افسانه‌ای‌ترین خودروهای عضلانی تاریخ پونتیاک، GTO یا ترنس ام؟

پونتیاک به شروع موج خودروهای عضلانی کمک شایانی کرد و به لطف این پنج ماسل کاری که در ادامه خواهید دید، برای همیشه در قلب دوستداران خودرو زنده خواهد ماند.

برند پونتیاک در سال ۱۹۲۶ توسط جنرال موتورز تأسیس شد و در کمتر از یک دهه، محصولات آن بسیار محبوب شدند. این شرکت که از رکود بزرگ دههٔ ۳۰ جان سالم به در برد، به یکی از سودآورترین برندهای جنرال موتورز تبدیل شد. از اواسط دههٔ ۵۰ به بعد، پونتیاک چهرهٔ برند پرفورمنس جنرال موتورز را به خود گرفت و تعدادی از نمادین‌ترین خودروهای عضلانی دوران طلایی ماسل کارها را تولید کرد.

پونتیاک GTO سال ۱۹۶۴

هرچند الدزمبیل راکت اولین خودرویی بود که با قرار دادن یک پیشرانهٔ V8 بزرگ در سینهٔ مدلی جمع‌وجور مفهوم ماسل کار را مطرح کرد اما خودرویی که این فرمول را محبوب کرد GTO بود. به همین دلیل، خیلی‌ها GTO را آغازگر موج خودروهای عضلانی و افسانه‌ای‌ترین محصول تاریخ پونتیاک می‌دانند. GTO که در پاییز ۱۹۶۳ با مدل ۱۹۶۴ معرفی شد، درواقع یک پکیج پرفورمنس برای نسل دوم پونتیاک لمانز بود که بر اساس مدل تمپست ساخته شده بود. GTO که در نسخه‌های کوپه و کانورتیبل عرضه می‌شد، به‌صورت استاندارد از ویژگی‌های پرفورمنس محور زیادی مثل فنرهای سفت‌تر، آنتی‌رول بار جلوی قوی‌تر، لاستیک‌های پهن‌تر و دریچهٔ روی کاپوت بهره می‌برد. برجسته‌ترین ویژگی این خودرو اما پیشرانهٔ ۶.۴ لیتری V8 با کاربراتور چهار دهنه بود که ۳۲۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. برای این پیشرانه حتی پکیجی بنام‌ تری پاور ۳۸۹ هم قابل سفارش بود که با سه کاربراتور دو دهنه، قدرت را به ۳۵۰ اسب بخار می‌رساند. GTO با این پیشرانه، ۴۰۰ متر را در ۱۴.۱ ثانیه طی می‌کرد.

پونتیاک فایربرد ۴۰۰ سال‌های ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸

هرچند جنرال موتورز با کمی تأخیر به مهمانی پونی کارها که در سال ۱۹۶۴ توسط فورد موستانگ و پلیموث باراکودا آغاز شده بود وارد شد اما در سال ۱۹۶۷ این کار را با دوتا از نمادین‌ترین پونی کارهای تاریخ یعنی شورلت کامارو و پونتیاک فایربرد انجام داد. هرچند فایربرد اشتراکات فراوانی با کامارو داست اما پونتیاک تمام تلاش خود را کرد تا آن را جذاب‌تر کند. یکی از کارهایی که پونتیاک بدین منظور انجام داد، عرضهٔ فایربرد در پنج نسخهٔ مختلف بود که چشمگیرترین آن‌ها فایربرد ۴۰۰ بود. این نسخه فایربرد را از پونی کار به ماسل کار تبدیل کرد. فایربرد ۴۰۰ از ارتقاءهای پرفورمنس محور زیادی بهره می‌برد و همان‌طور که از نامش پیدا است، از پیشرانهٔ ۴۰۰ اینچ مکعبی یا ۶.۶ لیتری استفاده می‌کرد که از GTO قرض گرفته بود. این موتور در سال ۱۹۶۷ ابتدا ۳۲۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که یک سال بعد این رقم به ۳۳۰ اسب بخار افزایش یافت. علاوه بر این، پکیج L67 هم با دریچه‌های روی کاپوت و چند ارتقاء در موتور قابل سفارش بود که قدرت را به ۳۳۵ اسب بخار افزایش می‌داد. در سال ۱۹۶۸ این پکیج با رم ایر II جایگزین شد که پنج اسب بخار دیگر به قدرت موتور اضافه می‌کرد. هرچند این نه قوی‌ترین و نه سریع‌ترین نسخهٔ نسل اول فایربرد نبود اما ۴۰۰ اولین نسخهٔ پرفورمنس بالای این ماشین محسوب می‌شد.

پونتیاک ترنس ام سال ۱۹۶۹

برای علاقه‌مندان به پونتیاک، نام ترنس ام مترادف با حد نهایی پرفورمنس در خانوادهٔ فایربرد است. این نسخه که در مارس ۱۹۶۹ بی‌سروصدا معرفی شد، یک پکیج پرفورمنس بود که قوی‌ترین فایربرد کارخانه‌ای را خلق کرد. ترنس ام که فقط با رنگ سفید قطبی با نوارهای آبی مسابقه‌ای تولید می‌شد، به مجموعه‌ای از ویژگی‌های اختصاصی بیرونی مثل کاپوت بازطراحی شده با دریچه‌های کاربردی، ورودی‌های هوای فایبرگلاس روی گلگیرهای جلو و اسپویلر عقب بهره می‌برد. این پکیج همچنین سیستم تعلیق هوی دیوتی با آنتی‌رول بار جلوی یک اینچی، لاستیک‌های پهن‌تر و فرمان هیدرولیک با ضریب متغیر را هم به همراه داشت که هندلینگ را به‌طور چشمگیری بهبود می‌بخشید. زیر کاپوت منحصربه‌فرد ترنس ام همان پیشرانهٔ ۶.۶ لیتری فایربرد ۴۰۰ قرار گرفته بود که با پکیج سفارشی رم ایر IV تا ۳۴۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. ترنس ام ابتدا خیلی محبوب نبود و در سال ۱۹۶۹ تنها ۶۹۷ دستگاه از آن ساخته شد. بااین‌حال، ترنس ام طی سال‌های بعد بسیار موردتوجه قرار گرفت و خیلی زود با خلع کردن GTO از سلطنت، به مدل پرفورمنس بالای اصلی پونتیاک تبدیل شد.

پونتیاک GTO جاج سال ۱۹۶۹

در سال ۱۹۶۸ با عرضهٔ انواع و اقسام ماسل کارهای قدرتمند توسط دیگر خودروسازان آمریکا، GTO دیگر برترین مدل در عرصهٔ عضلانی‌ها نبود و به همین دلیل، مدیر پونتیاک «جان دلورین»، ساخت نسخهٔ ویژه‌ای را برای افزایش فروش مطرح کرد. این منجر به ارائهٔ نسخهٔ جاج (Judge به معنای قاضی) شد که در قالب یک پکیج ۳۳۲ دلاری (۲,۹۰۰ دلار سال ۲۰۲۴) برای GTO مدل ۱۹۶۹ قابل سفارش بود. ویژگی‌های ظاهری این پکیج شامل جلوپنجرهٔ مشکی، اسپویلر عقب، نوارهای دورنگ و برچسب‌های جاج می‌شد. جاج که ابتدا فقط با رنگ نارنجی ارائه می‌شد، به‌صورت استاندارد به پیشرانهٔ ۶.۶ لیتری با ۳۶۶ اسب بخار قدرت و گیربکس سه سرعتهٔ دستی مجهز بود درحالی‌که گیربکس چهار سرعتهٔ دستی یا سه سرعتهٔ اتوماتیک، ترمزهای دیسکی جلو، فرمان هیدرولیک، دیفرانسیل لغزش محدود و دورسنج موتور روی کاپوت هم برای آن قابل سفارش بود. مهم‌ترین آپشن سفارشی GTO جاج اما رم ایر IV بود که قدرت را به ۳۷۰ اسب بخار افزایش می‌داد. هرچند جاج پرفروش‌ترین ماسل کار سال ۱۹۶۹ نبود اما هدف دلورین را محقق کرد و توانست دوباره نظرات را به GTO جلب کند. این پکیج در سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۱ هم ارائه شد.

پونتیاک ترنس ام اسپشیال ادیشن سال ۱۹۷۷

در سال ۱۹۷۷ دوران طلایی ماسل کارها چندین سال بود که به پایان رسیده و مدل‌هایی افسانه‌ای که هفت سال قبل خیابان‌ها را به آتش می‌کشیدند، یا کنار رفتند و یا مثل موستانگ به خودروهای اقتصادی تبدیل شدند. بااین‌حال، نسل دوم فایربرد همچنان در حال تولید بود و به‌تازگی فیس‌لیفت بزرگی را تجربه کرده بود که آن را به تهاجمی‌ترین ماسل کار آن سال‌ها تبدیل کرد. با معرفی پکیج اسپشیال ادیشن نیز ظاهر مخوف فایربرد به سطح دیگری ارتقاء پیدا کرد. این پکیج که برای ترنس ام قابل سفارش بود، رنگ مشکی و طلایی چشمگیری را به همراه داشت. پیشرانهٔ استاندارد ترنس ام در سال ۱۹۷۷ یک نمونهٔ ۶.۶ لیتری (۴۰۳ اینچ مکعب) با ۱۸۵ اسب بخار قدرت بود که از الدزمبیل گرفته شده بود اما پیشرانهٔ ۶.۶ لیتری یا ۴۰۰ اینچ مکعبی پونتیاک هم با نام T/A ارائه می‌شد که به لطف کاربراتور چهار دهنه روچستر، ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. هرچند ترنس ام اسپشیال ادیشن بشدت ضعیف بود اما موفق عمل کرد و توانست فروش فایربرد را افزایش دهد.