مرور ابرخودروهای امریکایی؛ تک نمونه‌های بدون تولید!
مرور ابرخودروهای امریکایی؛ تک نمونه‌های بدون تولید!
خودروسازان امریکایی به عنوای غول‌های این صنعت در دنیا شناخته می‌شوند؛ اما چرا غالب هایپرکارهای رونمایی شده توسط فورد و جنرال موتورز و کرایسلر، هرگز به تولید نهایی نرسیدند؟
تعدد و تنوع ابرخودروهای مفهومی یا سوپراسپرت رونمایی شده توسط برندهای امریکایی، جالب توجه است. این مدل‌ها، غالبا بسیار زیبا و چشم‌نواز بودند اما هرگز به تولید انبوه نرسیدند. هرچند استثناهایی مثل فورد GT و محصولات ساخت شرکت‌های مستقل مثل هنسی یا تواتارا نیز وجود دارند؛ ولی انتظار می‌رفت تعداد زیادی از مدل‌های مفهومی رونمایی شده طی ۵۰ سال اخیر، به تولید نهایی می‌رسیدند.
در ادامه‌ی مطلب نگاهی داریم به هایبرکارها و سوپراسپرت‌های ناکام امریکایی که زیبایی جالب توجه و فقدان تولید داشتند. همچنین مصاحبه‌های کوتاه خبرنگار موتور وان با طراحان این خودروها را می‌خوانیم.
دوران دیوانگی هایپرکارهای آمریکایی: از اولدزموبیل تا کرایسلر
از اواخر دهه ۱۹۸۰ تا اواسط دهه ۲۰۰۰، آمریکا شاهد جنون هایپرکارها بود. در اینجا با برخی از ذهن‌های درخشان پشت خودروهایی که هرگز به تولید نرسیدند، گفت‌وگو کرده‌ایم.
اولدزموبیل و رویای سوپرکار
قبل از دهه ۸۰ میلادی، اولدزموبیل یکی از موفق‌ترین برندهای آمریکایی بود و سالانه نزدیک به یک میلیون خودرو می‌فروخت. با معرفی موتور جدید “کواد-فور” (DOHC شانزده سوپاپ)، این شرکت تصمیم گرفت یک هایپرکار ۹۰۰ اسب‌بخار برای نمایش فناوری خود بسازد.
اد ولبرن، طراح افسانه‌ای جنرال موتورز، آیروتک را طراحی کرد. این خودرو با موتور ۲ لیتری توربو چهارسیلندر خود، رکورد سرعت ۲۵۷ مایل بر ساعت (۴۱۴ کیلومتر بر ساعت) را در مسیر آزمایشی GM شکست. طراحی آیروتک الهام‌گرفته از پورشه ۹۱۷LH بود و ضریب درگ باورنکردنی ۰.۳۰ داشت؛ یک شاهکار برای آن زمان.
ولبرن می‌گوید:
آیروتک یکی از پروژه‌های موردعلاقه من بود. نه فقط به خاطر رکوردهایش، بلکه به خاطر همکاری نزدیک با تیم آیرودینامیک. هرچند نسخه خیابانی آن هرگز ساخته نشد، ولی آیروتک الهام‌بخش نسل بعدی هایپرکارهای آمریکایی شد.
دهه ۹۰: فورد GT90
در سال ۱۹۹۵، فورد GT90 را در نمایشگاه دیترویت رونمایی کرد—یک هایپرکار با طراحی زاویه‌دار و موتور ۵.۹ لیتری V12 چهارتوربو که ۷۲۰ اسب‌بخار قدرت داشت. این خودرو قرار بود در ۳.۲ ثانیه به ۶۰ مایل بر ساعت برسد و حداکثر سرعت آن ۲۳۵ مایل بر ساعت (۳۷۸ کیلومتر بر ساعت) پیش‌بینی شده بود.
جیمز هوپ، طراح GT90، می‌گوید:
ما می‌خواستیم یک زبان طراحی کاملاً جدید خلق کنیم—چیزی که هیچکس قبلاً انجام نداده بود. اما فورد هرگز قصد تولید آن را نداشت و این کانسپت دوست‌داشتنی پس از نمایش به موزه هاژک در اوکلاهما فرستاده شد.
کادیلاک سی‌ین؛ جشن صدسالگی با هایپرکار
در سال ۲۰۰۲، کادیلاک به مناسبت صدسالگی خود، Cien (به اسپانیایی یعنی “صد”) را معرفی کرد. این خودرو با موتور ۷.۵ لیتری V12 و ۷۵۰ اسب‌بخار، پاسخی به فورد GT90 بود. طراحی آن توسط سایمون کاکس (طراح ایسوزو و ساترن اسکای) انجام شد و بدنه‌ی فیبر کربن داشت.
کادیلاک حتی برنامه‌ریزی کرد که تعداد محدودی از Cien را با قیمت ۲۰۰,۰۰۰ دلار تولید کند، اما در نهایت به دلیل هزینه بالا و طراحی رادیکال، این پروژه متوقف شد.
کرایسلر ME Four-Twelve، آخرین تلاش بزرگ
در سال ۲۰۰۴، کرایسلر با ME Four-Twelve وارد رقابت هایپرکارها شد. این خودرو با موتور ۶ لیتری V12 چهارتوربو از مرسدس بنز و ۸۵۰ اسب‌بخشی قدرت، می‌توانست در ۲.۹ ثانیه به ۶۰ مایل بر ساعت برسد و به سرعت ۲۴۸ مایل بر ساعت (۴۰۰ کیلومتر بر ساعت) دست یابد.
برایان نیلندر، طراح این خودرو، می‌گوید: *”من واقعاً مشتاق بودم که این پروژه را به دست آورم. وقتی انتخاب شد، بیشتر از هیجان، احساس آرامش کردم.”* ME Four-Twelve حتی به مرحله پیش‌تولید رسید و برخی روزنامه‌نگاران با آن رانندگی کردند، اما مشکلات مدیریتی در دایملر-کرایسلر باعث توقف پروژه شد.
میراث هایپرکارهای آمریکایی
هایپرکارهایی مانند GT90، Cien و کرایسلر ME Four-Twelve ادامه‌دهنده مسیری بودند که اولدزموبیل آغاز کرد. در سال‌های بعد، نمونه‌هایی مانند فورد شلبی GR-1 (۲۰۰۵) و سالین S5S رپتور (۲۰۰۹) نیز ظهور کردند، اما آن‌ها هم به تولید نرسیدند.
امروزه، هایپرکارهای آمریکایی به ندرت دیده می‌شوند، اما این مفاهیم فراموش‌نشدنی ثابت می‌کنند که رویاپردازی در صنعت خودرو همیشه زنده است—حتی اگر برخی رویاها هرگز به واقعیت نپیوندند.
