بهترین خودروهای تاریخ رنو اسپرت، از مگان RS تا رنو 5 توربو

بازوی پرفورمنس رنو که با نام رنو اسپرت شناخته می‌شود با اینکه شهرت AMG یا M پاور را ندارد اما خودروهای افسانه‌ای زیادی در کارنامهٔ خود دارد.

بخش اسپرت رنو هرچند هیچ‌گاه به‌اندازهٔ AMG یا M پاور مشهور نبوده اما در طول تاریخ خود خودروهای افسانه‌ای زیادی ساخته است. این بخش در سال ۱۹۷۶ با نام رنو اسپرت به‌عنوان جایگزین آلپین و بازوی موتوراسپرت این شرکت فرانسوی تأسیس شد. تمرکز اصلی رنو اسپرت، فرمول یک بود و در دههٔ ۹۰ با کسب شش قهرمانی متوالی تولیدکنندگان، در کنار ویلیامز به یکی از مدعیان بزرگ این ورزش تبدیل شد. رنو اسپرت در مسابقات رالی و آفرود هم شرکت می‌کرد اما این بخش خودروهای جاده‌ای اسپرتی هم تولید کرده است که افسانه‌ای شدند.

رنو ۵ توربو

یکی از اولین و چشمگیرترین خودروهای جاده‌ای تاریخ رنو اسپرت، رنو ۵ توربو بود. این ماشین هرچند در ظاهر شبیه رنو ۵ معمولی به نظر می‌رسید اما بجای پیشرانهٔ چهار سیلندر تنفس طبیعی در جلو، به یک موتور توربو مجهز شد که به‌صورت طولی پشت صندلی‌های جلو نصب شده و به چرخ‌های عقب نیرو می‌داد. این خودرو که برای مسابقات رالی WRC در نظر گرفته شده بود، توسط مارچلو گاندینی طراحی شد اما نتوانست در مسابقات نتایج قابل‌توجهی کسب کند. بااین‌حال، نسخهٔ جاده‌ای رنو ۵ توربو با ۱۶۰ اسب بخار قدرت به یکی از دیوانه‌وارترین هاچ‌بک‌های داغ تاریخ تبدیل شد. رنو اسپرت در طول چهار سال ۴,۹۸۷ دستگاه از این ماشین تولید کرد که نمونه‌های باقیماندهٔ آن امروز بیش از ۱۰۰ هزار دلار قیمت دارند.

رنو اسپرت اسپایدر

رنو اسپرت پس از خاتمهٔ تولید رنو ۵ توربو، برای چندین سال از ساخت خودروهای جاده‌ای فاصله گرفت تا اینکه در نیمهٔ اول دههٔ ۹۰ پروژه‌ای را با هدف ساخت یک خودروی رانندهٔ خالص از ابتدا آغاز کرد. این خودرو که با نام اسپایدر در نمایشگاه ژنو ۱۹۹۵ رونمایی شد، همه را شگفت‌زده کرد زیرا اسپایدر بیشتر شبیه ترکیبی از لوتوس و پورشه به نظر می‌رسید تا یک رنوی تولیدی. این خودروی اسپرتی بود که بر اساس یک شاسی آلومینیومی سبک‌وزن ساخته شده و فقط به‌صورت روباز ارائه می‌شد. اسپایدر به لطف بدنهٔ پلاستیکی، تنها ۹۵۰ کیلوگرم وزن داشت و از یک پیشرانهٔ ۲ لیتری با ۱۵۰ اسب بخار قدرت که در وسط نصب شده بود نیرو می‌گرفت. اسپایدر علاوه بر اینکه یکی از افسانه‌ای‌ترین محصولات تاریخ رنو اسپرت محسوب می‌شد، اولین خودرویی بود که از ابتدا توسط این بخش توسعه پیدا کرد و با نام رنو اسپرت به بازار عرضه شد. از سال ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹ حدود ۱,۶۴۰ دستگاه از این ماشین ساخته شد.

