استفاده از داروی روان‌گردان ایبوگین برای درمان آسیب‌های مغزی

دانشمندان سلامت روان ۳۰ کهنه‌سرباز ارتش ایالات متحده را پیش و بعد از سفر به مکزیک برای درمان با این دارو، که از سال ۱۹۷۰ برای استفاده پزشکی و تفریحی در ایالات متحده غیرقانونی شده است، بررسی کردند.

میانگین وضعیت کهنه‌سربازان در مقیاس ناتوانی، از ۳۰.۲ پیش از درمان بلافاصله پس از درمان، به ۱۹.۹ کاهش پیدا کرد و یک ماه پس از آن، تنها ۵.۱ شد که نشان می‌دهد آن‌ها در زندگی روزمره نارسایی کمی خواهند داشت.

با این حال دامنه خطای احتمالی برای آن اعداد نسبتا گسترده بود و بررسی اثر دارونما را کنترل نکرد؛ این به معنای آن است که تحقیقات بیشتری لازم است تا مشخص شود آیا این دارو موثر و بی‌خطر است یا نه.

دکتر نولان ویلیامز، استاد روانپزشکی در استنفورد و پژوهشگر ارشد این مطالعه، گفت: «هیچ داروی دیگری تا به حال نتوانسته است علائم عملکردی و عصب‌روانشناختی ضربه مغزی را کاهش دهد.»

«نتایج فوق‌العاده‌اند و ما قصد داریم این ترکیب را بیشتر بررسی کنیم.»

طی چند دهه گذشته، تعداد فزاینده‌ای از پژوهش‌ها شواهدی از مزایای پزشکی داروهای روان‌گردان را که در بسیاری از نقاط جهان غیرقانونی‌‌اند، پیدا کرده‌اند؛ داروهایی از جمله ال‌اس‌دی و سیلوسایبین (موجود در قارچ‌های جادویی یا اصطلاحا مجیک ماشروم‌ها).

ایبوگین مدت‌ها است که به‌عنوان یک درمان احتمالی برای اعتیاد مطرح شده است؛ به طوری که هانتر بایدن، پسر جو بایدن، در سال ۲۰۱۴ آن را به‌عنوان بخشی از تلاشش برای توقف سوءمصرف الکل و کوکایین مصرف کرد.

ایبوگین اخیرا در میان کهنه‌سربازان ارتش که دچار ضربه مغزی (تی‌بی‌آی) شده‌اند، طرفدارانی پیدا کرده است. این آسیب زمانی رخ می‌‌دهد که نیروی فیزیکی خارجی مانند ضربه به سر در اثر یک انفجار نزدیک به مغز انسان آسیب بزند و می‌تواند به مشکلات جدی سلامت روان از جمله اختلال اضطراب پس از سانحه منجر شود.

دکتر ویلیامز درباره شرکت‌کنندگان در این بررسی گفت: «این مردان افرادی فوق‌العاده باهوش و با عملکرد بالا بودند که طی دوران عملیاتشان دچار ناتوانی عملکردی ناشی از ضربه‌ مغزی شدند که زندگی آن‌ها را تغییر داد.»

«همه آن‌ها مایل بودند هر چیزی را که فکر می‌کردند ممکن است به آن‌ها کمک کند تا زندگی‌شان را بازگردانند، امتحان کنند.»

نکته مهم این است که گروه کنترلی که به‌ جای داروی واقعی، به‌طور مخفیانه دارونما دریافت می‌کردند، مشمول این بررسی نشدند؛ به این معنی که این احتمال را که این مزایا از منبع دیگری به جز خود دارو به دست آمده باشند، نمی‌توان رد کرد.

نویسندگان این مقاله خاطرنشان می‌کنند که ساخت یک نسخه دارونما از یک داروی توهم‌زا دشوار است؛ زیرا بیماران معمولا در صورتی که توهم نداشته باشند، متوجه آن می‌شوند.