چرا نوکیا نباید احیا می‌شد؟ نوستالژی یعنی فریب [تماشا کنید]

نوستالژی چیز قدرتمندی است؛ به شدت قدرتمند. نوستالژی می‌تواند احساسات را دست‌کاری، اعتماد را باز‌آفرینی و حس همدلی را تقویت کند. چه چیز دیگری قادر به انجام این کار است؟ به راستی که باید از نوستالژی و شرکت‌هایی مانند نوکیا که از آن استفاده می‌کنند، ترسید.

ولی قضیه به این‌جا ختم نمی‌شود. تعداد بسیار محدودی از تولید کنندگان محصولات الکترونیکی توانسته‌اند به مراحلی بالاتر از مصرف‌گرایی صرف برسند. نوکیا نه تنها مدت‌ها موفق به انجام این کار شد، بلکه به شکلی عالی آن را مدیریت هم کرد، ولی همه چیز به نقطه خوبی ختم نشد.

• برند های قدیمی، متعلق به قدیم هستند؛ لطفاً آن ها را زنده نکنید!
• رتروتک: سفر به دوره‌ای که گوشی ها از ۴ سیم کارت پشتیبانی می‌کردند

شرکت مادر نوکیا با تمرکز روی این وعده که گوشی‌هایش فاقد تبلیغات است، تنها دو میلیون گوشی هوشمند را در سه‌ماهه اول ۲۰۲۱ میلادی به بازار عرضه کرده است که در مقابل رقم فروش ۱۱ میلیون گوشی‌های ساده همین شرکت هم حرفی برای گفتن ندارند.

پس نهایتاً به چه نتیجه‌ای می‌رسیم و این آمار به ما چه می‌گویند؟ برای شرکتی که ۵ سال پیش در چشم‌انداز خود به تصاحب سهم قابل توجهی از بازار توجه داشت، جایگاه خوبی کسب نشده است. این شرکت اکنون تنها در سخت‌افزارهای سطح پایین به موفقیت نسبی رسیده است. HMD گلوبال روی مخزنی از نوستالژی و پتانسیل نشسته است ولی در عوض لحظه‌ای به پایین نگاه نمی‌کند تا عظمت گنج خود را درک کند.

پس نوکیا چطور با نوستالژی و فریب سعی کرد به موفقیت‌های پیشین خود برسد و در نهایت چطور دوباره سقوط کرد و اکنون امیدی به آن نیست؟ در این ویدیو ببینید!