حجم مواد سرطان‌زا در ایستگاه فضایی بین‌المللی بیش از خانه‌ها در آمریکا است
حجم مواد سرطان‌زا در ایستگاه فضایی بین‌المللی بیش از خانه‌ها در آمریکا است
به گزارش gsxr و به نقل از ایندیپندنت، پژوهشگران دانشگاه بیرمنگام در بریتانیا گفتند این یافته‌ها می‌تواند به ساخت فضاپیماها و ایستگاه‌های فضایی بهتر در آینده کمک کند.
استوارت هاراد، یکی از نویسندگان این مقاله، گفت: «یافته‌های ما آثار و نتایجی برای ایستگاه‌های فضایی و سکونت‌گاه‌های آینده دارد؛ جایی که ممکن است بتوان با انتخاب دقیق مواد در مراحل اولیه طراحی و ساخت، بسیاری از منابع آلاینده را حذف کرد.»
از جمله آلاینده‌های پیداشده در گردوغبار مواد شیمیایی زیان‌آور هیدروکربن‌های آروماتیک چندحلقه‌ای (PAH)، مواد پرفلوئوروآلکیل (PFAS)ــ که معمولا به عنوان «مواد شیمیایی ماندگار» شناخته می‌شوندــ و بی‌فنیل‌های پلی کلره (PCB) بودند.
دانشمندان در این مقاله، مواد جمع‌آوری‌شده در کیسه‌های خلا در ایستگاه فضایی بین‌المللی را بررسی کردند که عبارت بودند از ذرات قبلی در هوا، پرزهای لباس، مو و سایر زباله‌ها.
برخی از این کیسه‌های خلا برای تجزیه و تحلیل این گردوغبار منحصربه‌فرد کابین فضاپیما به زمین بازگردانده شدند.
پژوهشگران در این گردوغبار نشانه‌ای از مواد شیمیایی مانند دی‌فنیل اترهای پلی‌برومینه (PBDEs)، هگزابروموسیکلودودکان (HBCDD)، برم ضدحریق «جدید» (BFRs) و استرهای ارگانوفسفره (OPEs) هم پیدا کردند که برخی از آن‌ها منجر به سرطان می‌شوند.
آثار بالقوه برخی از این مواد شیمیایی بر سلامت انسان قبلا منجر شده بود بسیاری از دولت‌ها در سراسر جهان استفاده از آن‌ها را محدود یا ممنوع کنند.
معاهده «یو‌ان‌ای‌پی» استکهلم مجموعه‌ای از این مواد شیمیایی از جمله بی‌فنیل‌های پلی کلره، برخی از پرفلوئوروآلکیل، هگزابروموسیکلودودکان‌ها و همچنین برخی فرمول‌های دی‌فنیل اترهای پلی‌برومینه را به عنوان آلاینده‌های آلی پایدار (پی‌او‌پی‌ها) می‌داند.
دکتر هاراد گفت: «در حالی که غلظت آلاینده‌های آلی کشف‌شده در گردوغبار ایستگاه فضایی بین‌المللی، اغلب از مقدار متوسط موجود در خانه‌ها و سایر محیط‌های سرپوشیده در سراسر ایالات متحده و اروپای غربی فراتر می‌رود، سطوح این ترکیبات به طور کلی در محدوده‌ای بود که روی زمین پیدا می‌شود.»
دانشمندان گمان می‌کنند منابع بسیاری از این مواد شیمیایی ممکن است اقلام تجاری موجود در بازار از قبیل دوربین‌ها، پخش‌کننده‌های ام‌پی۳، رایانه‌های تبلتی، دستگاه‌های پزشکی و لباس‌هایی باشند که برای فضانوردان به فضا برده می‌شوند.
پژوهشگران گفتند مقدار پرتوهای بالاتر از زمین در محیط فضایی ممکن است به تجزیه پلاستیک به میکرو و نانوپلاستیک منجر شود که در محیط ریزگرانش از طریق هوا منتقل می‌شود.
