همکاری‌های ناموفق خودروسازان، از لوتوس و کیا تا تویوتا و تسلا

درحالی‌که همکاری بین خودروسازان باعث خلق تعدادی از نمادین‌ترین خودروهای تاریخ مثل مک‌لارن F1 و شلبی کبرا شده است، برخی همکاری‌ها هم به دلایل مختلفی موردتوجه قرار نگرفتند. در ادامه قصد داریم با همکاری‌های کمتر شناخته‌شدهٔ خودروسازان و دلایل فراموش شدند آن‌ها آشنا شویم.

همچنین بخوانید: بهترین همکاری‌ها بین خودروسازان، از شلبی کبرا تا مرسدس SLR مکلارن

فیات ۱۲۴ بر اساس مزدا MX-5

مزدا برای توسعهٔ نسل کنونی MX-5 به‌منظور کاهش هزینه‌های توسعه، در سال ۲۰۱۲ با آلفارومئو همکاری‌ای را آغاز کرد. این دو شرکت قصد توسعهٔ پلت‌فرم محرک عقب جدیدی را داشتند تا مزدا از آن برای نسل جدید MX-5 استفاده کنند و آلفارومئو نام اسپایدر را بازگرداند. این همکاری اما در سال ۲۰۱۴ به دلیل مخالفت رئیس وقت فیات-کرایسلر «سرجیو مارکیونه» لغو و پروژه به فیات منتقل شد که به معرفی فیات ۱۲۴ در سال ۲۰۱۶ انجامید. بااین‌حال، ۱۲۴ فقط چهار سال تولید شد و تنها حدود ۴۲ هزار دستگاه فروخت درحالی‌که در همان بازهٔ زمانی MX-5 بیش از ۴۰ هزار دستگاه فقط در آمریکا فروخت. هرچند خیلی‌ها خواهان قدرت بیشتری در میاتا بودند اما ۱۲۴ با وجود برخورداری از موتور توربوشارژ، به دلیل تأخیر توربوی وحشتناک، خودروی کندتری بود و به همین دلیل خریداران همان مزدای اصیل را انتخاب می‌کردند.

تویوتا یاریس iA بر اساس مزدا ۲

مزدا ۲ فروش خوبی در بازارهای خارج از آمریکا داشت و به همین دلیل، تویوتا سراغ مزدا رفت تا این خودرو را با برند جوان‌پسند سایون در آمریکا عرضه کند. بدین ترتیب، نسخه‌های سدان و هاچ‌بک مزدا ۲ با نام سایون iA راهی بازار آمریکا شدند. این کار اما فقط یک سال انجام شد زیرا در سال ۲۰۱۶ تویوتا برند سایون را تعطیل کرد و سپس خودروی کوچک مزدا را با نام تویوتا یاریس iA در آمریکا عرضه کرد. در سال ۲۰۲۰ نیز نهایتاً عرضهٔ این خودرو به دلیل فروش پایین خاتمه یافت. در سال ۲۰۱۹ تویوتا موفق به فروش تنها ۲۲ هزار دستگاه یاریس iA در آمریکا شد درحالی‌که در همان سال نزدیک به ۳۰۵ هزار دستگاه کرولا فروخت و این نشان داد که آمریکایی‌ها علاقه‌ای به خودروی کوچک‌تر از کرولا ندارند.

کرایسلر کراس‌فایر بر اساس مرسدس بنز SLK

در اواخر دههٔ ۹۰ و اوایل دههٔ ۲۰۰۰ که اتحاد دایملر کرایسلر در جریان بود، کرایسلر به یک کوپهٔ اسپرت احساس نیاز کرد و از طریق همکاری با مرسدس، این خودرو در سال ۲۰۰۲ معرفی شد. کراس‌فایر ظاهر منحصربه‌فرد آمریکایی داشت اما زیر این پوسته یک مرسدس بنز پنهان شده بود. این می‌توانست یک همکاری عالی باشد اما کراس‌فایر بر اساس نسل اول مرسدس SLK ساخته شده بود که عمرش به پایان رسیده و در همان زمان مرسدس نسل دوم SLK را به بازار فرستاد. پیشرانهٔ ضعیف V6 و عرضهٔ نیسان ۳۵۰Z و مزدا RX-8 به بازار هم دیگر دلایل ناکامی کراس‌فایر بودند. برای بهبود اوضاع، کرایسلر نسخهٔ SRT6 این ماشین را با پیشرانهٔ ۳.۲ لیتری V6 سوپرشارژ و ۳۳۰ اسب بخار قدرت ارائه کرد اما این هم ثمربخش نبود و پس از تنها چهار سال، تولید کراس‌فایر به دلیل فروش پایین خاتمه پیدا کرد.

ساب ۹-۲X بر اساس سوبارو ایمپرزا اسپرت‌واگن

در اوایل دههٔ ۲۰۰۰، جنرال موتورز که ۲۰ درصد از سهام شرکت مادر سوبارو یعنی صنایع سنگین فوجی و همین‌طور برند ساب را در اختیار داشت، برای گسترش سبد محصولات شرکت سوئدی اقدام به معرفی یک استیشن جدید بر اساس نسل دوم سوبارو ایمپرزا اسپرت‌واگن کرد. طراحی این خودرو از جلو تا ستون A شبیه ساب بود درحالی‌که دیگر قسمت‌ها سوبارو بود. ساب ۹-۲X تنها دو سال از ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۶ تولید شد زیرا خریداران خودروهای ساب معمولاً اساتید و پزشکان بودند که علاقه‌ای به صدای موتور تخت توربوشارژ سوبارو نداشتند.

