سه سگ ربات در جمع هنرمندان سه‌سالانه گالری ملی ویکتوریا

به گزارش گاردین، آگنیسکا پیلات، هنرمند برگزیده در میان میلیاردرهای فناوری در سیلیکون ولی و سرمایه‌گذاران خطرپذیر که به عنوان هنرمند در هر دو شرکت اسپیس اکس و بوستون داینامیکس کار کرده است، به دلیل به کار بردن فناوری و آینده‌نگری در آثارش، به ویژه برای نقاشی‌هایش که در آن‌ها از سگ‌های ۳۰ کیلوگرمی بوستون داینامیکس معروف به «اسپات» (Spot) استفاده کرد مشهور است. او حتی در نیویورک با یکی از آن‌ها زندگی می‌کند و نامش را باسیا (Basia) گذاشته است.

به گزارش gsxr و به نقل از ایندیپندنت، پیلات برای نخستین بار، به ربات‌ها آموزش می‌دهد که خودشان نقاشی کنند تا در سه‌سالانه امسال گالری ملی ویکتوریا که در ماه دسامبر در ملبورن افتتاح می‌شود، شرکت کنند. این سه ربات به مدت چهار ماه با استفاده از قلم‌ رنگ روغن روی بوم زمینه اکریلیک روی دیوار نقاشی می‌کنند. آن‌ها طوری برنامه‌ریزی می‌شوند که طیف وسیعی از دستورات را درک کنند و آن‌ها را – از نظر جهت حرکت بازو، میزان فشار روی بوم و این که یک نقطه باید بکشند یا یک خط، به هر ترتیبی که صلاح بدانند اجرا ‌کنند.

پیلات و ربات‌ها در کنار ۱۰۰ هنرمند و طراح شرکت‌کننده در این سه‌سالانه از جمله یوکو اونو (Yoko Ono) تریسی امین (Tracey Emin) و خانه مد لباس پاریس، شیاپارلی (Schiaparelli) خواهند بود.

پیلات ، باسیا را به همراه بانی و آرچی به گالری ملی ویکتوریا  تحویل خواهد داد. او باسیا را « همدم» می‌داند و می‌گوید تا زمانی که در ملبورن نقاشی می‌کند دلتنگ او خواهد شد.

پیلات می‌گوید: «مثل داشتن یک بچه کوچک است – در بعضی مواقع باید به کودک اجازه دهید خودش سوار اتوبوس شود، چنین حسی را دارد.»

پیلات که نقاش پرتره کلاسیک آموزش دیده است، اولین بار زمانی با ربات‌ها آشنا شد که به او سفارش دادند که پرتره‌ای از مدلی به نام اسپات را به کمک بوستون داینامیکس بکشد.

او می‌گوید: «من به آن به عنوان یک سلبریتی جدید، یک طبقه حاکم جدید فکر می‌کردم. پرتره‌ها قدرت را در جامعه منعکس می‌کنند – اندی وارهول افراد مشهور را نقاشی می‌کرد، پرتره‌های قدیمی نشان‌دهنده اشرافیت بودند. اکنون قدرت به سمت ماشین می‌رود و این وظیفه ماست که در واقع با آن همراه باشیم. این بر عهده ما به عنوان خالق آن‌ها است که این ربات‌ها را فعال و تربیت کنیم تا شهروندان آتی خوبی باشند.»

نقاشی‌های ربات‌ها اغلب کودکانه‌اند، که یک انتخاب برنامه‌نویسی عمدی است، زیرا پیلات آن‌ها را به‌عنوان «کودکانی در سنین انسانی» می‌داند «که چیزهای زیادی می‌دانند، اما خیلی کم می‌فهمند.»

مجموعه‌داران پیلات شامل کریگ مک‌کاو، میلیاردر و جان کرافیک، مدیر عامل سابق  ویمو (Waymo) هستند. حتی به او سفارش دادند که برای آخرین فیلم ماتریکس نقاشی بسازد. بعضی از منتقدان، هنر او را به این دلیل رد کرده‌اند که متمایل به نخبگان فناوری است. پیلات قبلا گفته بود که «دنیای هنر به طور بدنامی از میلیاردرهای فناوری ناراضی است و من دارم آهنگ آن‌ها را می‌خوانم.»

