ملاقات لامبورگینی کانتاش جدید ۲۰۲۲ با کانتاش مدل ۱۹۹۰، یک شباهت ظاهری
ملاقات لامبورگینی کانتاش جدید ۲۰۲۲ با کانتاش مدل ۱۹۹۰، یک شباهت ظاهری
هرچند کانتاش اولین محصول لامبورگینی نبود اما طراحی خیره‌کنندهٔ مارچلو گاندینی الگویی را ایجاد کرد که اهالی سنت آگاتا همچنان دنباله‌روی آن هستند. البته هیچ‌کدام از محصولات بعدی لامبورگینی نتوانستند آن شگفتی حیرت‌انگیز کانتاش را به دنبال داشته باشند و به همین دلیل، تصمیم لامبورگینی برای ساخت یک کانتاش جدید خیلی خطرناک و ریسکی به نظر می‌رسد. حال سؤال این است که آیا این کانتاش جدید که با کد LPI 800-4 شناخته می‌شود، تجربهٔ قابل‌مقایسه‌ای با کانتاش قدیمی ارائه می‌کند؟
برای پاسخ دادن به این سؤال، LPI 800-4 را در برابر یک کانتاش قدیمی از کلکسیون خود لامبورگینی قرار دادیم. این یک نمونهٔ مدل ۱۹۹۰ از سری نسخهٔ ویژهٔ ۲۵ سالگی و آخرین دستگاه کانتاش است که معمولاً در موزهٔ کارخانه به نمایش درمی‌آید. این خودرو با کارکردی زیر ۱۰ هزار کیلومتر، تقریباً نو است و به‌عنوان آخرین دستگاه از اولین کانتاش، مناسب‌ترین نمونه برای مقایسه با کانتاش جدید خواهد بود.
هنگام پارک کردن دو خودرو در کنار هم، تفاوت‌ها به‌اندازهٔ شباهت‌ها خود را نشان می‌دهند. کانتاش جدید روی پلت‌فرم اونتادور ساخته شده و از همان شاسی فیبر کربنی استفاده می‌کند. چند دهه اختلاف سن باعث شده خودروی جدید هر جهتی بزرگ‌تر باشد اما بااین‌وجود، ارتباط بصری بین دو خودرو دیده می‌شود و LPI 800-4 بجای آنکه صرفاً یک اتاق جدید روی شاسی اونتادور باشد، به‌وضوح ادای احترامی به سلف خود به‌حساب می‌آیند.
مدیر طراحی کنونی لامبورگینی «میتجا بورکرت» توانسته ویژگی‌هایی دوران حیات طولانی کانتاش قدیمی را در مدل جدید به تصویر بکشد. طراحی جلویی LPI 800-4 با وجودی که از چراغ‌های مخفی بی‌بهره است اما شبیه به کانتاش LP5000S قدیمی به نظر می‌رسد. در نمای جانبی خودرو هم دهانهٔ شش‌ضلعی گلگیرها و ورودی هوای بزرگی که شبیه نسخهٔ Quattrovalvole اواسط دههٔ ۸۰ است، کانتاش قدیمی را تداعی می‌کند. با توجه به اصول طراحی خودروهای مدرن، کانتاش جدید نسبت به نسخهٔ ویژهٔ ۲۵ سالگی تناسبات بهتر و جزئیات هماهنگ‌تری دارد اما خودروی قدیمی هم چیزی است که نمی‌توان از نگاه کردن به آن دست کشید.
در بخش فنی اما دو خودرو هرگز حتی به هم نزدیک هم نیستند. LPI 800-4 از قوی‌ترین نسخهٔ پیشرانهٔ ۶.۵ لیتری V12 اونتادور به همراه سیستم هیبریدی ابرخازنی هایپرکار سیان استفاده می‌کند. به همین دلیل، رانندگی خودرو هنوز هم شبیه اونتادور است و سامانهٔ چهارچرخ محرک نیروی عظیم موتور را با اطمینان به مسیر منتقل می‌کند. هرچه پیشرانه به ردلاین ۸,۷۰۰ rpm خود نزدیک می‌شود، عصبانی‌تر و وحشی‌تر می‌شود. هرچند سهم اندک ۳۴ اسب بخاری موتور الکتریکی از مجموع قدرت ۸۱۴ اسب بخاری قوای محرکه غیرقابل احساس است اما گشتاور این موتور تعویض دنده‌های وحشیانهٔ گیربکس تک کلاچهٔ اونتادور را نرم‌تر کرده است. مثل هر لامبورگینی دیگری، LPI 800-4 هم از حالت‌های رانندگی مختلفی برخوردار است که اسپرت‌ترین آن‌ها کورسا نام دارد.
