بهترین رانندگان اسکودریا فراری

یکی از معدود تیم‌های غیر انگلیسی که توانسته قهرمانی‌های متعدد در فرمول یک کسب کند فراری با خودروهای قرمز رنگش بوده. همچنین قدیمی‌ترین، پرافتخارترین و دوست‌داشتنی‌ترین تیم فعلی گرید فرمول یک اسکودریا فراری است.

متأسفانه این تکه قدیمی موتوراسپرت در سال‌های اخیر به دلایل مختلف موفق به کسب قهرمانی نشده که این دلایل خود می‌توانند مقاله‌ای جدا به خود اختصاص دهند برای همین از آن‌ها گذر می‌کنیم. همین قهرمان نشدن به راننده‌ها و تیم فشاری مضاعف وارد می‌کند و در چند فصل گذشته تیم فراری به خراب کردن کریر رانندگان خود شهره شده است.

در این مقاله همانند دو سری گذشته به ذکر نام و دلیل شهرت رانندگان مختلف فراری می‌پردازیم ولی برخلاف مقاله‌های بهترین رانندگان مکلارن و مرسدس خیلی از رانندگان ذیل موفق به کسب عنوان قهرمانی با فراری نشدند.

 

سباستین وتل

این راننده آلمانی که امسال آخرین فصل خود در فرمول یک را گذراند به مدت ۶ فصل برای فراری راند تا بتواند مانند هم‌وطنش مایکل شوماخر افسانه‌ای با این تیم به قهرمانی برسد، ولی ناکام ماند. وتل اولین برد خود را در مونزای ۲۰۰۸ بارانی با توروروسو خود به دست آورد. سال بعد به ردبول رفت و نهایتاً در گرندپری ابوظبی سال ۲۰۱۰ به‌طور عجیبی توانست از رده سوم در جدول قهرمانی به اولین قهرمانی جهان خود برسد.

سب وتل حضورش در فراری را طوفانی آغاز کرد ولی طی چندین ناکامی در پی کسب عنوان قهرمانی با اشتیاق کمتری در سال ۲۰۲۰ این تیم را ترک گفت. از دلایل عدم موفقیت وی می‌توان به نحوه مدیریت فراری و البته اشتباهات پی‌درپی خود وتل و سایر مکانیک‌های گاراژ فراری اشاره کرد. البته که نباید از برتری مرسدس و همیلتون در این دوره هم غافل بود، مرسدس‌ها در سال‌های مابین ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۰ دست‌نیافتنی بودند مگر در چند گرندپری مختصر.

 

فرناندو آلونسو

این رانندهٔ با استعداد در سال ۲۰۱۰ با سابقه، دو عنوان قهرمانی وارد فراری شد و از همان اولین مسابقه عملکرد عالی به نمایش گذاشت و به برد در بحرین رسید؛ او تا پایان سال شانس اصلی قهرمانی بود که با اتفاقات مسابقه ابوظبی عنوان قهرمانی را به سباستین وتل واگذار کرد. همچنین در سال ۲۰۱۲ هم شانس بالایی برای قهرمانی داشت. هرچند که رقابت بسیار نزدیک‌تر از ۲۰۱۰ بود. به‌طوری‌که در طول فصل مرسدس، ردبول، مکلارن و فراری هرکدام می‌توانستند برای رده‌های بالا رقابت کنند و در اوایل فصل با هر مسابقه جدول قهرمانی جهان تغییر می‌کرد، بااین‌حال پس از گرندپری اروپا، فرناندو با یک فاصله معقول در صدر جدول قهرمانی بود و روند خوبی در پیش گرفته بود ولی این شرایط پس از بردن مسابقات ژاپن و سنگاپور وسط وتل این فاصله امتیازی به ۴ امتیاز کاهش یافت؛ شرایط برای آلونسو بدتر هم می‌شد و در ۵ مسابقه بعدی ۴ بار از وتل شکست خورد و نهایتاً با ۳ امتیاز اختلاف با وتل و ۲.۷ ثانیه اختلاف با لیدر دورهای پایانی گرندپری برزیل، برای سومین بار جام قهرمانی از دسترس این اسپانیایی خارج شد.

دوره‌ای دیگر از رقابت‌های جذاب فرناندو آلونسو به سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷ برمی‌گردد که با شوماخر و همیلتون و رایکونن رقابت‌های جالبی داشت؛ یکی از به‌یادماندنی‌ترین سبقت‌های تاریخ فرمول یک هم در این دوره توسط آلونسو به ثمر رسیده. در گرندپری ژاپن ۲۰۰۵ پیچ ۱۳۰ آر شاهد سبقت افسانه‌ای قهرمان جدید از شوماخر قهرمان ۲۰۰۴ بود.

