چرا موتور SOHC 427 فورد پس از ۵۸ سال همچنان یک V8 هیجان‌انگیز است؟

فورد در سال ۱۹۶۵ در پاسخ به موتور «هِمی ۴۲۶» کرایسلر برای نسکار، موتوری خارق‌العاده را رونمایی کرد اما همه‌چیز طبق برنامه پیش نرفت!

برای هواداران خودروهای درون‌سوز، به‌ویژه آن‌ها که به خودروهای V8 آمریکایی علاقه وافر دارند، دهه ۶۰ میلادی قطعا طلایی‌ترین دوران خودروسازی جهان به شمار می‌رود. رقابت بر سر قدرت بیشتر در موتورها در این دهه به اوج خود رسیده بود و همین مسئله سبب شد تا برخی از افسانه‌ای‌ترین خودروهای تاریخ ایالات‌متحده دیده به جهان باز کنند.

خودروسازان بعدها مجبور شدند برای رعایت قوانین، موتورهایشان را محدود کنند و درخور یک خودروهای معمولی خودرو بسازند اما این مسئله آن‌ها را محدود نکرد و توانایی‌هایشان را در پیست‌های مسابقات به رخ یکدیگر کشیدند.

پس از آنکه فورد در خرید فراری ناکام ماند، تصمیم گرفت خود در رقابت‌های ۲۴ ساعتی لمان و در برابر فراری رقابت کند. آن‌ها سرانجام و در سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۹ توانستند با کمک پیشرانه ۴۲۷ FE نسل ۲ و سپس یک نمونه به‌شدت تقویت‌شده آن که در شاسی بهبودیافته فورد GT40 قرار می‌گرفت، به پیروزی دست پیدا کنند. فورد پیش از آنکه وارد رقابت با فراری شود، درگیر یک رقابت داخلی دیگر نیز با شرکت کرایسلر بود که به‌تازگی از موتور «۴۲۶ همی» رونمایی کرده بود. این موتور با نام موتور فیل هم شناخته می‌شود.

در رقابت‌‌های دیتونا ۵۰۰ سال ۱۹۶۴، تیم پلایموث موفق شد با استفاده از موتور فیل کرایسلر، به رتبه ۱ تا ۳ رقابت دست پیدا کند و فورد را انگشت به دهان نگاه دارد. شکست فورد آنچنان سنگین بود که انگار برنامه نسکار آن‌ها دیگر شناسی برای موفقیت نداشت؛ بنابراین مهندسان برای توسعه یک رقیب درخور برای ۴۲۶ همی دست به‌کار شدند.

آن‌ها برای ساخت این موتور جدید از همان واحد ۷ لیتری V8 SOHC خود استفاده کردند که پیشتر با نام «کَمِر» شناخته می‌شد. فورد در آن زمان تمام هزینه و تمرکز خود را روی توسعه سوپرخودروی GT40 و موتور DOHC ایندی گذاشته بود تا بتواند در هر دو رقابت پیروز میدان باشد. مسئولان مجموعه نهایتا برای کاهش هزینه‌ها و اتمام پروژه در زمان معین، تصمیم گرفتند از موتور ۴۲۷ FE موجود در GT40، ساید اویلر، برای ساختن فیل‌کش خود استفاده کنند.

بلوک موتور و بیشتر اجزای داخلی بی‌تغییر باقی ماندند اما بهبودهایی هم روی میل بادامک و دنده‌ها انجام شد. درکنار این‌ها، سیستم روان‌سازی و سرپوش بلبرینگ‌ها هم کاملا بازطراحی شدند تا تاب قدرت اضافه این موتور را داشته باشند. یکی از اصلی‌ترین و موردتوجه‌ترین ویژگی‌های کمر، تسمه تایم ۱.۸ متری آن محسوب می‌شد که از توسعه یک مجموعه دنده نیز هزینه کمتری برای فورد داشت.

