فاجعه در طراحی، مهندسی و کنترل کیفیت خودروهای ایرانی؛ از بدنه ۲۰۷ تا موتور نیسان آبی
فاجعه در طراحی، مهندسی و کنترل کیفیت خودروهای ایرانی؛ از بدنه ۲۰۷ تا موتور نیسان آبی
ظاهرا بحث بسیار مهم کیفیت فنی و رعایت استاندارد در خودروسازی ایران به فراموشی سپرده شده است. مالکان مدل‌های صفر کیلومتر از بی‌توجهی در امور ساده مثل دقت مونتاژ و خرابی قطعات، گلایه دارند.
آنچه در این مطلب می‌خوانید:
بسیاری از مردم معتقدند خودروهای ساخت سایپا و ایران خودرو نسبت به مدل‌های مشابه که ۱۰ یا ۱۵ سال قبل مونتاژ شده باشند، بی‌کیفیت‌تر هستند. مثلا افرادی که سابقه‌ی رانندگی طولانی‌مدت با پژو پارس یا پراید مدل ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰ دارند؛ قطعات خودروهای صفر کیلومتر امروزی را از نظر کیفیت و طول عمر، بسیار ضعیف‌تر از نمونه‌های قدیمی توصیف می‌کنند. حالا علاوه‌بر مشکلات ایمنی و عدم دست‌یابی به فناوری‌های مهمی مثل کیسه هوا یا حسگرهای برخورد که سالانه جان هزاران ایرانی را می‌گیرد؛ رعایت نکات ساده در مونتاژ قطعات نیز مورد توجه خودروسازان ایرانی نیست.
به تازگی ویدئوهای مرتبط با ایراد بدنه و نقص مونتاژ پژو ۲۰۷ در فضای مجازی مورد توجه قرار گرفته است. این تصاویر به وضوح نشان می‌دهند که اجزای بدنه، استحکام لازم را ندارند و حتی هنگام عبور خودرو از دست‌اندازها، تولید صدا می‌کنند. جالب‌تر اینکه پژو ۲۰۷ امروزه یکی از پرطرفداران خودروهای بازار محسوب می‌شود و اقشار مختلف، خصوصا جوانان برای خرید آن، تا یک میلیارد تومان پول می‌دهند.
هرچند که ۲۰۷ ایرانی، صرفا نسخه‌ی تغییر جهره داده شده از ۲۰۶ است و از تجهیزات فنی بسیار مشابه ۲۰۶ تیپ ۵ استفاده می‌کند؛ اما در درازمدت، پرهزینه‌تر و پراستهلاک‌تر است. این شرایط توسط مالکان ۲۰۷ بعد از ۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار کیلومتر کارکرد، اظهار می‌شود.
در گذشته ضعف طراحی در ایران خودرو معمولا کمتر از سایپا به چشم می‌خورد؛ اما نصب لاستیک برای درزگیری زیر کاپوت جلوی دنا و دنا پلاس، سطح مهندسی این شرکت را مجددا زیر سوال برد. البته شرایط در خودروهای سایپا نیز رضایت بخش نیست. صدای ورودی به کابین در انواع ساینا و تیبا، ضعف عایق‌کاری و کیفیت مونتاژ را نشان می‌دهد. خریداران شاهین نیز، با توجه به مبلغی که برای این مدل پرداخته‌اند، از کیفیت کابین و لوازم خودرو رضایت ندارند.
از گذشته تا امروز، مصرف سوخت بالا، آلایندگی هوا، قیمت‌های دور از دسترس و ضعف ایمنی، مشخصات جدایی‌ناپذیر خودروهای تولید سایپا و ایران خودرو بوده‌اند؛ اما ضعف شدید در مونتاژ و کنترل کیفیت قطعات، فاجعه‌ای تازه برای خودروسازی ایران است که ظاهرا در سال‌های اخیر و خصوصا نیمه دوم سال ۱۴۰۱ به اوج رسیده است.
در ادامه مطلب، تعدادی از عجیب‌ترین کاستی‌های رخ داده در تولیدات سایپا و ایران خودرو که طی ماه‌های اخیر دیده شده‌اند را مرور می‌کنیم. امید است که نابسامانی بی‌سابقه در تیراژ تولید، قیمت و کیفیت خودروهای مونتاژ ایران، بهبود یابد.
پژو ۲۰۷ با داشبورد و کابین ۲۰۶
اساسا ۲۰۷ موتتاژ ایران، پژو ۲۰۷ واقعی نیست و صرفا با تغییرات کابین و بدنه ۲۰۶، از سال ۱۳۸۹ به سبد ایران خودرو اضافه شد. حال باگذشت بیش از ۱۲ سال، نه‌تنها تولید ۲۰۷ فیس‌لیفت ۲۰۶ ادامه دارد، بلکه کیفیت فنی کاهش یافته است. از سویی دیگر، تولید ۲۰۷ ایران خودرو با داشبورد ۲۰۶، نوعی بازگشت به عقب در خودروسازی ایران تعبیر می‌شود که احتمالا در تاریخ صنایع جهان، سابقه ندارد.
ظاهرا ایران خودرو تصمیم دارد، دو نوع ۲۰۷ با کابین متفاوت عرضه کند. این ترفند توقف تولید ۲۰۶ تیپ ۲ را توجیه خواهد کرد و البته نمونه‌ای ارزان‌تر را برای عاشقان ۲۰۷ ارائه خواهد داد.
