خودروهای اروپایی فوق‌العاده‌ای که پیشرانه آمریکایی داشتند، از دتوماسو تا کبرا
خودروهای اروپایی فوق‌العاده‌ای که پیشرانه آمریکایی داشتند، از دتوماسو تا کبرا
بسیاری از خودروسازان کوچک اروپایی برای نیرو بخشیدن به محصولات خود سراغ موتورهای آمریکایی رفته‌اند و از این طریق خودروهای فوق‌العاده‌ای خلق شده است.
آنچه در این مطلب می‌خوانید:
در طول تاریخ خودروسازی، زمانی که یک شرکت کوچک اروپایی برای محصول خود به دنبال پیشرانه بود عمدتاً سراغ آمریکایی‌ها می‌رفت زیرا این راهی مقرون‌به‌صرفه برای دستیابی به قدرت‌های بالا بود تا بتواند با رقبای بزرگ‌تر رقابت کند. این فرمول بدون شک زمانی که پیشرانه‌های فورد در سینهٔ AC کبرا قرار گرفت ثابت شد و تا به امروز با TVR گریفیت جدید ادامه پیدا کرده است.
آلارد J2
سیدنی آلارد یکی از اولین کسانی بود که به پتانسیل پیشرانه‌های V8 تولید انبوه، قدرتمند و قابل‌اعتماد آمریکایی برای استفاده در خودروهای اسپرت سبک پی برد. بیشتر مدل‌های این شرکت که در کارخانه‌ای در لندن تولید می‌شدند از پیشرانهٔ ۳.۶ لیتری V8 پایلوت فورد استفاده می‌کردند اما مشهورترین محصول آلارد مدل J2 با پیشرانهٔ ۴.۴ لیتری مرکوری بود که ۱۲۰ اسب بخار قدرت و ۳۰۰ نیوتن متر گشتاور داشت. بااین‌حال، برخی خریداران حتی از این هم فراتر رفتند و پیشرانه‌های بزرگ‌تر V8 کادیلاک را انتخاب کردند تا سطح ترسناکی از سرعت را در جاده‌ها تجربه کنند.
دتوماسو پانترا
پانترا واقعاً محصول یک تلاش بین‌المللی بود که باعث وصلت پیشرانهٔ V8 عضلانی آمریکایی با یک خودروی اسپرت ایتالیایی شد. البته «الخاندرو دتوماسو» قبلاً با این فرمول آشنا شده بود اما پانترا به دلیل ظاهر جذاب و پیشرانهٔ قابل‌اعتماد فورد که با ۳۳۰ اسب بخار قدرت در سال ۱۹۷۱ کار را آغاز کرد، توانست نظر خریداران سوپراسپرت‌ها را به خود جلب کند. پانترا در دوران طولانی عمر خود که حتی از لامبورگینی کانتاش هم بیشتر بود، تا سال ۱۹۹۱ همچنان از همین موتور استفاده می‌کرد که قدرت آن در نسخهٔ GT5S به ۳۵۰ اسب بخار رسید.
ایزو گریفو
ساخت اسکوتر و یخچال پس از جنگ جهانی دوم، سرمایهٔ کافی برای شرکت ایتالیایی ایزو به ارمغان آورد تا بتواند رقیبی چشمگیر برای فراری تولید کند. این کار با مدل ریوولتا آغاز شد اما گریفو به محصول تعیین‌کننده‌ای برای این شرکت مبدل گشت. این خودرو کوپهٔ شیکی با طراحی برتونه و پیشرانهٔ ۵.۴ لیتری کوروت بود که حداکثر سرعت ۲۳۵ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد، رقمی که برای سال ۱۹۶۳ بسیار زیاد بود. بعداً نیز گریفو با موتور ۷ لیتری ۳۹۰ اسب بخاری ارائه شد که با حداکثر سرعت ۲۷۵ کیلومتر بر ساعت به فراری دیتونا نزدیک شد.
جنسن اینترسپتور
جنسن که قبلاً یک پیشرانهٔ V8 آمریکایی را در مدل C-V8 امتحان کرده بود، در سال ۱۹۶۶ مدل محبوب اینترسپتور را به بازار فرستاد. این خودرو از پیشرانهٔ ۶.۳ لیتری V8 کرایسلر استفاده می‌کرد که ۳۲۵ اسب بخار قدرت داشت اما حتی اگر این هم کافی نبود، می‌شد پکیج SP را سفارش داد که سه کاربراتور دو دههٔ هالی را به موتور اضافه می‌کرد. برای استفادهٔ حداکثری از قدرت بالای موتور، جنسن اولین شرکتی بود که در سال ۱۹۶۸ یک خودروی پرفورمنس چهارچرخ محرک را با نام FF تولید کرد. این مدل بر اساس اینترسپتور ساخته شده بود.