تمامی تغییرات اعمال شده درکنار استفاده از کاربراتور مخصوص در این موتور باعث شد تا خروجی آن به ۶۱۶ اسب بخار قدرت در ۷ هزار rpm و ۶۹۸ نیوتن متر گشتاور در ۳۸۰۰ rpm برسد. فورد نمونه‌ای دیگر را با کاربراتوری متفاوت و ۶۵۷ اسب بخار قدرت و ۷۸۰ نیوتن متر گشتاور تولید کرد.

کارکنان فورد از آن با نام «افسانه ۹۰ روزه» یاد می‌کنند و می‌گویند تمام زمانی که برای توسعه این پروژه صرف شده بود، نود روز بود. موتور SOHC 427 یک پروژه فرعی در دپارتمان مهندسی فورد به شمار می‌ؤفت که ناگهان به بهترین موتور این شرکت تبدیل شد. تک‌تک توسعه‌‌دهندگان، مهندسان، تیم مدیریت و مسابقه‌دهندگان از دیدن عملکرد آن شگفت‌زده شده بودند. متاسفانه و باوجود تلاش‌های بسیار شرکت‌ها، بیل فرانس، موسس نسکار، علاقه چندانی به این موتورها نداشت و آن‌ها را  ممنوع اعلام کرد؛ چراکه باور داشت موتورهای اینچنینی بیش‌از اندازه اروپایی هستند.

فورد همچنان برای حفظ این موتور در مسابقات تلاش می‌کرد و سعی داشت مدیران را متقاعد کند که موتور آن تنها رقیب اصلی همی کرایسلر محسوب می‌شود. نهایتا برخلاف تلاش‌های فورد و تقاضای عمومی برای این پیشرانه جذاب، مجموعه نسکار مخالفت نهایی‌اش را اعلام کرد. این روند تا آنجا ادامه پیدا کرد که در سال ۱۹۶۵ موتور همی هم از مسابقات بیرون شد.

در سال ۱۹۶۶ این ممنوعیت‌ها برداشته شدند اما فورد تنها مجاز به استفاده از یک کاربراتور ۴ مخزنی کوچک بود و باید استاندارد مسابقه برای حداقل اندازه آن را هم رعایت می‌کرد. این مسئله باعث شده بود که مهندسان به‌دنبال راه‌حلی برای افزایش وزن ۱۹۵ کیلوگرمی این موتور نسبت‌به موتور همی در خودروهای دوج و پلایموث باشند. فورد به‌دلیل اعمال این محدودیت‌ها از رقابت کنار کشید.

از آنجا که موتور کمر اقبال خوبی در نسکار نداشت، سرانجام سر از مسابقات درگ درآورد. این موتور در تامل کلاس «فانی» خودروهای مخصوص درگ نقش زیادی داشت. خود شرکت فورد ازطریق دپارتمان «توتال پرفورمنس» در این رقابت‌ها به‌طور مستقیم دست داشت.

متاسفانه فورد در طول عمر SOHC 427 هیچ‌گاه از آن ر یک خودروی جاده‌ای استفاده نکرد اما علاقه‌مندانی که حاضر بودند به پول امروز ۱۹,۵۷۴ دلار هزینه کنند، می‌توانستند یک موتور کمر را از نمایندگی‌های این شرکت تهیه کنند. تخمین زده می‌شود که آمریکایی‌ها ۵۰۰ نمونه از این پیشرانه را در میان سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۷ تولید کردند. بسیاری از این ۵۰۰ نمونه هم بعدا به‌شدت تقویت‌ شده و به نمونه‌های کلکسیونی کمیاب تبدیل شدند. گهگاهی برخی از آن‌ها در حراجی‌ها با قیمت ۵۰ تا ۷۵ هزار دلار به فروش می‌رسند.

باوجود اینکه کمر هیچ‌گاه فرصت رقابت واقعی با موتور فیل را پیدا نکرد اما همچنان به یک اسطوره تبدیل شد؛ چراکه با گذشت ۶۰ سال از تولیدش، همچنان از آن به‌عنوان یکی از تحسین برانگیزترین موتورهای V8 تاریخ یاد می‌شود.