آکورا SLX بر اساس ایسوزو تروپر

ایسوزو تروپر خودروی موفقی در سراسر جهان بود و با ۱۲ نام مختلف از هولدن جکارو در استرالیا گرفته تا سانجیو ۳-Nine در چین عرضه می‌شد. آکورا نیز تصمیم گرفت این خودرو با نام SLX به‌عنوان اولین شاسی‌بلند خود در آمریکا عرضه کند. SLX اما در ایالات‌متحده فروش پایینی را تجربه کرد زیرا بازار شاسی‌بلندهای فول سایز آمریکا آن زمان توسط فورد اکسپدیشن و شورلت تاهو بشدت اشباع شده بود. به همین دلیل، آکورا SLX تنها سه سال از ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹ دوام آورد.

اینفینیتی QX30 بر اساس مرسدس بنز GLA

این خودرو محصول همکاری مشترک اینفینیتی و مرسدس بنز بود که منجر به ساخت هاچ‌بک Q30 هم شد. QX30 بر اساس نسل قبلی مرسدس GLA ساخته شد و از پیشرانهٔ ۲ لیتری توربوشارژ آلمانی‌ها استفاده می‌کرد. QX30 باید موفق عمل می‌کرد زیرا بهتر از GLA بود. اینفینیتی سواری خشک GLA را بهبود بخشید، کیفیت ساخت را افزایش داد و طراحی بهتری را ارائه کرد اما متأسفانه نشان مرسدس بسیار جذاب‌تر بود و به همین دلیل GLA خیلی بیشتر از QX30 فروخت.

کیا الن بر اساس لوتوس الن

لوتوس الن خودروی اسپرت دونفرهٔ محبوبی بود که در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ یعنی دوران اوج رودسترهای کوچک بریتانیایی به شهرت رسید. پس‌ازاینکه جنرال موتورز لوتوس را خرید، در اواخر دههٔ ۸۰ شرکت آمریکایی سرمایهٔ موردنیاز برای توسعهٔ نسل جدید الن را تأمین کرد اما حالا این خودرو به رودستری دیفرانسیل جلو تبدیل و با واکنش منفی خریداران مواجه شد. به همین دلیل، لوتوس در سال ۱۹۹۵ به تولید الن پایان داد اما پیش از آن، حقوق تولید رودستر دیفرانسیل جلوی خود را به کیا فروخت که علاقه‌مند به ادامهٔ تولید الن در آسیا بود. کیا الن به‌جز چراغ‌های عقب متفاوت و یک پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری تنفس طبیعی جدید که از مزدا گرفته شده بود، با لوتوس یکسان بود ولی مشکلات ذاتی الن همچنان پابرجا بودند و به همین دلیل، پس از سه سال از ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹ و فروش تنها ۱,۰۵۶ دستگاه، کیا آن را کنار گذاشت.

فولکس‌واگن روتان بر اساس کرایسلر تاون‌ اند کانتری

فولکس‌واگن برای عرضهٔ یک مینی‌ون در بازار آمریکا بدون توسعهٔ پلت‌فرم جدید، با کرایسلر همکاری کرد. ایدهٔ این کار ساده بود. کرایسلر تاون‌ اند کانتری بسیار پرفروش را بگیرید، طراحی جدیدی روی آن بگذارید و با برند فولکس‌واگن عرضه کنید. هرچند این ایدهٔ خوبی به نظر می‌رسید اما خریدارانی که انتظار کیفیت ساخت سنتی فولکس‌واگن را داشتند ناامید شدند. همچنین ۷ هزار دلار قیمت گران‌تر و تجهیزات کمتر نسبت به همتای آمریکایی هم مزید بر علت شد. هرچند روتان با پیشرانه‌های V6 کرایسلر از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۳ تولید شد اما هیچ‌گاه فروش سالانهٔ آن به ۲۰ هزار دستگاه هم نرسید درحالی‌که کرایسلر تاون ‌اند کانتری هرسال بیش از ۱۰۰ هزار دستگاه میفروخت.

تویوتا راوفور EV با تکنولوژی تسلا

زمانی که تسلا هنوز یک استارتاپ کوچک بود، تویوتا برای ساخت نسل دوم رافور الکتریکی از آن کمک گرفت. در این همکاری، تسلا قطعات فنی رودستر که چند سال قبل معرفی کرده بود را در اختیار تویوتا قرار داد. در سال ۲۰۱۲ تولید رافور EV به‌طور محدود آغاز و بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۴ مجموعاً ۲,۵۰۰ دستگاه از آن ساخته شد که بیشتر به‌صورت اجاره‌ای فقط در کالیفرنیا عرضه شدند. هزینهٔ اجارهٔ بالا و برد تنها ۱۶۰ کیلومتر باعث شد رافور EV نتواند توفیقی کسب کند.