مشخصاً دیدن این پدیده بسیار هیجان‌انگیزتر از خواندن شرح حالش است، همین را به شما توصیه می‌کنم.

 

نیکی لائودا

می‌رسیم به اولین راننده در این لیست که با فراری به قهرمانی دست یافته؛ آن‌هم دو بار.

نیکی لائودا از اثرگذارترین چهره‌های ورزش است. او حتی پس از سوختگی ریوی ناشی از تصادف نوردشلایفه ۱۹۷۶ هم دست از تلاش جهت رسیدن به قهرمانی جهان نکشید. بااین‌حال امروز نیازی نیست راجع به رقابت وی با جیمز هانت در ۱۹۷۶ صحبتی کنیم.

علاوه بر فصل به‌یادماندنی ۱۹۷۶ نیکی، در دو فصل جذاب ۱۹۷۵ و ۱۹۷۷ همراه با تیم فراری به قهرمانی دست یافت؛ در هر یک از این دو سال عواملی مختلف باعث شدند. در ۱۹۷۷ ماشین فراری مثل قبل برتری عجیبی نداشت و همین مورد رقابت برای عنوان قهرمانی را جذاب‌تر هم می‌کرد.

شاید لائودا در آمار و ارقام به شوماخر و آسکاری نرسد ولی میراثی برای اف ۱ بجا گذاشته که او را از تمام رانندگان دیگر متمایز می‌کند.

ازآنجاکه بیشتر مطالب درباره دوره حضور این راننده در فراری پیش‌تر گفته شده، شمارا به دیدن تصاویری دیدنی از وی حین مسابقه دعوت می‌کنیم.

 

آلبرتو آسکاری

این راننده حتی قبل از اولین مسابقه اف ۱ در سری مسابقات جایزه بزرگ برای فراری میراند، در این دوره اسکاری هیچ‌گاه رده‌ای پایین‌تر از سوم کسب نکرد.

او اولین فصل از مسابقات قهرمانی جهان فرمول یک را با رده پنجم به پایان رساند، در دومین حضورش با کسب دو پیروزی به رده دوم جدول قهرمانی رانندگان رسید و بالاخره در ۱۹۵۲ قاطعانه قهرمان شد، آسکاری پیروز ۶ مسابقه از ۸ مسابقه بود. لازم به ذکر است، آلبرتو آسکاری در گرندپری سوئیس حضور نداشت و در ایندیاپلیس هم از جریان مسابقه خارج شد. کارشناسان باور دارند این نتایج درخشان از دقت فوق‌العاده و میزان کمی محافظه‌کاری آسکاری به‌دست‌آمده.

او یک سال دیگر هم با فراری به قهرمانی رسید و در ۱۹۵۴ از این تیم جدا شد و نتایج جذابی را همراه با مزراتی و لانچیا به دست آورد. نهایتاً این راننده محبوب طی تستی برای آمادگی در مونزای ۱۰۰۰ کیلومتر جان سپرد.

این بود خلاصه‌ای از رانندگان برتر اسکودریا فراری در طول ۷۵ سال گذشته؛ امید است که با نظرات سازنده‌تان در بهبود کیفیت مطالب یار و همراه ما باشید.

 

مایکل شوماخر

از بین رانندگان بالا، شوماخر بیشترین هماهنگی را با تیم فراری داشت و توانست ۵ قهرمانی پشت سرهم برای ایتالیایی‌ها به ارمغان بیاورد. این قهرمانی‌ها با دوره موتورهای V10 هم‌زمان شده بود و به معنای واقعی کلمه بهترین دوره تاریخ اسکودریا فراری همین بازه زمانی بوده است. نقطه اوج این همکاری در سال ۲۰۰۴ نمایان شد که فراری توانست با اقتدار هردو عنوان قهرمانی را به دست آورد، در این فصل رکوردهایی ثبت شدند که تا امروز پابرجا هستند.

ماشین F2004 که با همکاری مایکل توسعه داده شده بود، هنوز هم به‌عنوان یکی از سریع‌ترین خودروهای تاریخ فرمول یک به‌حساب می‌آید و پیشرانه ۳ لیتری ۹۲۰ اسبی‌اش (تقریباً) قوی‌ترین انجین نفس طبیعی تاریخ فراری است و با W11 مرسدس مقایسه می‌شود. متأسفانه این دوره هم بعد از روی کار آمدن موتورهای ۸ سیلندر به سر آمد و تابه‌حال تیفوسی‌ها از دیدن چنین سال‌هایی محروم ماندند.

به امید روزهای بهتر برای اسکودریا فراری و بازگشت به نوار قهرمانی‌های پی‌درپی.

 

نویسنده: داریوش حشمتی