بهترین سوپراسپرت‌ها با پیشرانه خودروهای معمولی، از وایپر تا فورد GT

در این مطلب خواهیم دید که سوپرکارهای قدرتمند و گران‌قیمت چطور توانستند از پیشرانه‌هایی که در خودروهای معمولی استفاده می‌شود بیشترین پرفورمنس را بیرون بکشند.

به‌منظور کاهش هزینه‌ها، استفاده از قطعات مشترک بین خودروها اقدامی متداول است که توسط خودروسازان انجام می‌شود. دراین‌بین، پیشرانه به‌عنوان یکی از پرهزینه‌ترین قطعات خودرو، یکی از رایج‌ترین قطعهٔ مشترک بین خودروها و حتی خودروسازان مختلف محسوب می‌شود. به همین دلیل، گاهی پیشرانهٔ خودرویی معمولی را در یک سوپراسپرت می‌بینیم. البته در چنین مواردی، موتوری که در سوپراسپرت می‌بینیم معمولاً بسیار قوی‌تر از نمونه‌ای است که در خودروهای معمولی استفاده می‌شود. این نشان می‌دهد که این پیشرانه‌ها چقدر خوب مهندسی شده و توسعه پیدا کرده‌اند که می‌توانند برای سوپرکارها پرفورمنسی بسیار سریع‌تر را فراهم کنند. در ادامه با ۹ سوپراسپرتی آشنا خواهیم شد که از پیشرانهٔ خودروهای معمولی استفاده می‌کنند.

لوتوس امیرا

پیشرانه: V6 تویوتا کمری

لوتوس و تویوتا رابطه‌ای دیرینه داشته‌اند و ازآنجایی‌که لوتوس همیشه درگیر مشکلات مالی بوده، بهترین تصمیم این شرکت بریتانیایی استفاده از پیشرانهٔ تویوتا در محصولات خود بوده است. این کار در دههٔ ۹۰ آغاز شد و تا آخرین خودروی درون‌سوز لوتوس یعنی امیرا ادامه داشته است. همچنین شهرت تویوتا به قابلیت اطمینان هم بدون شک به لوتوس برای جلب خریدار در بازارهای بین‌المللی کمک کرد. امیرا از همان پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V6 تویوتا کمری استفاده می‌کند که در لوتوس اوورا ارائه می‌شد. این موتور در امیرا به لطف سوپرشارژر، ۴۰۰ اسب بخار قدرت و ۴۲۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند.

دوج وایپر

پیشرانه: V8 دوج رم

دوج برای وایپر به دنبال پیشرانهٔ مناسب بود و راه‌حل را زیر کاپوت پیکاپ‌های خود پیدا کرد. در آن زمان، لامبورگینی در اختیار کرایسلر بود و از این شرکت ایتالیایی برای ساخت نیروگاه هیولایی وایپر کمک گرفته شد. این موتور ۸ لیتری V10 بر اساس پیشرانهٔ هشت سیلندر LA کرایسلر ساخته شد که بیشتر در تراک‌های سنگین و تجاری دوج استفاده می‌شد. این موتور توسط دوج و لامبورگینی ارتقاء پیدا کرد تا ۴۰۰ اسب بخار قدرت و ۶۳۰ نیوتن متر گشتاور در نسل اول وایپر سال ۱۹۹۲ تولید کند. در آخرین نسل وایپر، حجم این موتور به ۸.۴ لیتر و قدرت آن به ۶۴۵ اسب بخار رسید.

نوبل M600

پیشرانه: V8 ولوو XC90

نوبل یک خودروساز کوچک بریتانیایی است که سوپراسپرت‌های دست‌ساز تولید می‌کند. M600 یکی از محصولات این شرکت است که از سال ۲۰۱۰ تاکنون تولید می‌شود. این یک سوپرکار آنالوگ سبک‌وزن است که به فراری F40 تشبیه می‌شود. M600 از نسخهٔ توئین توربوی پیشرانهٔ ۴.۴ لیتری V8 ولوو استفاده می‌کند که ۶۵۰ اسب بخار قدرت را به گیربکس شش سرعتهٔ دستی تحویل می‌دهد. این اما در اصل موتور آرامی بود که با ۳۱۰ اسب بخار قدرت در ولوو XC60 و سپس S90 استفاده می‌شد.

سالین S7

پیشرانه: V8 فورد

سالین یک شرکت کوچک آمریکایی است که کار خود را با تیونینگ و تقویت فورد موستانگ آغاز کرد و در سال ۲۰۰۰ اولین محصول اختصاصی خود را با نام S7 به بازار فرستاد. این سوپراسپرتی دست‌ساز با یک پیشرانهٔ V8 تمام آلومینیومی بود که بر اساس موتور ۵.۷ لیتری بلوک کوچک ویندزور فورد ساخته شده بود. پیشینهٔ این موتور به دههٔ ۶۰ میلادی بازمی‌گردد اما سالین به‌طور گسترده‌ای آن را اصلاح و بازطراحی کرده بود. این موتور ۷ لیتری تنفس طبیعی، ۵۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما سالین بعداً نسخهٔ توئین توربوی S7 را هم با ۷۵۰ اسب بخار قدرت تولید کرد.

