تجارت پیچیده رولزرویس منتظر هیدروژن نخواهد ماند!
تجارت پیچیده رولزرویس منتظر هیدروژن نخواهد ماند!
دیدگاه مدیرعامل سابق رولزرویس درباره حمل‌ونقل پاک و دستاوردهایش در طول ۷ سال مدیرعاملی این شرکت.
وارن ایست، مدیرعامل رولزرویس، می‌گوید که برای بازنشستگی در سال ۲۰۲۳ آماده می‌شود و رهبری ۷ ساله رولزرویس برایش مایه افتخار است. از جمله دستاورهای این مدیر بالارده می‌توان به حل رسوایی رشوه‌خواری بزرگ و قرارداد ۶۷۱ میلیون پوندی مدیران قبلی رولزرویس و شناسایی ترک‌های هزینه‌بر در موتورهای جت رولزرویس اشاره کرد.
پس آن هم کوید-۱۹ همه‌گیر شد و هواپیماهایی را که رولزرویس تولیدکننده موتور آن‌ها بود را بی‌کار کرد. این مشکل برای شرکتی به بزرگی رولزرویس نیز ملموس بود پس ایست حدود ۷ میلیارد دلار سرمایه از سرمایه‌گذاران جذب کرد و تقریبا ۷ هزار شغل را از چرخه خارج کرد.
فرصتی دوباره برای حل مشکلات رولزرویس
مدیرعامل رولزرویس که تحصیلات خود را در حوزه مهندسی و در دانشگاه آکسفورد تکمیل کرده است می‌گوید که ابزار لازم برای جانشینش، «توفان اِرگین بیلجیک»، مهیا هستند تا عملکرد مالی این برند را بهبود بخشد و حتی شرکت را از وضعیت همیشه آشفته خارج کند. بیلجیک ۶۳ ساله سرانجام در تاریخ ۱ ژانویه به سمت مدیرعاملی رولزرویس رسید.
رولزرویس مدل تجاری متفاوتی دارد؛ این شرکت ۴۴ هزار کارکن در ۱۴ کشور جهان دارد و با تولید موتورهایی جت ضرر می‌کند، سپس با تعمیرات و سرویس آن‌ها و سود حاصل از آن، ضرر را جبران می‌کند؛ بنابراین با شروع همه‌گیری این سود به ۱۰ درصد میزان پیشین خود رسید و فاجعه‌بار شد. درآمد ۱ میلیارد دلاری این برند در سال ۲۰۱۹ بعدا بهبود پیدا کرد اما همچنان و با کمک دولت انگلستان نیز نیاز به راه‌حلی جدی داشت.
ایست می‌گوید که رولزرویس از زمان ملی‌شدن این شرکت در سال ۱۹۷۱ هیچگاه به‌صورت مستقیم از حکومت درخواست کمک نکرده است (هرچند ک وام ۲ میلیارد دلاری آن‌ها توسط یک شرکت دولتی تامین می‌شد). تولیدات موتورهای جت نیز در همان سال ملی‌شدن از خودروسازی آن جدا شد. ایست می‌گوید:
موقعیت کنونی جهان در این سال‌ها با دهه ۷۰ تفاوت دارد. به نظر من کمک حکومتی از دیدگاه سیاسی کمک خاصی نخواهد کرد.
موقعیت رولزرویس در صنعت هوانوردی
باوجود اینکه وضعیت پرواز جت‌های این شرکت از دوره همه‌گیری ۷۰ درصد بهبود یافته است اما همچنان زمان طولانی ریکاوری و بازیابی این شرکت باعث نگرانی سرمایه‌گذارانش شده است. با این همه، سیاست لغو قرنطینه هوافضایی برای مرزهای داخلی چین و استفاده از موتورهای جت رولزرویس در هواپیماهای داخلی این کشور، باعث حفظ امیدها روی صنعت هوایی رولزرویس می‌شود.
باوجود اینکه مدیرعامل این شرکت وضعیت آن را کاملا خوب می‌داند اما برای بقا در صنعت هوایی باید به‌روزرسانی‌هایی را در سبد محصولاتش انجام دهد و منتظر هواپیماسازانی چون ایرباس و بویینگ باشد تا محصولات جدیدی را روانه بازار کنند. مشخصا این روند سال‌ها طول خواهد کشید؛ چراکه بویینگ هنوز درحال بازیابی خود از فاجعه ۷۳۷ مکس است و ایرباس هم به سودآوری آسان و سریع علاقه زیادی دارد.
ایست اطمینان دارد که یک هواپیمای بزرگ دوردیفه دیگر تولید خواهد شد که نیازمند موتور رولزرویس باشد. او به سرمایه‌گذاری دوره همه‌گیری اشاره کرد و گفت که این شرکت درحال ساخت موتوری جدید با توانایی حرکت‌دادن یک هواپیمای ۲۰۰ تنی است که مصرف سوختش یک‌پنجم نمونه‌های معمولی باشد.