فیلم سگ‌های ربات – که بیشتر در معدن‌کاری و ساخت‌وساز استفاده می‌شوند – اغلب در فضای مجازی پخش می‌شود و بعضی؛ حرکات غیرعادی و چابکی آن‌ها را «وحشتناک» توصیف می‌کنند. از سگ‌های ربات برای نظارت در مرز ایالات متحده و مکزیک و حتی صحنه‌های جرم استفاده می‌شود: در سال ۲۰۲۱، اداره پلیس نیویورک یک ربات بوستون داینامیکس را پس از واکنش‌های گسترده به استقرار آن در برانکس بازگرداند.

اما پیلات آن‌ها را «بازیگوش» و «شریک بشریت» می‌خواند. «من به فناوری خوش‌بین‌ام – دوست دارم بگویم که همان کاری را که دیگو ریورا برای طبقه کارگر انجام داد، برای ماشین انجام می‌دهم. و وقتی مردم شخصا با اسپات ملاقات می‌کنند، بیشترشان خیلی سریع عاشقش می‌شوند – سخت بشود مجذوب آن‌ها نشویم زیرا آن‌ها بسیار بامزه هستند.»

دیگر هنرمندان و طراحان در میان ۱۰۰ شرکت‌کننده در سه‌سالانه گالری ملی ویکتوریا ۲۰۲۳ عبارتند از اونو، که یک اثر متنی بزرگ را در خارج از گالری ارائه خواهد کرد، کارهای جدیدی از امین هنرمند بریتانیایی که شامل نصب نور نئونی متنی به ارتفاع پنج متر از دست خط او می‌شود و شیاپارلی قرار است با مدیریت هنری دانیل رزبری منتخبی از مجموعه‌ لباس‌های اخیر خود را ارائه دهد.

شیلا هیکس، مجسمه‌ساز ۸۸ ساله آمریکایی، اثر خود را در سال ۲۰۲۲ به نام «جایی برای رفتن نیست» (Nowhere to Go) ارائه خواهد کرد، مجسمه‌ای به ارتفاع ۱۰ متر از اشکال رنگارنگ و گرد، در حالی که بتی مافلر، هنرمند ۷۹ ساله پچن‌چنچارایی (Pitjantjatjara) نقاشی حماسی خود «کشور شفابخش» (Ngangkari Ngura) را نشان خواهد داد که از بالا نقاشی شده است و منظره‌ای از کشور را منعکس می‌کند.

دیوید شریگلی، هنرمند بریتانیایی، که به‌خاطر نقاشی‌های تیره و شوخ‌طبعی‌اش شهرت دارد، مجسمه «واقعا خوب» خود را بیرون از گالری نصب خواهد کرد: یک شست به ارتفاع هفت متر که بلافاصله پس از رای‌گیری برگزیت بریتانیا برای چهارمین پایه میدان ترافالگار طراحی شده است. در داخل، رایان گاندر، بریتانیایی، موش‌های انیماترونیک را در سوراخ‌هایی در دیوارهای گالری نصب می‌کند که پیام‌های پیشگویانه خود را با صدای دختر خردسالش ارسال می‌کند.

ده بافنده و نوآموز از شرق آرنهم لند، مان-دیرا (Mun-dirra)، حصار ماهی بافته شده به طول ۱۰۰ متر را که در طی دو سال در مانینگراد تولید شده است، ارائه خواهند داد. آزوما ماکوتو، هنرمند مقیم توکیو، تابلویی به اندازه یک اتاق از گل‌های استرالیایی و مواد گیاهی منجمد در زمان، درون بلوک‌های اکریلیک کریستالی ایجاد خواهد کرد، در حالی که هیو هیدن، هنرمند آمریکایی، بنیانه عظیمی را به نمایش می‌گذارد که کلاس درس مدرسه آخرالزمانی را با شاخه‌ها و اسکلت‌های پرنده منقرض‌شده دودو را به تصویر می‌کشد.

تونی الوود، مدیر گالری ملی ویکتوریا، با اعلام این ترتیب در روز چهارشنبه گفت که این سه‌سالانه «منظره‌ بصری جذاب و تفکربرانگیزی از جهان امروز خواهد بود» که به سه موضوع اصلی جادو، حافظه و ماده می‌پردازد.

او گفت: «در سه سال گذشته پس از آخرین سه‌سالانه، جوامع دستخوش تغییرات ساختاری بزرگی شده‌اند… سه سالانه گالری ملی ویکتوریا بستری را به هنرمندان ارائه می‌دهد تا دغدغه‌ها، ایده‌ها و مهم‌تر از همه امیدهای خود را بیان کنند.»