خودروهای برقی قدیمی که نمی‌دانستید وجود دارند، از تویوتا راوفور تا فورد رنجر

فکر می‌کنید خودروهای الکتریکی چیز جدیدی هستند؟ با خواندن این مطلب و دیدن خودروهای برقی که دهه‌ها قبل ساخته شدند نظرتان عوض خواهد شد.

برخلاف تصور عمومی، خودروهای الکتریکی چیز جدیدی نیستند و درواقع تعدادی از اولین خودروهای تاریخ از نوع برقی بودند اما با وجود برخورداری از سابقه‌ای بیش از صدسال، خودروهای الکتریکی طی سال‌های اخیر توانسته‌اند با خودروهای درون‌سوز رقابت کنند. برای اینکه خودروهای الکتریکی به جایگاه امروزی برسند، طی یک قرن گذشته تلاش‌های زیادی صورت گرفته که بسیاری از آن‌ها ناکام مانده و از تاریخ محو شدند. ازاین‌رو، در ادامه به ۱۰ خودروی الکتریکی قدیمی خواهیم پرداخت که احتمالاً از وجود آن‌ها بی‌اطلاع هستید.

تویوتا راوفور EV سال ۱۹۹۷

تویوتا هرچند امروز در بخش خودروهای الکتریکی خیلی فعال نیست اما زمانی قصد داشت نسخهٔ الکتریکی یکی از محبوب‌ترین محصولات خود را تولید کند. رافور الکتریکی در دو نسل ساخته شد که نسل اول در پایان دههٔ ۹۰ به ثمر نشست. از این نسل کمتر از ۱,۵۰۰ دستگاه ساخته شد که عمدتاً در کالیفرنیا اجاره داده شدند. این خودرو بردی ۱۵۰ کیلومتری داشت و می‌توانست به حداکثر سرعت ۱۳۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. نسل دوم رافور الکتریکی به لطف قرض گرفتن کل قوای محرکه از تسلا بسیار پیشرفته‌تر بود. برد این نسل به ۱۶۵ کیلومتر رسید و حدود ۲,۵۰۰ دستگاه از آن ساخته شد.

کرایسلر TEVan سال ۱۹۹۳

کرایسلر برای ساخت خودروی الکتریکی خود در دههٔ ۹۰ سراغ پلت‌فرم مینی‌ون تاون ‌اند کانتری رفت و پیشرانهٔ بنزینی آن را با یک موتور الکتریکی ۶۵ اسب بخاری جایگزین کرد. این خودرو که با مشارکت سازمانی بنام موسسه تحقیقاتی نیروی الکتریک از سال ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵ تولید شد، برد ۸۰ کیلومتری داشت. به خاطر همین برد بسیار پایین، کرایسلر تنها ۵۶ دستگاهی که از این خودرو ساخت را به شرکت‌های برق تحویل داد تا از آن برای ترددهای کوتاه استفاده کنند. TEvan بسیار گران بود و حدود ۱۲۰ هزار دلار قیمت داشت.

بردلی GTE سال ۱۹۸۰

بردلی شرکتی بود که به ساخت خودرویی اسپرت با بدنهٔ فایبرگلاس و درهای گالوینگ بر اساس پلت‌فرم فولکس‌واگن بیتل می‌پرداخت. این شرکت پس از ورشکستگی و سازمان‌دهی مجدد، مسیر عجیبی را برای بازگشت به سوددهی در پیش گرفت و در سال ۱۹۸۰ نسخهٔ الکتریکی مدل GT را به بازار فرستاد. این خودرو که GTE نام گرفت، بجای پیشرانهٔ بیتل از یک موتور الکتریکی ساخت جنرال الکتریک با ۲۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. این موتور توسط ۱۶ باطری ۶ ولتی با مجموع خروجی ۹۶ ولت تغذیه می‌شد و امکان نصف کردن ولتاژ موتور توسط راننده هم وجود داشت تا شعاع حرکتی را افزایش دهد. حداکثر سرعت این کوپهٔ عجیب ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت بود و تنها ۵۰ دستگاه از آن ساخته شد.

یونیک موبیلیتی الکتریک سال ۱۹۷۹

با وقوع بحران نفتی دههٔ ۷۰، بسیاری از صنعتگران و کارآفرینان به این نتیجه رسیدند که خودروهای الکتریکی می‌توانند جایگزین مناسبی با ماشین‌های پرمصرف دیترویت باشند بدون توجه به اینکه تکنولوژی باطری در آن زمان چقدر ابتدایی بود. یونیک موبیلیتی یکی از شرکت‌هایی بود که در اواخر دههٔ ۷۰ این ایده را با خودرویی بنام Electrek امتحان کرد. این خودرو که از فایبرگلاس ساخته شده بود، ظاهر بسیار عجیبی داشت اما اگر راننده سرعت را زیر ۶۵ کیلومتر بر ساعت نگه می‌داشت، به لطف باطری‌های سربی اسیدی خود بردی ۱۶۰ کیلومتری را ارائه می‌کرد. از الکتریک بین سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۲ حدود ۵۰ دستگاه ساخته شد.