«ریچارد آبولافیا»، یک مشاور در مدیریت آیرودینامیک، می‌گوید که ضربه‌نخوردن رولزرویس در دوره همه‌گیری کرونا قابل‌تامل است چراکه نه‌تنها شکست نخورد بلکه با وجود نبود دید کافی از کاربری واقعی و فشار زیاد مالی روی بخش مهندسی، روی موتور جدید موسوم‌به «اولترا فن» سرمایه‌گذاری کرد.
در تولید هواپیماهای جدید یک فاکتور دیگر نیز وجود دارد که از توسعه مدل‌های جدید جلوگیری می‌کند: عدم قطعیت بسیار بالا در پیشرانه این هوانوردها. خطوط هواپیمایی جهان متعهد شده‌اند که تا سال ۲۰۵۰ پروازهای خود را عاری از انتشار کربن کنند اما خبری از هواپیمای پاک برای رسیدن به این هدف نیست.
در این میان، رولزرویس درحال انجام آزمایش‌های جدید است. این شرکت تاکنون یک هواپیما تک‌ردیفه برقی مجهزبه باتری را با سرعت ۵۵۵ کیلومتر بر ساعت پرواز داده و ماه گذشته هم نخستین آزمایش پرواز هواپیمای هیدروژنی را انجام داد. این تست‌ها باوجود موفقیت چندان جلو نرفته و پیشرفته نیستند. به گفته ایست رولزرویس هم تنها یک دوجین مهندس را مسئول بخش هیدروژن کرده است.
صنعت هوانوردی برای نیل به هدف حمل‌ونقل پاک خیلی روی سوخت هوانوردی پایا، «SAF»، حساب باز کرده است که از مواد روغن خوراکی تهیه می‌شود. هواپیماها همچنان کربن منتشر خواهند کرد اما این کربن از هوا تولید خواهد شد نه سوخت‌های فسیلی زیرزمینی. این فناوری برای تمام اهالی این صنعت مهم و حیاتی به شمار می‌رود. ایست هم انتظار دارد که تقاضا SAF حداقل تا ۶۰ سال آینده بالا باشد؛ به‌همین دلیل خیلی روی هیدروژن حساب باز نکرده است. او با تردید نسبت‌به استفاده سوخت هیدروژنی می‌گوید:
ما به‌عنوان یک بخش نمی‌توانیم منتظر هیدروژن بمانیم. اگر درباره این سوخت اشتباه کنیم چه می‌شود؟!
ایست باوجود اینکه وارد دوره بازنشستگی می‌شود اما همچنان در راه انتقال انرژی صنعت هوایی کار خواهد کرد؛ هرچند که این‌بار سمتی در شرکتی بزرگ چون رولزرویس نخواهد داشت. او همچنان یکی از اعضای اصلی مدیرعاملان «ASML» خواهد بود؛ شرکتی هلندی که به‌خاطر تولید پیشرفته‌ترین تجهیزات نیمه‌هادی جهان، نقشی اساسی و مهم در اقتصاد کل جهان دارد.
با توجه به تجربه ایست در هدایت دو شرکت «FTSE 100» را برعهده داشته است، بعید نیست که دولت انگلستان برای مشاوره سیاست‌های اقتصادی به او روی بیاورد. ایست در نقد وزرای انگلستان به‌خاطر استراتژی‌های «گرم‌وسرد» محافظه‌کارانه عمل کرده است و به گفتن اینکه دولت راه زیادی را در پیش دارد بسنده کرده است. او معتقد است که سیاست‌های اقتصادی دولت بریتانیا می‌تواند از کار روی ماژول‌های رآکتور هسته‌ای کوچک، «SMR»، درس بگیرد؛ این مسئله باتوجه به بحران انرژی ناشی از جنگ روسیه-اوکراین اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
رولزرویس امید دارد که تقاضا برای رآکتورهای ارزان‌تر شرکتی برای راه‌اندازی نیروگاه‌های کوچک افزایش یابد. با گفته ایست، SMRها وضعیت خوبی دارند و این مورد بهتر هم می‌شود. او حکومت را در نقش روان‌ساز یک ماشین مکانیکی یا کاتالیست یک فرایند شیمیایی می‌بیند؛ چراکه سرمایه‌گذاری‌هایش می‌تواند باعث سودآوری‌اش شود.
ایست درباره دورنمای صنعت تولیدات بریتانیا و توان این کشور در تولید قهرمانان صنعتی خوش‌بین است. او می‌گوید:
ما برخی از بهترین مهندسان را درکشور تربیت می‌کنیم. ما زنجیره تامین تدارک داخلی داریم که شامل شرکت‌های کوچک انگلیسی می‌شوند و توان انجام کارهای خارق‌العاده‌ای را دارند در سطح جهانی، در سطحی بالاتر توانشان حرکت می‌کنند. تنها مسئله همکاری و جمع‌کردن چیزها و داشتن انگیزه برای انجام دادن این کارها است.
کشیده شدن در نبردهای روزمره در هر تجارتی ممکن و آسان است. هر از چندگاهی خوبی‌هایش را به خود یادآوری کنید.