رنو کلیو V6

هرچند اسپایدر خودروی فوق‌العاده‌ای بود اما رنو ۵ توربو هنوز بین علاقه‌مندان رنو جایگاهی خدا گونه داشت. به همین دلیل، در سال ۱۹۹۹ رنو اسپرت تصمیم به ساخت جایگزین معنوی این خودرو گرفت. این هیولای کوچک موتور وسط که با موتور V6 بر اساس نسل دوم کلیو ساخته شده بود، ابتدا فقط یک خودروی مسابقه‌ای برای شرکت در مسابقات سری کلیو V6 تروفی بود اما در سال ۲۰۰۱ رنو اسپرت تصمیم گرفت نسخهٔ جاده‌ای که طرفداران در آرزویش بودند را تولید کند. این ماشین از همان پیشرانهٔ V6 نسخهٔ مسابقه‌ای استفاده می‌کرد که از پژو-سیتروئن قرض گرفته شده بود اما قدرت آن روی ۲۳۰ اسب بخار محدود شد. هاچ‌بک موتور وسط رنو اسپرت با این نیرو ظرف ۶.۲ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید و توانایی دستیابی به حداکثر سرعت ۲۳۵ کیلومتر بر ساعت را داشت. کلیو V6 از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۵ در دو فاز تولید شد که فاز اول (۲۰۰۱ تا ۲۰۰۳) بر اساس نسخهٔ اولیهٔ نسل دوم کلیو و فاز دوم (۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵) بر اساس نسخهٔ فیس‌لیفت کلیو ساخته شد. فاز دوم همچنین ۲۵ اسب بخار قدرت بیشتری هم داشت.

رنو مگان RS R26.R

از سال ۲۰۰۴، رنو اسپرت توسعهٔ نسخه‌های پرفورمنس نسل دوم مگان هاچ‌بک دودر را آغاز کرد و چهار سال بعد، چشمگیرترین نسخهٔ این خودرو را به بازار فرستاد. این هاچ‌بک پیست محور و درعین‌حال جاده‌ای که R26.R نام داشت، بر اساس نسخهٔ اسپرت ویژهٔ مگان با نام ۲۳۰ F1 Team R26 ساخته شده بود. این نسخهٔ ویژه برای گرامیداشت قهرمانی رنو در فصل‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ فرمول یک در نظر گرفته شده بود و R26.R هم از همان موتور ۲ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ با ۲۳۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد ولی این مدل جدید با حذف قطعاتی مثل رادیوپخش، صندلی‌های عقب، ایربگ‌های پرده‌ای و چراغ‌های مه شکن، ۱۲۳ کیلوگرم سبک‌تر شده بود. کمک‌فنرهای سفت‌تر، رینگ‌های آلیاژی جدید، کاپوت فیبر کربنی، صندلی‌های اسپرت، کمربندهای ایمنی شش نقطه‌ای و رول کیج سفارشی هم از دیگر ویژگی‌های R26.R بودند. این ماشین یک دور پیست نوربرگ‌رینگ را در ۸ دقیقه و ۱۷ ثانیه طی کرد که از پورشه کیمن S سریع‌تر بود و رکورد سریع‌ترین خودروی دیفرانسیل جلوی تولیدی این پیست را شکست. هرچند رنو اسپرت بعداً مگان‌های پرفورمنس بالای قوی‌تری تولید کرد اما برای خیلی‌ها، R26.R حماسی‌ترین خودروی دیفرانسیل جلوی تاریخ رنو اسپرت محسوب می‌شود. از این خودرو تنها ۴۵۰ دستگاه ساخته شد.

رنو مگان RS تروفی R

رنو که می‌خواست رکورد سریع‌ترین خودروی دیفرانسیل جلوی تولیدی پیست نوربرگ‌رینگ را از سئات لئون کوپرا ۲۸۰ بگیرد، سلاح جدید خود بر پایهٔ مگان را با نام تروفی R در سال ۲۰۱۴ معرفی کرد. این خودرو به یک پیشرانهٔ چهار سیلندر توربو با ۲۷۵ اسب بخار قدرت مجهز شده و از ویژگی‌های منحصربه‌فرد زیادی مثل سیستم اگزوز تیتانیومی، کمک‌فنرهای اوهلینز، بزرگ‌ترین دیسک‌های ترمز تاریخ رنو، لاستیک‌های میشلن پایلوت اسپرت کاپ ۲ و صندلی‌های اسپرت ریکارو با کمربندهای مسابقه‌ای بهره می‌برد. علاوه بر این، تروفی R مثل R26.R رژیم لاغری سختی برای کاهش وزن گرفت که باعث حذف صندلی‌های عقب، سیستم تهویه، نمایشگر لمسی و عایق‌های صدا شد. به لطف همهٔ این ویژگی‌ها، تروفی R یک دور نوربرگ‌رینگ را در ۷ دقیقه و ۵۴ ثانیه طی کرد و دوباره رکورد خودروهای تولیدی دیفرانسیل جلوی جهنم سبز را به رنو بازگرداند. علاوه بر این، هاچ‌بک آتشین رنو در پیست‌های دیگری مثل سوزوکا و اسپا هم رکوردهای متعددی را ثبت کرد و به یکی از حماسی‌ترین خودروهای تولیدی تاریخ رنو اسپرت تبدیل شد. از مگان RS تروفی R تنها ۵۰۰ دستگاه ساخته شد.