نقص باتری و گیربکس در تارا
حتی اگر تارا بدون ایرادات فنی و کاملا سالم به دست مصرف‌کننده برسد، با پیشرانه ضعیف و شتاب پایین، راننده را ناامید می‌کند. موتور ۱.۶ لیتری ۱۶ سوپاپ تارا، قادر به تولید ۱۱۳ اسب بخار قدرت و ۱۴۴ نیوتن متر گشتاور است که در مقایسه با پیشرانه ۱۵۰ اسب بخار دنا پلاس، جالب توجه نیست. سرعت‌گیری صفر تا صد کیلومتر برساعت با تارا دنده‌ای یا اتوماتیک، ۱۳ تا ۱۴ ثانیه زمان میبرد. مواد نامرغوب کابین و شکل ناراحت صندلی‌ها، برای افرادی که نزدیک به یک میلیارد تومان برای تارا پرداخته باشند؛ خوشایند نیست.
ظاهرا بعضی خودروهای تارا که سال قبل تحویل مشتری شده‌اند، نقص باتری و عدم استارت داشتند که البته با حضور در نمایندگی توسط ایران خودرو، رفع شده است. مالکان تارا با کیلومتر کارکرد بالاتر، فرسایش زودهنگام یاتاقان را خبر داده‌اند. همچنین جازدن گیربکس در دنده یک هنگام شروع حرکت، ایرادی شایع در تارا است که ظاهرا به دلیل کنترل کیفیت نادرست شرکت سازنده ایجاد شده و توسط نمایندگی‌های ارائه‌دهنده خدمات گارانتی، رفع می‌شود. به هر شکل، مجموع این مشکلات به نارضیاتی خریدار و اتلاف وقت او منحر می‌شود.
حذف ترمز دیسکی و رینگ آلومینیوم با تولید دنا پلاس قالپاقی
امروزه به‌ندرت می‌توان خودرویی در بازار جهانی دید که فاقد رینگ اسپرت باشد و به شکل سنتی با رینگ فولادی و قالپاق تولید شود. وزن پایین برای آلومینیوم، مزیتی مهم است که در فرمان‌پذیری و مصرف سوخت خودرو تاثیر دارد. از سویی دیگر، قیمت فلزات مختلف و هزینه تولید برای خودروسازان ایرانی، بسیار مهم‌تر از نکات فنی است.
ایران خودرو در سال ۱۳۹۷ اعلام کرد دنا معمولی، پارس TU5، سورن ELX، پژو ۲۰۷ دنده ای و سمند توربو در آینده با رینگ های آلومینیومی عرضه نخواهند شد و اصطلاحا قالپاق خواهند داشت. بهمن ماه سال ۱۴۰۱، دنا پلاس رینگ فولادی هم به این فهرست پیوست تا همراه رینگ فولادی و قالپاق‌های قدیمی سمند دیده شود. در اقدامی دیگر، ترمز عقب دیسکی دنا پلاس هم با مدل کاسه‌ای جای‌گزین شد تا خریداران این خودرو در سال ۱۴۰۱ به بعد، محصولی متفاوت از گذشته تحویل بگیرند.
رونمایی از وانت کارون با موتور نیسان آبی
نیسان جونیور که در ایران توسط زامیاد زیرمجموعه سایپا عرضه می‌شود؛ یکی از قدیمی‌ترین خودروهای درحال تولید دنیا است. سابقه مونتاز این مدل در کشورمان به سال ۱۳۶۵ می‌رسد و با وجود اینکه مدیر عامل زامیاد در سال ۱۳۹۶ از توقف تولید آن سخن گفته بود؛ همچنان با رنگ آبی و بدنه طراحی ۱۹۷۰ میلادی (۱۳۴۹ شمسی) فروخته می‌شود.
قرار بود ضمن افزایش تولید وانت پادرا که پلتفرم متفاوت از نیسان جونیور دارد، زامیاد هم با وانت آبی‌رنگ معروف خداحافظی کند اما ظاهرا، موتور و تجهیزات فنی این خودروی قدیمی برای سایپا اهمیت دارد. پادرا به دلیل چهره‌ی عجیب و ناخوشایند نتوانست مشتری چندانی جذب کند. احتمالا به همین دلیل، وانت کارون به شاهکارهای زامیاد اضافه شد تا با بدنه‌ی فودای F16 چین (Foday Lion F16) و موتور نیسان آبی، رونمایی شود.
شاهین شتر گاوپلنگ
نصب توربو روی موتور تیبا، یکی از عجیب‌ترین تصمیمات مهندسی در تاریخ خودروسازی ایران است. این پروژه درحالی اجرایی شد که برای شاهین، موتور ۱/۵ یا ۱/۶ لیتر تنفس طبیعی، کافی به نظر می‌رسید اما به دلیل ناتوانی سایپا در تولید پیشرانه نزدیک به استاندارد جهانی (یا حتی چینی)، نوعی فاجعه با مصرف سوخت بالا و توان پایین شکل گرفت.
سایپا ادعا می‌کند برای شاهین، ۱۱۰ اسب بخار قدرت و ۱۷۸ نیوتن‌متر گشتاور فراهم شده است اما این اعداد باتوجه به عملکرد خودرو، مورد تردید است؛ چرا که برای رسیدن به سرعت صد کیلومتر برساعت، حدود ۱۴ ثانیه زمان میبرد. ظاهرا موتور و گیربکس، هماهنگی چندانی ندارند و صرفا روی شاهین، سوار شده‌اند. کیفیت داشبورد و ادوات کابین نیز، حتی در کلاس خودروهای اقتصادی، رضایت‌بخش نیست. از سویی دیگر، قرار است امسال شاهین اتوماتیک با گیربکس CVT تحت لیسانس یک شرکت بلژیکی تولید شد تا مجموعه عجایب خود را تنوع دهد.
