیرا این یکی از آخرین مدل‌های AMG بود که از پیشرانهٔ ۶.۲ لیتری V8 تنفس طبیعی استفاده می‌کرد. این موتور بزرگ با ۴۵۷ اسب بخار قدرت و صدای رعدآسا در سینهٔ C کلاس جمع‌وجور، به‌واقع یک خودروی عضلانی واقعی آلمانی را خلق کرده بود که اشتهای زیادی به خوردن لاستیک‌های عقب داشت.

اوپل دیپلمات V8

هرچند این روزها خیلی در مورد اوپل نمی‌شنویم اما این یکی از برترین خودروسازان آلمانی در قرن بیستم بود. این شرکت که از سال ۱۹۲۹ به تملک جنرال موتورز درآمد، در سال ۱۹۶۷ خودروهای جدید سری KAD شامل مدل‌های کاپیتان، آدمیرال و دیپلمات را برای رقابت با مرسدس بنز و ب‌ام‌و به بازار فرستاد. دراین‌بین، دیپلمات هرچند خودروی قابل‌توجهی بود اما برای رقابت با دیگر مدل‌های لوکس آلمانی قدرت کافی نداشت. به همین دلیل، اوپل با الهام از ماسل کارهای آمریکایی، کوپهٔ دیپلمات را به پیشرانهٔ ۵.۴ لیتری شورلت با ۲۲۵ اسب بخار قدرت مجهز کرد.

لکسوس RC F

لکسوس در بین پیشرانه‌های خود یک نمونهٔ ۵ لیتری V8 تنفس طبیعی جذاب با ۴۷۲ اسب بخار قدرت دارد که قبلاً در سدان GS F و امروز در کوپهٔ لوکس LC500 استفاده می‌شود. این پیشرانه اما وقتی در سینهٔ کوپهٔ کامکپت RC F قرار گرفت، یک ماسل کار ژاپنی را خلق کرد. این خودرو با ابعاد جمع‌وجور، پیشرانهٔ قدرتمند و دیفرانسیل لغزش محدود عقب، ظرف ۴.۳ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

ب‌ام‌و M3

هرچند ب‌ام‌و M3 همیشه به خاطر پیشرانهٔ شش سیلندر خطی شهرت داشته است اما در نسل E92 ب‌ام‌و دست به سنت‌شکنی بزرگی زد زیرا ازآنجایی‌که M5 نسل E60 به موتور V10 برگرفته از فرمول یک مجهز شده بود، M3 هم باید ارتقاء پیدا می‌کرد. این نسل به یک پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 تنفس طبیعی فوق‌العاده مجهز شد که درواقع نسخهٔ کوتاه شده‌ای از همان موتور V10 مذکور بود. این پیشرانهٔ بی‌نظیر که تا ۸,۳۰۰ rpm دور می‌گرفت، با ۴۲۰ اسب بخار قدرت، M3 را ظرف ۴.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رساند.