از سوی دیگر، کانتاش قدیمی کابین تنگ و ناخوشایندی دارد و اکثر افراد به‌جز کوتاه‌قدترین‌ها، حتی با پایین‌ترین حالت صندلی هم سرشان به سقف برخورد می‌کند. این خودرو متعلق به دورهٔ پیش از توجه به ملاحظات ارگونومیک در سوپراسپرت‌ها است و به دلیل کشیده شدن چرخ‌های جلو به داخل کابین، جایگاه راننده بشدت به سمت میانهٔ خودرو منحرف شده است. در اینجا قسمت پای راننده آن‌چنان با سه gsxr پر شده است که جایی برای قرار دادن پای کلاچ در زمان بی‌کاری وجود ندارد.
پیشرانهٔ ۵.۲ لیتری V12 کانتاش قدیمی با ۴۵۵ اسب بخار قدرت، هنگام استارت ساکت‌تر از موتور همتای جدید است و با کاربراتور کار می‌کند. البته در اوایل سال ۱۹۸۳، برای مطابقت با قوانین آلایندگی، کانتاش‌های بازار ایالات‌متحده به سیستم انژکتور ساخت بوش مجهز شدند اما نسخه‌های اروپایی تا پایان تولید همچنان از کاربراتور وبر استفاده می‌کردند. gsxr گاز سبک است و پاسخ فوری و دقیقی دارد. پیشرانه با افزایش دور، قدرت چشمگیری را در اختیار راننده قرار می‌دهد و صدایی عالی دارد که بسیار نرم‌تر از غرش موتور جدید با آن صدای تق‌تق سوپاپ اگزوز است.
بااین‌حال، در این کانتاش قدیمی کار با همه‌چیز بسیار سخت است. فشردن gsxr کلاچ به دستگاه پرس نیاز دارد، فرمان بدون نیروی کمکی آن‌قدر سفت است که چرخاندن آن دردناک خواهد بود، عبور از پیچ‌های تنگ با آن شبیه کابوس به نظر می‌رسد و واکنش‌های نرم gsxr ترمز هیچ اعتمادبه‌نفسی که هنگام رانندگی با یک سوپرکار ارزشمند در پیستی تنگ نیاز است را ارائه نمی‌کند. البته مردان سنت آگاتا کانتاش را هرگز برای پیست طراحی نکرده بودند و خودرو کاملاً این موضوع را نشان می‌دهد زیرا در جاده‌ها و خصوصاً بزرگراه‌های سریع، بسیار بهتر عمل می‌کند.
حداکثر سرعت ۲۹۵ کیلومتر بر ساعتی که برای نسخهٔ ۲۵ سالگی کانتاش اعلام شده احتمالاً فقط برای کم کردن روی فراری بوده است زیرا حداکثر سرعت کانتاش ۵۰۰۰S مدل ۱۹۸۳ زیر ۲۶۰ کیلومتر بر ساعت بود. بااین‌حال، سوپرکار قدیمی لامبورگینی در سرعت‌های بالا احساس پایداری خوبی دارد. وقتی به جاده‌های کوهستانی رسیدیم، کانتاش جدید فرصت دیگری برای اثبات پویایی خود پیدا کرد. وقتی از پشت فرمان نسخهٔ ۲۵ سالگی مدل ۱۹۹۰ سوار LPI 800-4 شدیم، خودروی جدید بسیار سبک‌تر و چابک‌تر احساس می‌شد.
بااین‌حال، کانتاش قدیمی را باید خودرویی دانست که علیرغم همهٔ ایراداتش، بسیار عالی است و هنوز هم تجربه‌ای فراموش‌نشدنی را ارائه می‌کند. در مقابل، LPI 800-4 هم هرچند خیلی خوب احساس می‌شود اما غیر از طراحی بیرونی، نمی‌تواند جانشینی واقعی برای آن جواهر پرایراد باشد. این یک کانتاش است اما هرگز کانتاش واقعی نخواهد بود.
