آیا می‌دانید شبکه‌های 4G و LTE چه تفاوتی با هم دارند؟

شبکه‌های مخابراتی بی‌سیم همیشه در حال پیشرفت هستند و هر سال قول‌هایی برای ارائه‌ی فناوری‌های جدید در این شبکه‌ها می‌شنویم. شکی نیست که این فناوری‌های جدید می‌توانند برای یک کاربر معمولی تلفن همراه سردرگم‌ کننده و گاهی آزار دهنده باشند. شرکت‌های مخابراتی قول سریع‌ترین، بهترین و قدرتمندترین شبکه‌ها را می‌دهند ولی چه کسی می‌داند که آیا به راستی به قول‌هایشان وفادارند یا خیر؟

برای اینکه دست‌کم بخشی از ماجرا را درک کنید باید به فهم فناوری‌های بنیادین قدرت دهنده به این ادعاها بپردازید. به عنوان نمونه، در جهان واقعی LTE‌ و 4G چه معنایی دارند؟ بگذارید نگاهی به آن‌ها بیندازیم و ببینیم چه تفاوتی با یکدیگر دارند و چطور از مزیت‌هایشان بهره می‌بریم.

4G چیست؟

اگر زندگی‌تان خالی از فناوری نیست، شانس زیادی وجود دارد که آخرین گوشی‌تان مجهز به فناوری 4G باشد. 4G که بر اساس بنیان‌های فناوری‌های ارتباطی نسل‌های قبل از جمله 3G و 2G ایجاد شده است، سریع‌تر و قابل اتکاتر است. می‌توانیم از اصطلاحات فنی زیادی استفاده کنیم ولی مهم‌ترین موضوع این است که با 4G چه کارهایی می‌توانید انجام دهید. وقتی با سرعت شبکه‌های پهن‌باند و به طور آنلاین فیلم می‌بینید، ویدیو مشاهده می‌کنید و در صفحات وب جست‌وجو می‌کنید باید از 4G متشکر باشید. 4G‌ مخفف نسل چهارم (4^th Generation) فناوری‌های شبکه‌های سلولی پهن‌باند است.

اتحادیه بین‌المللی مخابرات در سال 2008 این فناوری ارتباطی را معرفی کرد. برای اینکه شبکه‌ای از نوع 4G باشد باید استاندردهای مشخصی را رعایت کند. برای اینکه شبکه‌ای از نسل چهارم باشد باید بتواند به سرعت 100 مگابیت بر ثانیه (معادل 12.5 مگابایت بر ثانیه) برسد. هات‌اسپات‌ها و دیگر دستگاه‌های ثابت باید بتوانند دست کم به سرعت یک گیگابیت بر ثانیه (128 مگابایت بر ثانیه) برسند تا مطابق با این استاندارد باشند.

اینجاست که مشکلی وجود دارد.  بسیاری از شرکت‌های مخابراتی در سراسر جهان فناوری HSPA+ و WiMAX را در حدود سال 2010 ارائه دادند. متأسفانه این فناوری‌های «نسل اول» 4G با مشخصات ذکر شده در استانداردهای نسل چهارم شبکه‌های سلولی مطابقت ندارند (و در واقع نسل سوم هستند). با این حال بازاریابی خوب همیشه برنده است و به این ترتیب این شرکت‌ها توانستند بعد از صحبت‌های طولانی با اتحادیه بین‌المللی مخابرات عنوان 4G را از آن خود کنند.

4G LTE چیست؟

حالا که به 4G نگاهی انداختیم بهتر است بین این فناوری و 4G LTE تفاوت قائل شویم. 4G LTE‌ هم از نظر فنی نمی‌تواند به 4G واقعی برسد. این فناوری که مخفف فرگشت بلند مدت (Long-Term Evolution)‌ است توانست با کمک کمپین‌های قدرتمند بازاریابی، به محبوب بالایی در بین مصرف‌کنندگان دست پید کند. این تکنیک‌های بازاریابی به شرکت‌های مخابراتی اجازه دادند تا بدون اینکه به راستی از استانداردها پیروی کنند ادعای اتصال نسل چهارم را داشته باشند.