فورد GT نسل اول

پیشرانه: V8 فورد F150

فورد در سال ۲۰۰۴ سوپرکار جدید GT را معرفی کرد. این گران‌ترین خودروی تولیدی تاریخ فورد محسوب می‌شد و نشریات آن را با فراری ۳۶۰ مودنا مقایسه می‌کردند.GT به نسخه‌ای از موتور ۵.۴ لیتری V8 ماژولار فورد مجهز شده بود که در بسیاری از پیکاپ‌ها و ون‌های این شرکت در دههٔ ۹۰ دیده می‌شد. البته این موتور با استفاده از سرسیلندرهای متفاوت و یک سوپرشارژر، ۵۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و به سوپرکار فورد کمک کرد تا بار دیگر به رقابت با اروپایی‌ها بپردازد.

فورد GT نسل دوم

پیشرانه: V6 اکوبوست فورد F150

فورد برای تأمین پیشرانهٔ نسل دوم GT هم سراغ همان فرمول قبلی رفت. البته زمانی که در سال ۲۰۱۵ این شرکت اعلام کرد سوپرکار نمادین خود را بجای موتور V8 سنتی با پیشرانهٔ V6 توئین توربو تولید خواهد کرد، با اعتراضاتی مواجه شد. بااین‌حال، خیلی زود مشخص شد موتوری که قرار است در سینهٔ GT جدید قرار گیرد، بر اساس V6 توئین توربوی F150 ساخته خواهد شد. با گذشت زمان و موفقیت در لمانز اما همه به ایدهٔ استفاده از موتور V6 در فورد GT علاقه‌مند شدند. همچنین پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری اکوبوست فورد در این ماشین ۶۵۰ اسب بخار قدرت و ۷۴۵ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که برای ساکت کردن منتقدین کافی بود.

پاگانی زوندا

پیشرانه: V12 مرسدس بنز ۶۰۰ SEL

موتور V12 عملکرد نرم و قدرت بالایی دارد و بنابراین عجیب نیست که از آن در بسیاری سوپرکارها استفاده می‌شود. زمانی که «هوراچیو پاگانی»، طراحی سابق لامبورگینی تصمیم گرفت شرکت سوپراسپرت‌سازی خودش را تأسیس کند نیز به چیزی کمتر از دوازده سیلندر راضی نمی‌شد. بااین‌حال، پیدا کردن چنین پیشرانه‌ای یک چالش بود زیرا خودروسازان زیادی موتور V12 نمی‌ساختند و اصلی‌ترین سازندگان این نوع موتور یعنی فراری و لامبورگینی هم به شرکتی که قرار بود به رقیبشان تبدیل شود موتور نمی‌دادند. به همین دلیل، پاگانی سراغ مرسدس رفت و موتور ۶ لیتری M120 را انتخاب کرد که در S کلاس و کوپه‌های لوکس این شرکت استفاده می‌شد. این موتور V12 که بعداً حجم آن توسط AMG به ۷ لیتر و ۷.۳ لیتر افزایش پیدا کرد، در انواع مختلف زوندا استفاده شد و قدرت آن در آخرین نسخه به ۸۰۰ اسب بخار رسید.

مک‌لارن F1

پیشرانه: V12 ب‌ام‌و ۷۵۰iL

مک‌لارن F1 نیازی به معرفی ندارد. خودرویی با تکنولوژی‌های خارق‌العاده‌ای مثل آیرودینامیک فعال، مونوکوک کامپوزیتی، گیربکس شش سرعتهٔ ترنس‌اکسل، کلاچ کربنی، تعلیق پوشراد، دیفرانسیل الکترونیکی، ترمزهای کربنی و… که تا سال‌ها بعد در خودروهای جاده‌ای دیده نمی‌شدند؛ بنابراین، برای F1 باید پیشرانه‌ای انتخاب می‌شد که به همین اندازه فوق‌العاده باشد. حجم بالا، تنفس طبیعی، دوازده سیلندر، حداقل ۵۵۰ اسب بخار قدرت، ردلاین ۷,۵۰۰ rpm، طول حداکثر ۶۰ سانتی‌متر و وزن حداکثر ۲۵۰ کیلوگرم شرایط تعیین‌شده برای موتور این ماشین بود و خوشبختانه پیشرانهٔ دوازده سیلندر S70 ب‌ام‌و که در سدان ۷۵۰iL استفاده می‌شد تمام این شرایط را داشت یا می‌توانست فراهم کند.

کونیگزگ CC8S

پیشرانه: V8 فورد موستانگ

مثل بسیاری از شرکت‌های نوپا و کوچک ساخت سوپرکار، کونیگزگ هم برای نیرو بخشیدن به اولین محصول خود باید از یک خودروساز بزرگ موتور می‌گرفت. سوئدی‌ها برای سوپرکار خود پیشرانهٔ ۴.۶ لیتری V8 ماژولار فورد را انتخاب کردند در بسیاری از محصولات این شرکت آمریکایی مثل موستانگ، لینکلن کانتیننتال، اکسپلورر و… استفاده می‌شد. این پیشرانه اما برا اینکه در سینهٔ کونیگزگ قرار گیرد تغییرات زیادی را تجربه کرد که مهم‌ترین آن‌ها تجهیز به یک سوپرشارژر بود. با این کار، خروجی موتور به ۶۶۴ اسب بخار قدرت و ۷۵۰ نیوتن متر گشتاور رسید. محصول بعدی کونیگزگ یعنی CCR هم از نسخهٔ توئین سوپرشارژ همین موتور با ۸۱۷ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد.