تاریخچه خودروهای برقی، از ۱۸۳۰ تا قرن بیستم

درحالیکه خودروهای الکتریکی به‌عنوان وسایل نقلیهٔ جدیدی در نظر گرفته می‌شوند اما پیشینهٔ این خودروها به دههٔ ۱۸۳۰ بازمی‌گردد.

شاید فکر کنید خودروهای الکتریکی پدیدهٔ نسبتاً جدیدی هستند که در پاسخ به نگرانی‌های تغییرات آب‌وهوایی و آلودگی هوا در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم ساخته شده‌اند. البته قطعاً تولید خودروهای الکتریکی در مقیاس انبوه در قرن جاری انجام شد اما اگر فکر می‌کنید خودروهای الکتریکی وسایل قرن بیست و یکمی هستند، ادامهٔ این مطلب را بخوانید.

چه کسی اولین خودروی الکتریکی را ساخت؟

تعیین اینکه چه کسی اولین خودروی الکتریکی را ساخته دشوار است زیرا تاریخ مملو از مخترعین خلاقی است که به دنبال تبدیل درشکه‌های اسبی به چیزی بودند که با قدرت خودش حرکت کند. بااین‌حال، ما داستان را از دههٔ ۳۰ با «رابرت اندرسون» اسکاتلندی آغاز می‌کنیم که بین سال‌های ۱۸۳۲ تا ۱۸۳۹ درشکهٔ موتوری برقی خود را ساخت. در سال ۱۸۳۷ نیز یک اسکاتلندی دیگر بنام «رابرت دیویدسون» پروتوتایپی از یک لوکومتیو الکتریکی ساخت که می‌توانست ۲.۴ کیلومتر را با سرعت ۶.۵ کیلومتر بر ساعت طی کند.

اما مشکل اینجا بود که در آن زمان باطری‌ها یک‌بارمصرف بودند و اساساً خودروهای الکتریکی پس از اختراع باطری‌های سرب اسیدی قابل شارژ در سال ۱۸۵۹ کاربردی شدند. در سال ۱۸۸۰، مخترعی فرانسوی بنام «گوستاو تروو» یک موتور الکتریکی کوچک و باطری قابل شارژ را روی سه‌چرخی انگلیسی نصب کرد. این سه‌چرخه امروز به‌عنوان اولین وسیلهٔ نقلیهٔ الکتریکی شناخته می‌شود. البته تروو در ثبت اختراع این وسیله ناکام بود تا اینکه در سال ۱۸۸۸ در آلمان، «آندریاس فلوکن» خودرویی بنام فلوکن الکتروواگن را به نمایش گذاشت. این یک درشکهٔ چهارچرخ بود که با نیروی باطری حرکت می‌کرد. الکتروواگن با یک موتور الکتریکی ۱ اسب بخاری و وزن حدود ۴۰۰ کیلوگرم، می‌توانست به حداکثر سرعت حدود ۱۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

هرچند الکتروواگن به تولید نرسید اما به‌عنوان اولین خودروی الکتریکی کاربردی شناخته می‌شود. برای اولین موفقیت تجاری در زمینهٔ خودروهای الکتریکی اما باید به سال ۱۸۹۷ و لندن سفر کنیم یعنی جایی که «والتر برسی» ناوگان تاکسی‌های الکتریکی را طراحی و تولید کرد. در همان سال، در نیویورک هم ناوگانی از کابین‌های الکتریکی معرفی شد. سپس در سال ۱۸۹۸، خودرویی بنام ایگر لونر C.2 فیتون با طراحی پورشه در آلمان پدیدار شد. فیتون با یک موتور الکتریکی ۳ اسب بخاری، به حداکثر سرعت ۳۵ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و برد آن حدود ۸۰ کیلومتر بود.

در سال ۱۸۹۹ درحالیکه خودروهای درون‌سوز اولیه راهی جاده‌ها شده و مردم را با سرعت‌های نگران‌کننده می‌ترساندند، یک مخترع جسور بلژیکی بنام «کامیل جناتزی»، جهان را با رکوردشکنی خود شگفت‌زده کرد. وی در آوریل ۱۸۹۹ با خودرویی الکتریکی بنام لاژامه کونتانت که برای رکوردشکنی ساخته شده بود، به سرعت ۱۰۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کرد. جناتزی اولین کسی بود که با خودرو به سرعتی بیش از ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت رسید. سه سال بعد، «لئون سرپولت» فرانسوی با یک خودروی بخار رکورد وی را با دستیابی به سرعت ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت شکست تا اینکه نهایتاً در سال ۱۹۰۲ اولین خودروی درون‌سوز با نام مورس، با ثبت سرعت ۱۲۲ کیلومتر بر ساعت، رکود دار سرعت شد.

درحالیکه جناتزی در حال ثبت رکوردهای سرعت بود، در آمریکا شرکت بیکر موتور تولید خودروهای الکتریکی قابل‌استفادهٔ عمومی را آغاز کرد. در آن سال‌ها، عطش فزاینده‌ای برای داشتن وسیلهٔ نقلیۀ شخصی شکل گرفت و تا سال ۱۹۰۶، بیکر با تولید سالانه ۸۰۰ دستگاه خودرو، به بزرگ‌ترین سازندهٔ خودروهای الکتریکی در جهان تبدیل شد اما با افزایش هزینهٔ موارد اولیه، قیمت برخی خودروهای بیکر از ۴ هزار دلار فراتر رفت و زمان آن رسید که خودروهای درون‌سوز با قیمت بسیار ارزان‌تر، حکمانی خود را بر دنیای خودروها آغاز کنند.

در سال ۱۹۰۸ نیز تکنیک‌های نوآورانهٔ هنری فورد برای تولید خودرو و معرفی مدل T که خودرو را در اختیار عموم مردم گذاشت، میخ آخر را بر تابوت خودروهای الکتریکی زد و دوران اول این خودروها به پایان رسید. اولین فورد مدل T در سال ۱۹۰۸ قیمت ۸۵۰ دلاری داشت که این رقم تا سال ۱۹۲۳ به زیر ۳۰۰ دلار رسید درحالیکه بسیاری از خودروهای الکتریکی ۱۰ برابر گران‌تر از این بودند. البته این موضوع برای افراد ثروتمندی مثل «کلارا فورد» همسر هنری فورد که خودروی تولیدی شوهرش را کثیف و پرسروصدا می‌دانست اهمیتی نداشت. وی از سال ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۴ از خودروهای الکتریکی ساخت دیترویت الکتریک استفاده می‌کرد.

ازقضا، یک موتور الکتریکی به دشمن واقعی خودروهای الکتریکی تبدیل شد و به کمرنگ شدن مخالفت‌های کلارا با خودروهای بنزینی کمک کرد. این ظهور استارت برقی بود که اولین بار برای کادیلاک ۱۹۱۲ اختراع شد و مشکل هندل زدن برای روشن کردن خودروهای بنزینی را حل کرد. البته در طول جنگ جهانی اول به دلیل افزایش قیمت بنزین، بازار خودروهای الکتریکی کمی بهتر شد اما نهایتاً تا قبل از جنگ جهانی دوم، در این جدال بنزین پیروز شد و اکثر سازندگان خودروهای الکتریکی یا به ساخت مدل‌های درون‌سوز روی آوردند و یا تعطیل شدند.