بهترین پیشرانه‌های تنفس طبیعی در 25 سال اخیر

پیشرانه‌های تنفس طبیعی به لطف پاسخگویی فوری، صدای خالص و دور بالا، تجربهٔ رانندگی فوق‌العاده‌ای را فراهم می‌کنند که حتی بهترین موتورهای توربو هم به‌سختی می‌توانند با آن رقابت کنند.

در نظر بسیاری از علاقه‌مندان جدی خودرو، موتورهای تنفس طبیعی مهم‌ترین ویژگی یک خودروی رانندگی اصیل هستند. بله، از نظر حداکثر قدرت و گشتاور، موتورهای با القای اجباری (توربو و سوپرشارژر) در این بحث برتری دارند اما برای لذت بردن از رانندگی فقط قدرت و گشتاور بالا مهم نیست؛ بنابراین، برای تجلیل از نمادین‌ترین موتورهای تنفس طبیعی ۲۵ سال گذشته، ۱۰ مورد از بهترین‌ها را انتخاب و بررسی کردیم که چه چیزی باعث برجسته شدن آن‌ها شده است. همه آن‌ها نقطه اوج طراحی موتور نبودند، اما هرکدام به خودرویی که روی آن نصب شده بودند شخصیت و تجربه رانندگی فراموش‌نشدنی بخشیدند.

ب‌ام‌و M5

سال‌های تولید: ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰

ب‌ام‌و در اوایل دهه ۲۰۰۰ در اوج دوران موتورهای تنفس طبیعی خود قرار داشت و ما می‌توانستیم این فهرست را با موتورهای شش سیلندر خطی و V8 این شرکت که بهترین مدل‌های آن دوران را نیرو می‌دادند، پر کنیم. برای حفظ تنوع لیست، ما موتوری را انتخاب کردیم که به نظر می‌رسد چشمگیرترین پیشرانهٔ جاده‌ای تاریخ ب‌ام‌و یعنی ۵ لیتری V10 با نام S85 بود که روی M5 و M6 نصب شد. این موتور با تولید ۱۰۰ اسب بخار بیشتر از موتور ۵ لیتری V8 قبلی که روی M5 نسل E39 نصب شده بود، غرشی فوق‌العاده داشت و حتی برای M5 سنگین‌وزن پرفورمنس فوق‌العاده‌ای را فراهم می‌کرد هرچند که به مشکلات فنی شهرت داشت.

شورلت کوروت Z06

سال‌های تولید: ۲۰۲۳ تاکنون

شورلت کوروت C8 Z06 فقط یک خودروی اسپرت آمریکایی چشمگیر نیست بلکه با بهترین‌های اروپا قابل‌مقایسه است و با این قیمت، رقیب چندانی ندارد. موتور میل‌لنگ تخت آن تفاوتی اساسی را با کوروت‌های V8 قدیمی نشان می‌دهد و مانند سوپرکارهای اروپایی دور می‌گیرد و عملکردی فوق‌العاده دارد. هرچند این پیشرانه برجسته‌ترین ویژگی Z06 است اما این کوروت از لحاظ هندلینگ هم فوق‌العاده است و در پیست کاملاً نزدیک به پورشه ۹۱۱ GT3 عمل می‌کند خود مجهز به یکی از بهترین موتورهای تنفس طبیعی تاریخ است.

فراری دودیچی چیلیندری

سال‌های تولید: ۲۰۲۴ تاکنون

فراری به خاطر موتورهای V12 باشکوه خود شهرت دارد که اولین آن‌ها یک موتور کوچک ۱۵۰۰ سی‌سی بود که در خودروی اسپرت 125S در سال ۱۹۴۷ استفاده شد. از آن زمان تاکنون، قدرت و حجم این موتورها به‌طور پیوسته افزایش یافته است و دودیچی چیلندری کنونی اوج توانایی‌های فراری را نشان می‌دهد. این موتور ۶.۵ لیتری توسعه‌یافته از موتور فراری ۸۱۲ است اما ۳۰ اسب بخار بیشتر تولید می‌کند. نام این خودرو نیز در زبان ایتالیایی به معنای ۱۲ سیلندر است. ممکن است آخرین موتور V12 تنفس طبیعی فراری باشد و اگر این‌طور باشد نیروگاهی فوق‌العاده برای خداحافظی است.

فراری ۴۵۸ اسپشاله

سال‌های تولید: ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵

سعی کردیم این لیست را به یک مورد برای هر سازنده محدود کنیم اما مجبور شدیم ۴۵۸ اسپشاله را به این فهرست اضافه کنیم، زیرا اوج فناوری موتور V8 تنفس طبیعی فراری را نشان می‌دهد. این موتور آخرین نمونه از سری طولانی موتورهای V8 میل‌لنگ تخت فراری بود که اولین بار در سال ۱۹۷۳ در مدل ۳۰۸ GT4 معرفی شدند. موتور اسپشاله از نظر معماری پایه با ۴۵۸ معمولی مشترک بود اما ارتقاهای جزئی، قدرت را از ۵۷۰ به ۶۰۵ اسب بخار افزایش داد. این موتور در زمان خود بالاترین خروجی قدرت به ازای هر لیتر را در میان موتورهای تنفس طبیعی داشت. با توربوشارژ شدن جانشین آن یعنی ۴۸۸، مدل ۴۵۸ اسپشاله پایان دوران ۴۲ ساله باشکوه موتورهای V8 تنفس طبیعی فراری را رقم زد.

فورد موستانگ شلبی GT350

سال‌های تولید: ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۰

فورد موستانگ GT350 یکی از آن خودروهای نادری بود که فراتر از وعده‌هایش عمل کرد. کلید جذابیت آن در موتور V8 میل‌لنگ تخت ۵.۲ لیتری «وودو» بود که به‌طور خاص برای این مدل طراحی شده بود. این موتور به‌اندازه GT500 سوپرشارژ با ۷۶۰ اسب بخار دیوانه‌وار و قدرتمند نبود اما این موتور پیشرفته، GT350 را به ماشینی کاملاً متعادل تبدیل کرد و نسخه GT350R حتی عملکرد بهتری در پیست داشت. بهترین ویژگی GT350 این بود که موتور میل‌لنگ تخت وودو را در کنار گیربکس دستی قرار داد.

گوردون موری T.50

سال‌های تولید: ۲۰۲۳ تاکنون

سه دهه پس از ساخت مک‌لارن F1 افسانه‌ای، گوردون موری برای ساخت جانشین معنوی آن، شرکت خودش را با نام GMA (گوردون موری اتوموتیو) تأسیس کرد. T.50 و F1 هردو دارای موقعیت رانندگی مرکزی، موتور V12 در وسط و گیربکس دستی هستند اما موری به‌جای استفاده از موتور ب‌ام‌و، از کاسورث خواست یکی از چشمگیرترین موتورهای جاده‌ای جهان را توسعه دهد. با دور موتور ۱۲,۱۰۰ دور در دقیقه و خروجی ۶۶۳ اسب بخار از تنها ۴ لیتر، این موتور بالاترین دور موتور تولیدی و بالاترین خروجی قدرت به ازای هر لیتر در میان خودروهای جاده‌ای تنفس طبیعی را دارد. با وجود ۲.۱ لیتر حجم کمتر، موتور V12 گوردون موری ۳۶ اسب بخار قدرت بیشتری از V12 مک‌لارن F1 تولید می‌کند.

هوندا S2000

سال‌های تولید: ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۹

تا زمان عرضه S2000 در سال ۱۹۹۹، هوندا به‌عنوان سازنده برخی از بهترین موتورهای تنفس طبیعی شهرت پیدا کرده بود که به لطف سیستم زمان‌بندی متغیر سوپاپ VTEC، قدرتی چشمگیر در دورهای بالا تولید می‌کردند. البته ب‌ام‌و و پورشه سیستم‌های پیشرفته‌تری برای زمان‌بندی متغیر سوپاپ داشتند اما قابلیت اطمینان بی‌نظیر به موتورهای هوندا جایگاه نمادین بخشید. S2000 این را یک گام فراتر برد و بالاترین اسب بخار به ازای هر لیتر را در میان خودروهای جاده‌ای تولیدی تا آن زمان ارائه داد و صدای خارق‌العاده‌ای را ارائه کرد که به‌سختی می‌شد با آن رقابت کرد.

لکسوس LFA

سال‌های تولید: ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۲

مانند بسیاری از خودروهای نمادین، لکسوس LFA در زمان عرضه موفقیت تجاری نداشت. ظاهر و عملکردی شبیه سوپراسپرت‌ها داشت، اما نام لکسوس بیشتر مترادف با خودروهای لوکس بود تا پرفورمنس. علاوه بر این، درحالی‌که فراری‌ها در آن سال‌ها ۲۰۰ هزار دلار قیمت داشتند، LFA با قیمت ۳۷۵ هزار دلار عرضه می‌شد. گیربکس دستی نیمه‌خودکار در سرعت‌های پایین کند بود و LFA به‌اندازه بسیاری از گزینه‌های ارزان‌تر سریع نبود؛ اما وقتی خریداران و ژورنالیست‌های معروف خودرویی آن را آزمایش کردند، LFA به‌سرعت به‌عنوان یک ابزار رانندگی دقیق شناخته شد که تجربه‌ای بی‌نظیر ارائه می‌داد. علاوه بر دینامیک چشمگیر، موتور V10 خوش‌صدای LFA بود که آن را به یک سوپرکار پرطرفدار تبدیل کرد.

نیسان 350Z

سال‌های تولید: ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹

عنوان غیرمعمول‌ترین موتور این لیست به پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V6 نیسان با نام VQ35HR می‌رسد که در نسخه‌های پایانی 350Z استفاده شد. این موتور نه بیشترین قدرت نسبت به حجم را داشت و نه گشتاور بالایی تولید می‌کرد اما نسل‌های مختلف دریفترها و تیونرها از استحکام و تحویل قدرت چشمگیر آن نهایت استفاده را بردند. این موتور در حالت استاندارد هم عالی بود و نسخه کمی ارتقاءیافته آن تا سال ۲۰۲۰ در 370Z استفاده شد. موتور VQ نیسان همچنین برنده بیش از یک جایزه موتور سال در زمان خود بود.

پورشه کاررا GT

سال‌های تولید: ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶

پورشه به خاطر موتورهای تخت شش سیلندر خود که دهه‌ها در مدل‌های مختلف ۹۱۱، باکستر و کیمن استفاده شده‌اند شهرت دارد ولی موتور V10 برگرفته از موتوراسپرت که در کاررا GT استفاده شد، احتمالاً چشمگیرترین موتور جاده‌ای این شرکت است. این موتور مانند یک سوپربایک دور می‌گیرد، صدایی بی‌نظیر دارد و به این سوپرکار موتور وسط عملکردی می‌بخشد که حتی پس از بیش از ۲۰ سال از معرفی آن همچنان چشمگیر است. همراه با لکسوس LFA، این یکی از خوش‌صداترین موتورها در دنیای خودرو است و گیربکس دستی پورشه آن را به رؤیای یک راننده خالص تبدیل می‌کند.