ترکیب فراری انزو و یک پونتیاک ۱۹۸۶، شوخی تلخ یک آمریکایی
ترکیب فراری انزو و یک پونتیاک ۱۹۸۶، شوخی تلخ یک آمریکایی
تاکنون به فکر ارتقا خودرو ارزان خود به یک ابرخودرو افتاده‌اید؟ اگر جوابتان مثبت است باید نگاهی به این پونتیاک داشته باشید.
خیلی از جوانان که شوق زیادی به خودروهای مدل بالا دارند اما توان مالی خریداری آن‌ها را ندارند، دوست دارند خودروهای ارزان‌تر خود را با نشانه‌هایی از مدل موردعلاقه‌شان تزئین کنند تا کمی به رویای خود نزدیک‌تر شوند. حداقل در کشور ما این داستان مصداق‌های خوبی دارد، از پرایدهایی که نشان و جلوپنجره‌های شبیه به بی‌ام‌و دارند گرفته تا دنا با نشان و برچسب‌های فورد موستانگ.
ظاهرا این میل به بهترکردن یک خودروی ارزان‌قیمت و تغییر هویت کوچکش داستانی جهانی دارد؛ آن‌ها که سرمایه کافی برای تغییر این خودروها دارند، کارگاه‌های تیونینگ راه اندازی می‌کنند تا از این راه بتوانند با اسباب‌بازی‌های محبوبشان بازی کنند. آن‌ها هم که سرمایه آن را ندارند، مانند مالک این پونتیاک فیه‌رو تلاش می‌کنند تا جواهری را از دل سنگ بیرون بکشند؛ جواهری وجود خارجی ندارد!
شاید این فیه‌رو عجیب‌الخلقه در نگاه اول ناچیز و حقیر به‌نظر برسد اما تاریخچه‌ای غنی دارد که توجه شما را به خود جلب خواهد کرد. این خودرو برای اولین‌بار در پادکست و کانال یوتیوبی «CAR BROS» دیده شد و جایزه «D’Lemons Worst» برای بدترین خودرو را از آن خود کرد. سپس از رویداد خودرویی مشهور و سطح بالای «کوآیل موتوراسپرت» سر درآورد؛ حتی گاراژ جی لنو، مجری مشهور آمریکایی و طرفدار دوآتشه خودروها، نیز میزبان این فیه‌رو بوده که البته با نام «فیه‌ری» (ترکیب فیه‌رو و فراری) شناخته می‌شود.
فقط لازم است نمای سه‌چهارم یا جانبی فیه‌ری را ببینید تا متوجه شوید که این کوپه، بیش‌از آنکه شبیه به فراری انزو باشد به مورچه‌خوار برنامه کودک دروان کودکی‌مان شباهت دارد. با وجود اینکه این خودرو از دید هر بیننده‌ای یک شوخی به شمار می‌رود اما مالک انجام تغییرات روی آن را جدی گرفته و تمام پنل‌های بدنه‌اش را از جنس فایبرگلاس بازسازی کرده است. پیشرانه آن بی‌تغییر مانده و همان واحد ۲.۸ لیتری V6 کد «L44» پونتیاک است که ۱۴۰ اسب بخار قدرت و ۲۲۸ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند.
حال از شما می‌خواهم کمی روی تصاویر دقیق‌تر شوید و نمای نزدیک این خودرو را ببینید، لبه‌های ناصاف و کیفیت پایین پرداخت رنگ بلافاصه خودنمایی می‌کند که البته جای تعجب هم ندارد. با این وجود، استفاده از شیشه کشیده روی سقف، گیره‌های مسابقه‌ای برای کاپوت، چراغ‌های خطر مشابه فراری انزو، رینگ‌های ۱۵ اینچی «زی ریسینگ»، اگزوزهای مستقیم، کیلومترشمار و نشانگرهای شورولت کاوالیر، مبدل ۵۰ فازی مجاز، پوشش دروغین یک موتور V12، صندلی‌های دورنگ، رادیو Am/ FM و درهای پروانه‌ای ازجمله نکات ظریفی محسوب می‌شوند که در ساخت فیه‌ری به آن‌ها توجه شده است؛ حتی ورودی و خروجی‌های هوا هم برخلاف خودروهای چینی یا مدل‌های ارزان‌قیمت بازار جهانی سرکاری نیستند که حقیقتا جای تحسین دارد.
فیه‌ری که تنها ۷ سال سن دارد، ۱۶۰۰ کیلومتر زیر دست سازنده‌اش کار کرده و حال مشکلات متعددی هم دارد. ازجمله این مشکلات می‌توان به لیست زیر اشاره کرد که توسط خود مالک اعلام شده‌اند:
- فیه‌ری در تست آلایندگی به‌دلیل انتشار بی‌ازحد NOx رد شده
- کارکرد خودرو دستکاری شده است. با وجود اینکه براساس تست‌ها ۲۳۸۱۹۶ کیلومتر کار کرده اما مالک معتقد است که هر کس می‌توان کارکرد آن را با یک عدد حدس بزند!
- چراغ‌های راهنمای کار نمی‌کنند
- چراغ‌های پروژکتوری کار نمی‌کنند
- چراغ‌های عقب روشن نمی‌شوند و فقط موقع ترمز عمل می‌کنند
- درب موتور قلابی عقب درست بسته نمی‌شود
- به گفته مالک، سیم‌پیچ الکترونیکی سیستم صندلی «غیرقابل اعتماد» است
- نشانگرها لقی دارند
- بدنه به‌خوبی سوار و چفت نشده
- بدنه خط و خش دارد
واقعا با خواندن این لیست تنها موردی که من را آزار داد، همان خط و خش روی بدنه و پیاده‌سازی ناقص آن بود؛ چون اگر این خط و خش‌ها برطرف می‌شدند می‌توانستم بگویم: فیه‌ری حتی با بدنه بی‌نقص هم آهن‌قراضه‌ای بیش نیست! اگر نظر من را قبول ندارید، به مسئول حراجی «cars & bids» رجوع کنید که از فیه‌ری به‌عنوان «بدترین خودرو موجود در تاریخ حراجی‌اش» سخن می‌گوید. نظر شما درباره آن چیست؟!