سانبیم تایگر
سانبیم یکی از برندهای گروه روتس بود یعنی همان شرکتی که برند هیلمن را هم در اختیار داشت و سازندهٔ پیکان بود. گروه روتس زمانی که می‌خواست یک خودروی پرفورمنس ارزان‌قیمت داشته باشد، رودستر سانبیم آلپین را به پیشرانهٔ ۴.۲ لیتری V8 فورد مجهز کرد تا مدل تایگر متولد شود. این خودروی سریعی بود که در رالی خوب عمل کرد و در ایالات‌متحده موردتوجه قرار گرفت اما زمانی که گروه روتس توسط کرایسلر خریداری شد، طبق سیاست دیترویتی‌ها، استفاده از موتور فورد ممنوع شد و تایگر کنار رفت.
TVR گریفیت
جدیدترین خودروی اروپایی که از موتور آمریکایی استفاده می‌کند TVR گریفیت است. این خودرو به پیشرانهٔ ۵ لیتری کایوت فورد مجهز شده اما این موتور توسط کاسورث با سیستم روغن‌کاری کارتل خشک، فلای‌ویل سبک‌تر و تغییر ECU، اصلاح شده و حالا ۵۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند. با اینکه گریفیت در سال ۲۰۱۷ رونمایی شد اما تولید آن به دلیل مشکلات مختلف بارها به تعویق افتاده است. بااین‌حال، انتظار می‌رود طی سال جاری نهایتاً تولید این کوپهٔ بریتانیایی آغاز شود.
بیزارینی استرادا
«جوتو بیزرانی» بیشتر به فکر برنده شدن در مسابقات بود و به همین دلیل مدل سبک‌وزن استرادا که با نام ۵۳۰۰ GT هم شناخته می‌شد را برای لمانز ساخت. از این خودرو حدود ۱۶۰ دستگاه نمونهٔ جاده‌ای و مسابقه‌ای ساخته شد که همگی از پیشرانهٔ ۵.۳ لیتری V8 شورلت کوروت با ۳۶۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کردند. نسخهٔ جاده‌ای استرادا خودرویی سریع اما با هندلینگ چالش‌برانگیز بود که رانندگی با آن به مهارت بالایی نیاز داشت ولی در پیست، بیزارینی توانست در لمانز سال ۱۹۶۵ در کلاس خود مقام اول را کسب کند.
AC کبرا
کبرا موفق‌ترین مصداق همکاری آمریکا و انگلیس است. این خودرو که ساخت شرکت بریتانیایی AC Cars بود، درواقع Ace نام داشت و از پیشرانهٔ شش سیلندر خطی بریستول استفاده می‌کرد اما در سال ۱۹۶۱ که تولید این موتور خاتمه یافت، کارول شلبی وارد عمل شد و پیشنهاد استفاده از پیشرانهٔ V8 را داد. وی موتور فورد را با خود آورد که روی شاسی بازطراحی شدهٔ Ace نصب شد و کبرای افسانه‌ای را متولد کرد. این خودرو کار خود را با پیشرانهٔ ۴.۲ لیتری فورد آغاز کرد اما در نسخه‌های بعدی به پیشرانهٔ ترسناک ۷ لیتری مجهز شد. کبرای برای مدت طولانی پرشتاب‌ترین خودروی جاده‌ای جهان محسوب می‌شد.
مازانتی ایوانترا
مازانتی یک شرکت کوچک ایتالیایی است که در سال ۲۰۰۲ تأسیس شد. این شرکت در سال ۲۰۱۳ از سوپراسپرت خود بنام ایوانترا رونمایی کرد. این خودرو به پیشرانهٔ ۷ لیتری LS7 کوروت C6 Z06 مجهز شده بود که مازانتی خروجی آن را به ۷۰۰ اسب بخار رسانده بود. این شرکت نسخه‌های حجیم‌تر و توئین توربوی این موتور را هم در نسخه‌های بعدی ایوانترا ارائه کرد. جدیدترین نسخهٔ این سوپراسپرت ایتالیایی که کلاسیک نام دارد اما از پیشرانهٔ ۶.۲ لیتری LT2 کوروت C8 استفاده می‌کند که با تجهیز به سوپرشارژر، قدرت آن به ۷۵۰ اسب بخار افزایش پیدا کرده است.