LTE بیشتر شبیه به فناوری ماقبل 4G‌ است. با این حال LTE-A یا LTE-Advanced (پیشرفته) را می‌توان یک نامزد واقعی برای ارتباطات 4G عنوان کرد. با بررسی 3GPP (پروژه مشارکتی نسل سوم شبکه تلفن همراه)، LTE-A معیارهای لازم برای یک شبکه‌ی 4G‌ واقعی را دارد. با این فناوری در یک جهان مخابراتی ایده‌آل شاهد سرعت دانلود 1000 مگابیت بر ثانیه (125 مگابایت بر ثانیه) و سرعت آپلود 500 مگابیت بر ثانیه (62 مگابایت بر ثانیه) هستید. این سرعت‌ها را با سرعت معمول LTE مقایسه کنید، سرعت‌هایی که زیر 100 مگابیت بر ثانیه و بسیار کمتر هستند. این اعداد نشان می‌دهند که چرا چنین بحثی درباره‌ی 4G واقعی شکل گرفته است.

تفاوت چیست؟

حالا که هر کدام از این فناوری‌ها را بررسی کرده‌ایم باید بپرسیم که تفاوت‌شان چیست؟ پاسخ این پرسش آنقدرها هم سیاه و سفید نیست. پاسخ «واقعی» این است که LTE به طرز بحث‌برانگیزی سریع‌تر و قابل اتکاتر از فناوری‌های 4G مانند HSPA+ است که سرعت دانلودی حدود 84 مگابیت بر ثانیه و سرعت آپلودی حدود 22 مگابیت بر ثانیه دارد. WiMAX هم که هرگز آنقدرها محبوب نشد در این رقابت و روی کاغذ سرعت دانلودی معادل 128 مگابیت بر ثانیه و سرعت آپلود 56 مگابیت بر ثانیه را ارائه می‌دهد. هنوز درک تفاوت‌شان سخت است؟

اگر به گوشی‌تان نگاهی انداخته باشید کلمه‌ی LTE را در آن می‌بینید و دلیل خوبی هم برایش وجود دارد. شرکت‌های مخابراتی توانسته‌اند با بازاریابی خوب این کلمه را معادل بهترین نوع شبکه‌های مخابراتی معرفی کنند. مصرف‌کنندگان بر این باورند که بیشترین سرعت و بهترین پوشش شبکه را دریافت می‌کنند. البته که در بسیاری از موارد هم چنین ادعایی درست است و این همانجایی است که بحث بین 4G در مقابل LTE دشوار می‌شود.

در واقع LTE تأخیر را کاهش می‌دهد و به این ترتیب تلفن همراه‌تان هنگام اجرای دستورات سریع‌تر خواهد بود. تأخیر LTE حدود 10 میلی‌ثانیه است که دو برابر تأخیر 4G واقعی است. ممکن است چندان هم زیاد به نظر نرسد ولی در عمل و هنگام بازی آنلاین و مشاهده‌ی ویدیوی زنده چشمگیر است. تأخیر کمتر باعث کیفیت بیشتر در تماس‌های صوتی و تصویری می‌شود.

در نهایت تفاوتی بین این دو فناوری وجود دارد و به دلایل ذکر شده، LTE بهتر از دو فناوری 4G موجود (H+ و WiMax) است. خوشبختانه بهتر یک کلمه‌ی نسبی است و شاید آنقدرها هم اهمیت نداشته باشد چون 5G کم کم در حال ظهور است.

سخن آخر

این روزها بحث‌های پیرامون 4G LTE بسیار آشفته است. بیش از یک دهه است که با این فناوری سر و کار داریم و بیشتر شرکت‌های مخابراتی در کشورهای توسعه‌یافته شبکه‌های قابل اتکایی از این نوع دارند که سرعت زیادی را در اختیار کاربران قرار می‌دهند. گرچه ممکن است بازاریابی برنده‌ی نهایی را مشخص کند، هم 4G و هم LTE باعث پیشرفت ما در فناوری شده‌اند. به همین دلیل است که از هر دوی آن‌ها به دلیل حضورشان متشکریم.