فولکس‌واگن T2 الکتریک ترنسپورتر سال ۱۹۷۹

بحران سوخت فولکس‌واگن را هم به آزمایش قوای محرکهٔ الکتریکی در ون ترنسپورتر واداشت. این پروژهٔ آزمایشی با همکاری شرکت‌های وارتا، بوش و RWE صورت گرفت که هرکدام دستی در پیوند یک موتور الکتریکی ۲۲ اسب بخاری بجای نمونهٔ بنزینی داشتند. در این ون، باطری‌های سرب اسیدی در کف خودرو نصب شده و با هر بار شارژ امکان پیمودن حدود ۷۰ کیلومتر را فراهم می‌کرد. این پکیج باطری بیش از یک بیتل وزن داشت. از T2 الکتریک حدود ۱۲۰ دستگاه ساخته شد.

سیتی‌کار سال ۱۹۷۴

سیتی‌کار برای شهرنشینانی که نمی‌خواستند دوچرخه سوار شوند اما به وسیله‌ای بهتر از حمل‌ونقل عمومی نیاز داشتند ساخته شد. این خودرو که شبیه گوه‌ای روی چرخ به نظر می‌رسید، در فلوریدا ساخته می‌شد و تنها ۲,۴۳۷ میلی‌متر طول داشت. سیتی‌کار در نسخه‌های ۲.۵، ۳.۵ و ۶ اسب بخاری ارائه می‌شد و گزینه‌ای عالی برای ترددهای سرعت پایین در شهرها بود. بعداً نسخهٔ پیشرفته‌تری از این خودرو با نام کوموتا کار ارائه شد اما هیچ‌گاه قدرت آن دورقمی نشد. این نسخه هنگام حرکت با سرعت زیر ۶۵ کیلومتر بر ساعت، بردی در حدود ۶۵ کیلومتر را ارائه می‌کرد. تا سال ۱۹۸۹ مجموعاً ۴,۴۴۴ دستگاه از تمام انواع سیتی‌کار ساخته شد.

فورد رنجر EV سال ۱۹۹۸

در سال ۱۹۹۸ فورد نسخه‌ای الکتریکی از پیکاپ محبوب رنجر را ارائه کرد. این نسخه که به مدت چهار سال فقط برای اجاره ارائه می‌شد، به یک موتور الکتریکی با ۹۰ اسب بخار قدرت مجهز بود که به چرخ‌های عقب نیرو می‌داد. اگر راننده با gsxr گاز مدارا می‌کرد می‌توانست با هر بار شارژ تا ۱۸۵ کیلومتر را طی کند اما در سرعت‌های بزرگراهی این رقم به نصف کاهش پیدا می‌کرد. اکثر نمونه‌های این رنجر الکتریکی در پایان دورهٔ اجاره از بین رفتند اما تعداد انگشت‌شماری از ۱,۵۰۰ دستگاهی که از آن ساخته شد تا امروز باقیمانده‌اند.

شورلت S10 الکتریک سال ۱۹۹۷

شورلت یک سال زودتر از فورد پیکاپ الکتریکی خود را به بازار فرستاد. این پیکاپ با ۱۱۴ اسب بخار قدرت، تا حدودی از رنجر قوی‌تر بود اما برد بسیار کمتری داشت که حداکثر به ۷۰ کیلومتر می‌رسید. بااین‌حال، یک سال بعد باطری‌های سربی اسیدی با نمونه‌های نیکل فلزی جایگزین شدند که شعاع حرکتی را دو برابر کرد. جنرال موتورز باطری‌ها را زیر اتاق بار S10 نصب کرده بود که هیچ تأثیری روی ظرفیت بار نمی‌گذاشت. این پیکاپ مشخصات مناسبی برای آن زمان داشت و حتی در مسابقات پایکس پیک هم شرکت کرد. S10 الکتریک همچنین از تجهیزات خودروی الکتریکی آزمایشی EV-1 جنرال موتورز استفاده می‌کرد.

مرسدس بنز ۱۹۰E الکترو سال ۱۹۹۱

مرسدس بنز در سال ۱۹۹۱ نسخهٔ الکتریکی سدان ۱۹۰E را معرفی کرد. این خودرو که ابتدا به‌عنوان یک کانسپت در نظر گرفته شده بود، بعداً به خودرویی تولید محدود تبدیل شد. از ۱۹۰E الکترو چندین نسخه ساخته شد که شامل چند طرح باطری مختلف، نسخه‌ای با دو موتور الکتریکی (یکی در هرکدام از چرخ‌های عقب) و حتی نمونه‌ای با گیربکس دستی می‌شد. این پروژه چهار سال به طول انجامید و مالکان پس از پیمودن مسافت‌های قابل‌توجهی، ۱۰ خودروی آزمایشی را به مرسدس بازگرداندند.

هوندا EV پلاس سال ۱۹۹۷

EV پلاس یک هاچ‌بک کوچک شهری بود که تقریباً هم‌زمان با EV-1 جنرال موتورز برای اجاره در کالیفرنیا ارائه شد. این خودرو ۶۶ اسب بخار قدرت داشت و اگر راننده احتیاط می‌کرد می‌توانست بردی در حدود ۱۶۰ کیلومتر داشته باشد. با وجود قدرت پایین، EV پلاس از گشتاور قابل‌توجه ۲۷۰ نیوتن متری بهره می‌برد. هوندا از سال ۱۹۹۷ حدود ۳۰۰ دستگاه از این خودرو تولید کرد اما هیچ‌کدام از آن‌ها پس‌ازآنکه توسط مالکین بازگردانده شدند، تا امروز باقی نمانده‌اند زیرا تمام نمونه‌های EV پلاس یا نابود شدند یا به‌عنوان بستر آزمایشی برای تکنولوژی‌های بعدی مورداستفاده قرار گرفتند.